Κανένα έλεος για τις ποικιλώνυμες μαφίες και τα λαμόγια

Η μαφία στις λαϊκές αγορές, οι ασύστολοι έμποροι χωρίς παραστατικά ,οι λογής δημόσιοι υπάλληλοι που λαδώνονται, οι ταξιτζήδες που κλέβουν τους πελάτες κ.α. δεν θα εκλείψουν ποτέ. Γιατί τα λαμόγια είναι παντοτινά.

Το ίδιο και οι ναρκω-συμμορίες, οι μαφίες στις φυλακές, οι λαθρέμποροι πετρελαίου και τσιγάρων, το οργανωμένο έγκλημα (εκβιαστές, μπράβοι, ληστές κ.α.) και πάσης φύσεως παραβατικοί του είδους αυτού δεν είναι δυνατόν να εξαφανιστούν από προσώπου γης. Το θέμα είναι πως περιορίζεται η δράση τους.
Η αποτελεσματική αντιμετώπιση δεν παρουσιάζει καμία πρωτοτυπία: Εξοντωτικές ποινές (και για τις δύο κατηγορίες), άγρια καταστολή για την δεύτερη. Χωρίς δισταγμούς και δεύτερες σκέψεις.

Επι παραδείγματι: Όταν οι Λιμενικοί βρίσκονται αντιμέτωποι με Καλάσνικοφ στο κέντρο της Αθήνας ή όταν οι αστυνομικοί δυσκολεύονται να μπουν στα άβατα της Δυτικής Αττικής, θα περίμενε κανείς από την πολιτεία να αντιδράσει άμεσα, σκληρά και υποδειγματικά.

Με δυο λόγια, να μη μείνει λίθος επί λίθου στα γκανγκστερικά ενδιαιτήματα. Με συντριπτικά πλήγματα διαρκείας και συνακόλουθες βαρύτατες ποινές. Όχι με «επιχειρήσεις» για το θεαθήναι ούτε με δήθεν προοδευτικές δηλώσεις ότι «ο νόμος και η τάξη» παραπέμπουν στη Δεξιά και στην Ακροδεξιά.

Λυπάμαι, αλλά αυτά είναι ανοησίες. Αστυνομοκρατία, τρομοκρατία κρατική, διώξεις αλλοδόξων-Αριστερών ,δηλαδή-, χαφιεδισμός και πνιγηρή ατμόσφαιρα, ναι, ήσαν στοιχεία κυρίαρχα κατά το παρελθόν, συνυφασμένα με το καθεστώς της προδικτατορικής Δεξιάς.

Τότε είχαν δίκιο οι Αριστεροί και οι Κεντρώοι να αντιμετωπίζουν την Αστυνομία και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς όχι απλώς με δυσπιστία, αλλά με εχθρότητα. Διότι βίωναν συνεχώς την βία, την εξορία, τις απαγορεύσεις, τις διακρίσεις και την δυσανεξία του κράτους.

Όμως αυτά βαθμηδόν εξέλιπαν μεταπολιτευτικά και ιδία μετά το ΄81. Όχι πως εξαφανίστηκαν οι δυναστικοί «μηχανισμοί του κράτους». Όμως το άλλοτε τρομώδες «νόμος και τάξη» έχει πια διαφορετικό περιεχόμενο. Σήμερα, συνιστά αυτονόητο λαϊκό αίτημα. Να τηρείται ο νόμος και να επικρατεί τάξη. Δηλαδή, να μην κυριαρχούν φαινόμενα ανομίας, ανασφάλειας και ειδεχθούς παραβατικότητας.

Διότι αυτά αφορούν μεν συνολικά μια οργανωμένη κοινωνία, αλλά πλήττουν κυρίως τις λαϊκές γειτονιές και τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα. Αυτά που δεν διαθέτουν σεκιουριτάδες και αρματωμένα σπίτια. Τα λαϊκά στρώματα που έτσι και μπλέξουν με θέματα χαμηλής παραβατικότητος ή ψάχνουν να βρουν το δίκιο με αντίδικο το κράτος δεν έχουν χρήματα για μεγαλοδικηγόρους ούτε διαθέτουν μπάρμπα στην Κορώνη.

Τέλος, εις ο,τι αφορά τα λαμόγια του κράτους και τους εν γένει παραβάτες, όπως ταξιτζήδες, δημοσίους υπαλλήλους (σαν κι αυτούς τους αργυρώνητους με τα διπλώματα οδήγησης κ.α.), οι ποινές πρέπει να είναι συντριπτικές κι όχι απλώς αυστηρές. Εξοντωτικές. Για να λειτουργούν παραδειγματικά. Και παιδευτικά.

• αστυνομία