Επίσημη αγαπημένη κι επίσημη… καταραμένη

Το να αποθεώνεις την εθνική ομάδα μπάσκετ και να της συγχωρείς όλα τα παλιά παραστρατήματα, αλλά να αφορίζεις την εθνική ποδοσφαίρου με το πρώτο της ατόπημα είναι σαν να είσαι γονιός και να ξεχωρίζεις τα παιδιά σου. Γίνεται; Στην Ελλάδα όλα γίνονται…

Στον ομαδικό αθλητισμό είσαι τόσο καλός, όσο το τελευταίο σου αποτέλεσμα. Νόμος! Σκληρός, αλλά νόμος! Δεν πα να ‘σαι ο Σπανούλης, ο Διαμαντίδης, ο Παπαλουκάς, ο Ζαγοράκης, ο Καραγκούνης, ο Κατσουράνης, ο… Θεός ο ίδιος, θα κρίνεσαι από το πιο πρόσφατο σου βράδυ. Μεταξύ μας, αυτή η αμφισβήτηση από επαγγελματίες ή κατ’ έξιν… haters και η ανάγκη για καθημερινές απαντήσεις σε σχετικούς και άσχετους είναι η κηροζίνη που χρειάζονται για να γίνει η ανάφλεξη στην μηχανή τους. Το έξτρα-κίνητρο που τους κάνει να σκυλιάζουν, να χύνουν επιπλέον ποτάμια από ιδρώτα, παρότι έχουν λύσει προ πολλού το οικονομικό τους πρόβλημα και τα έχουν σηκώσει και γευτεί όλα στην καριέρα τους. Στην πραγματικότητα, αυτό είναι που ξεχωρίζει τους μέτριους και τους γλυκή βραστούς από τους αληθινά μεγάλους.

Διαβάστε περισσότερα στο sdna.gr