Οι από άμβωνος κατηχητές και οι θολωμένες διόπτρες τους

Γράφει ο ένας: Εδώ ο κόσμος τρέμει και αγωνιά μετά την δολοφονία του Σουλεϊμανί και τη ρήξη ΗΠΑ-Ιράν, και ΄μείς ασχολούμαστε με την επιλογή Προέδρου της Δημοκρατίας…Κι από κοντά ένας άλλος: Η Αυστραλία καίγεται τρείς μήνες τώρα κι έχει μετατραπεί σε κόλαση, και ΄μεις τρέχουμε πίσω απο τη «Ζηνοβία» και τον «Ηφαιστίωνα»…

Τι έχουμε εδώ; Τον διδακτικό ναρκισσισμό κάποιων για τα μείζονα που πρέπει να μας απασχολούν ή το τρικυμισμένο μυαλό τους σχετικά με τις προτεραιότητες, τις αγωνίες, τη μέριμνα και τα ενδιαφέρονται του καθενός ή της κοινωνίας;

Θα ήταν αστείο να επιστρατευτούν ενάντια επιχειρήματα για ζητήματα τέτοιας φύσεως, αν η λογική αυτή, λογική που παραβιάζει ανοιχτές θύρες, δεν έκανε τόσο συχνά την εμφάνισή της στα ΜΜΕ, διεκδικώντας προσοχή αλαζονικώ τω τρόπω, όπως οι  κατηχητές από  άμβωνος.

Και τον ρωτάς τον τάδε γραφιά, διανοούμενο ή πολιτικό με  το σηκωμένο  φρύδι: Ποιός σου είπε, φίλε μου, ότι κάποιος που φοβάται τον «Ηφαιστίωνα» και παίρνει τα μέτρα του, δεν έχει ταυτόχρονα το  μυαλό  του στο πυρετωμένο Ιράν και στην χειμαζόμενη Αυστραλία;

Στο φινάλε, τι να κάνει για την  Αυστραλία και τα πυρηνικά, για τους ατζέντηδες του πολέμου και τους κυνικούς επικυρίαρχους, εκτός από  το να προβληματιστεί και να αποκρυσταλλώσει γνώμη για τη βρώμικη και ανθρωποκτόνα πολιτεία τους;

 Τι τον εμποδίζει να προβληματιστεί για την κλιματική κρίση, και να κινητοποιηθεί, ενώ ταυτόχρονα παλεύει με τα χιόνια στην εθνική οδό και προετοιμάζεται για την επέλαση του Ηφαιστίωνα ή ενδιαφέρεται για τα Προεδρικά, το ταξίδι του πρωθυπουργού στην Αμέρικα ή την συνέντευξη Τσίπρα στο «Βήμα»;

Ποιες παρωπίδες και ποια νεύρωση σε εμποδίζει  να δείς το προφανές; Ότι οι άνθρωποι είμαστε πολύπλοκα όντα-πόσω μάλλον οι κοινωνίες- και  μπορούμε να έχουμε ταυτόχρονα στο  μυαλό  και στην καρδιά μας, χίλια δυό. Γεγονότα ποικίλα  και  ετερόκλητα, ερεθίσματα και  εμπνεύσεις, ιδιαίτερους προσανατολισμούς και εσωτερικές αναζητήσεις, που σε τίποτε δεν εμποδίζουν την έγνοια για  τα μεγάλα .

Να, από τους καημούς της βιοτείας (χρέη, δουλειά κλπ) και την  ανησυχία για τις κινήσεις του  Ερντογάν, μέχρι το πάθος για τη μπάλα και την τελευταία ταινία του Σκορτσέζε. Από την προσμονή νέου βιβλίου από αγαπημένους συγγραφείς, μέχρι την διακόσμηση του σπιτιού. Από το ενδιαφέρον για την Φόρμουλα Ένα, μέχρι την «χειραψία» με κλασικά  κείμενα και έργα που δεν είχαμε αξιωθεί μέχρι τώρα να συναντήσουμε.

Παναπεί: Μπορούμε να ακούμε του κόσμου τα νέα , να επεξεργαζόμαστε ένα ογκώδες υλικό, να ρωτάμε, να βγάζουμε  συμπεράσματα, να θυμώνουμε, να παίρνουμε θέση-ενίοτε θαρραλέα και δυναμικά-, να νιώθουμε αδύναμοι μπροστά το υπέρτερο των ισχυρών του κόσμου, αλλά να «αποθηκεύουμε»  οργή και  συγκινήσεις-πολύτιμο υλικό για νέες αξιολογήσεις και συνεχή εγρήγορση.

Κι έρχεσαι εσύ, φίλε μου, μέσα από την φωταγωγημένη προθήκη του είναι σου και ουσιαστικά εγκαλείς το πόπολο για αφέλεια, αλλοτρίωση και εγκλωβισμό σε μικρόκοσμους. Να έλεγες τουλάχιστον για τη δύναμη της προπαγάνδας και τα νυχτωμένα ΜΜΕ, θα ήταν θέμα για συζήτηση και προβληματισμό.

Αλλά έτσι που αξιολογείς την πραγματικότητα, μάλλον χρειάζεται να αλλάξεις φακούς στις διόπτρες σου…