current views are: 19

21 Νοεμβρίου 2018
Δημοσίευση16:02

Κάπως αργά σκέφτηκε το Δημοψήφισμα ο Γ. Παπανδρέου

Δημοψήφισμα όφειλε-και θα μπορούσε να κάνει- όταν οι δανειστές του παρουσίασαν το εγκληματικό Μνημόνιο, το οποίο υπέγραψε χωρίς να προβάλει καμμία αντίσταση.

Δημοσίευση 16:02’

Δημοψήφισμα όφειλε-και θα μπορούσε να κάνει- όταν οι δανειστές του παρουσίασαν το εγκληματικό Μνημόνιο, το οποίο υπέγραψε χωρίς να προβάλει καμμία αντίσταση.

Μετάνιωσε ο Γιώργος Παπανδρέου που δεν διενήργησε Δημοψήφισμα το 2011. Αν το είχε πράξει-δήλωσε προσφάτως-θα ήταν καλύτερη η πορεία της χώρας.

Φεύ! Δημοψήφισμα όφειλε-και θα μπορούσε να κάνει- όταν οι δανειστές του παρουσίασαν το εγκληματικό Μνημόνιο, το οποίο υπέγραψε χωρίς να προβάλει καμμία αντίσταση.

Τότε χάθηκε η μεγάλη ευκαιρία. Τότε που οι Ευρωπαίοι  έτρεμαν μήπως η χρεωκοπημένη χώρα αρνηθεί να δεχθεί το Μνημόνιο και οδηγηθεί στην έξοδο από την Ευρωζώνη.

Τότε, πέραν αυτού, ο Γιώργος Παπανδρέου είχε στα χέρια του ένα μεγάλο όπλο: οι γερμανογαλλικές τράπεζες ήσαν γεμάτες από τοξικά ελληνικά ομόλογα. Α ν πτώχευε επισήμως η χώρα μας, η οικονομική ζημιά θα ήταν τεράστια για Γάλλους και Γερμανούς.

Επομένως, ο τότε πρωθυπουργός θα μπορούσε-και όφειλε- να πεί ευθέως στους δανειστές ότι  δέχεται  μεγάλο μέρος του Μνημονίου, αλλά απορρίπτει  την δημοσιονομική πτυχή του, τουλάχιστον κατά το μέγα μέρος της.

Κι αν εκείνοι επέμεναν να εφαρμοστεί το Μνημόνιο ως έχει, θα μπορούσε να πεί ότι θα θέσει την προτεινόμενη ρύθμιση υπόψιν του ελληνικού λαού.

Λογική η ένσταση: Μα θα μπορούσε μια μικρή χώρα που βρίσκεται σε ιδιαίτερα δυσχερή θέση να μην συμμορφώνεται, να απαιτεί και να «εκβιάζει»;

Ναι, θα μπορούσε. Δεν θα ήταν «τζάμπα μαγκιά», αλλά μια μετρημένη κίνηση, την  οποία δεν ήταν δυνατό να αγνοήσουν οι δανειστές. Για τον απλούστατο λόγο που προαναφέρθηκε. Τοξικά ομόλογα και κίνδυνος για σεισμικές εξελίξεις στην Ευρωζώνη.

Δυστυχώς, ο Γιώργος Παπανδρέου δεν τόλμησε. Αλλά όταν επιτέλους κατάλαβε που οδηγείται ή χώρα με το Μνημόνιο που ο ίδιος είχε δεχθεί- και έριξε την ιδέα του Δημοψηφίσματος- ήταν  πλέον αργά.

Οι Γερμανογαλλικές τράπεζες είχαν  ήδη ξεφορτωθεί τα ελληνικά ομόλογα! 

Και επειδή είχε περάσει αρκετό διάστημα από την επιβολή του Μνημονίου, ήταν πολύ εύκολο να εγκαλέσουν τον Γ.Παπανδρέου για ανευθυνότητα  και να καταστήσουν τη χώρα  υπεύθυνη για ο,τι ήθελε ακολουθήσει.

Όμως ακόμη και σ΄εκείνη την ύστατη στιγμή θα μπορούσε ο Γ.Παπανδρέου να επιμείνει για Δημοψήφισμα, αγνοώντας και τους εκβιασμούς των δανειστών και τις εσωτερικές αντιδράσεις από στελέχη του ΠΑΣΟΚ.

Δεν το έπραξε, αλλά δεν διευκρινίζει το «γιατί». Ισως διότι θα τον εξέθεταν οι πιθανές δεσμεύσεις που είχε παρασκηνιακώς αναλάβει, όσο και η υπόμνηση από τους δανειστές ότι είχε πάρει την εξουσία με ανέφικτες εξαγγελίες και καταφανή ψεύδη («Λεφτά υπάρχουν» κ.α.).

…Η ιστορία δεν γράφεται με «αν». Ούτε έχουν νόημα οι εκ των υστέρων παραδοχές. Ειδικά όταν αποδεικνύονται ολέθριες οι επιλογές εκείνου που μετανιώνει.