current views are: 10

1 Νοεμβρίου 2019
Δημοσίευση15:06

Η περίπτωση Καστανίδη, η ελευθερία της γνώμης και ο ιός της καχυποψίας

Η ευποιία του Καστανίδη δίνει την αφορμή να επισημανθεί η εν εγρηγόρσει καχυποψία που ενδημεί στον μιντιακό και πολιτικό χώρο.

Δημοσίευση 15:06’

Η ευποιία του Καστανίδη δίνει την αφορμή να επισημανθεί η εν εγρηγόρσει καχυποψία που ενδημεί στον μιντιακό και πολιτικό χώρο.

Η διαμάχη για την εξαίρεση των Τζανακόπουλου και Πολάκη από την Προανακριτική είχε ένα ενδιαφέρον εμβόλιμο: ο βουλευτής του ΚΙΝΑΛ Χάρης Καστανίδης διαφοροποιήθηκε από το κόμμα του, εκφράζοντας την άποψη ότι δεν μπορεί η πλειοψηφία να καθορίζει το ποιος θα μετέχει στη σύνθεση της Επιτροπής.

Αργότερα επανήλθε επισημαίνοντας ότι η πρόταση Γκεγκέρογλου για την εξαίρεση των δύο βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ (την οποία υιοθέτησε η ΝΔ), δεν πέρασε από τα όργανα του ΚΙΝΑΛ.

Τι ήταν να τα πει; Ένα μιντιακό ποταμηδόν σχολίων, φημών και πληροφοριών απέδωσαν στον Καστανίδη ιδιοτέλεια και σκοπιμότητες («Έξαλλοι στο ΚΙΝΑΛ», «κλείνει το μάτι στον ΣΥΡΙΖΑ» κ.α.).

Ο ίδιος αντέδρασε νηφάλια πλην αυστηρά: «Είναι αδιανόητο να υπερασπίζεσαι τον Κοινοβουλευτισμό και τους κανόνες που διέπουν τη λειτουργία του Κοινοβουλίου, διότι, κατά τους πονηρούς, αυτό μπορεί να κρύβει άλλες σκοπιμότητες. Θα υπάρχουν πάντα ανόητοι ή ιδιοτελείς που θεωρούν την έκφραση γνώμης ως κλείσιμο του ματιού σε άλλο κόσμο».

Ο Χάρης Καστανίδης είχε επιδείξει και κατά το παρελθόν θάρρος και τόλμη: παραιτήθηκε το 1997 από τη θέση του υπουργού Μεταφορών και Επικοινωνιών, όταν δεν έγινε δεκτή από τον Κ.Σημίτη η πρότασή του να συσταθεί Ανεξάρτητη Διοικητική Αρχή που θα ελέγχει τις δημόσιες συμβάσεις.

Η ευποιία του Καστανίδη δίνει την αφορμή να επισημανθεί η εν εγρηγόρσει καχυποψία που ενδημεί στον μιντιακό και πολιτικό χώρο. Σπανίως πιστώνεται κάποιος πολιτικός με γενναιότητα και τόλμη, όταν εκφράζει ελεύθερα την άποψή του, κόντρα στη γραμμή του κόμματός του.

Συνήθως αντιμετωπίζει πυρακτωμένα βέλη δηλητηριώδους καχυποψίας. Η συνωμοσιολογική κοινοτοπία αρνείται να εξετάσει καν ως ενδεχόμενο την άνευ σκοπιμοτήτων διατύπωση αιρετικής γνώμης. Πρόκειται για το παθογενές ενός μικρόκοσμου που αρέσκεται να τρέφεται με τα λιπαρά της μικροπολιτικής.

Δίδυμη η συνέπεια της συμπεριφοράς αυτής: αφενός εθίζεται η κοινωνία στην συνωμοσιολογία, και αντιμετωπίζει καχύποπτα τους πάντες, και, αφετέρου καθιστά επιφυλακτικούς τους πολιτικούς να εκφράζουν ελεύθερα τη γνώμη τους.

Σε κάθε βήμα, καιροφυλακτεί η Μορμώ της κοινής γνώμης-και ειδικά του κομματικού ακροατηρίου-που σπεύδει να τους αποδώσει ιδιοτελή κίνητρα και αλλότριες επιδιώξεις. Γι αυτό και είναι σύνηθες, π.χ. στα διαλείμματα των τηλεοπτικών πάνελ, να λέγονται ευθέως μεταξύ των προσκεκλημένων πολιτικών όσα για προφανείς λόγους αδυνατούν να πουν την ώρα της εκπομπής.

Τέλος, ωσαύτως καχύποπτη διατελεί η κοινή γνώμη , αλλά και μέρος του μιντιακού σύμπαντος, απέναντι στους τολμητίες και ελευθερόφρονες δημοσιογράφους, που ασκούν κριτική χωρίς κομματικές διόπτρες ή σκοπιμότητες. Επ΄αυτού, θα επανέλθουμε εν ευθέτω χρόνω.