Ή εμείς θα ψοφήσουμε ή τα πλαστικά. Τέλος!

Έλεγα να γράψω για την Ισπανία σήμερα και το πώς αντανακλούν οι εκλογές της στην ελληνική πραγματικότητα, αλλά είδα ύστερα ότι δήλωσε η Φώφη πως ένα ντιμπέιτ ανάμεσα στον Τσίπρα και στον Μητσοτάκη θα είναι ένα ντιμπέιτ ανάμεσα στη Δεξιά και στη Νέα Δεξιά και είπα δε γαμιέται, πραγματικά δε γαμιέται, καμία σημασία δεν έχει, μερικά κεφάλια δεν ανοίγουν ούτε με το γκασμά, άστο καλύτερα τώρα που έχει ήλιο ακόμη, βγες στο μπαλκόνι, να χαρείς το Άλσος Παγκρατίου. Και βγήκα και απόλαυσα ένα βουνό σκουπίδια!

Έτσι είναι παιδιά, παγκάκι έχει κάτω απ’ το σπίτι μου, κάθεται κόσμος, απολαμβάνει πορτοκαλάδες και αναψυκτικά τύπου κόλα (κάθονται και ένα σωρό χασικλήδες, τη ευγενή χορηγία του αστυνομικού τμήματος Παγκρατίου, και έχουν ανάγκη τα σακχαρώδη ζουμιά!), απολαμβάνει σάντουιτς και πιτόγυρα, απολαμβάνει πατατάκια και γαριδάκια, απολαμβάνει εφημερίδες και περιοδικά και φυλλάδια από σούπερ μάρκετ και καταστήματα που πουλάνε τρυπάνια, που να σας τα λέω, ναός της γεύσης και της γνώσης είναι το Άλσος. Και ναός των σκουπιδιών επίσης, διότι παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των καθαριστών και των καθαριστριών η ρίψη σκουπιδιών γίνεται σε εικοσιτετράωρη βάση, δεν γίνεται μόνο πρωί και βράδυ. Αλήθεια είναι παιδιά, ο Έλληνας δεν είναι ερωτευμένος με το κομενάκι, ο Έλληνας είναι ερωτευμένος με το σκουπίδι!

Και σκέψου αυτό το πράγμα να μη συμβαίνει στο λεκανοπέδιο Αττικής, σκέψου να διαδραματίζεται σε ένα νησί του Αιγαίου. Απ’ αυτά τα νησιά τα τοσοδούλικα, που μοιάζουν με χωνάκι παγωτό και υποδέχονται κάθε χρόνο χιλιάδες, δεκάδες χιλιάδες τουρίστες. Και ο καθένας εξ αυτών φορτώνει το νησάκι με χιλιάδες, δεκάδες χιλιάδες πλαστικά απορρίμματα. Πλαστικά ποτήρια, πλαστικά καλαμάκια, πλαστικές σακούλες, σκουπίδια δυναμικά που μένουν στο χέρι σου μερικά λεπτά, μη σου πω και μερικά δευτερόλεπτα, αλλά στολίζουν κατόπιν τη μητέρα φύση δεκαετίες ολόκληρες. Όχι φίλε, δεν χρειάζεται να το ονειρευτείς αυτό το πράγμα, μιας και συμβαίνει κανονικά και με το νόμο, χρόνια τώρα και έχει αρχίσει να επιβαρύνει δραματικά το περιβάλλον. Γιατί το λεκανοπέδιο Αττικής έχει και μια χωματερή κάργα να σπρώχνει το σκουπιδομάνι. Τα νησάκια τα τόσα δα, λίαν συντόμως θα ξεμείνουν από χώρους ταφής των απορριμμάτων. Και τότε…

Οπότε όποιος δεν διαθέτει μυαλό τα γράφει όλα στα παπάρια του και λέει «έχει ο Θεός». Όποιος διαθέτει μυαλό, ακολουθεί το παράδειγμα της Σικίνου που από πέρυσι είπε να βάλει τέλος στα πλαστικά καλαμάκια και της Δονούσας που από φέτος ξεκινάει μια πρωτοβουλία να περιορίσει καλαμάκια και ποτηράκια και σακουλίτσες πλαστικές. Κι άμα είσαι χαρντκοράς, βλέπεις τι διαδραματίζεται στο Κάπρι και αντί ν’ ανοίξεις το στόμα σα χάνος λες «κι εγώ»!

Τι διαδραματίζεται στο Κάπρι; Θα σας πω! Όπως μαθαίνω από σχετικό ρεπορτάζ των Νew York Times, από προχτές απαγορεύονται όλα τα πλαστικά μιας χρήσης εντός των ορίων του ιταλικού δήμου. Κι όταν λέμε απαγορεύονται δεν κάνουμε πλάκα. Έτσι και σε τσακώσουν να σουλατσάρεις στο νησί με πλαστική σακούλα ή με πλαστικό μπουκαλάκι του νερού, απ’ αυτά τα μισόλιτρα που είναι γεμάτος ο τόπος, δεν θα σου πούνε ευγενικά «σας παρακαλώ κύριε, δεν είναι σωστό». Όχι αγαπούλη, θα φας πεντακόσια ευρώ πρόστιμο και θα είναι όλα δικά σου. Το υπολογίσανε κιόλας οι Αμερικάνοι, πεντακόσια ευρώ ίσον πεντακόσια εξήντα ντόλαρς, νο γκουντ μάι φρεντ, του ματς πέιν φορ σατς ε στούπιντ θινγκ.

Ως εκ τούτου, ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν. Αφού τσαμπουκαλεύονται στο Κάπρι, γιατί να μην τσαμπουκαλευτούμε κι εδώ; Έχουμε τα σκώτια να στριμώξουμε και τους δικούς μας τουρίστες, σε επιλεγμένα σημεία έστω, ή θα κάτσουμε να θαφτούμε κάτω από σωρούς απορριμμάτων; Το λέω τώρα πριν αρχίσει η σαιζόν, γιατί ύστερα ούτε τον πάτο μας δεν θα προλαβαίνουμε να σκουπίσουμε…
 

• Δονούσα
• Παγκράτι
• Σίκινος