Επώδυνη μεν, συμφωνία δε

Δεν μπορεί παρά να είναι αντιφατικά τα αισθήματα για τη συμφωνία που έκλεισε πριν λίγες ώρες μεταξύ κυβέρνησης και δανειστών.

Από τη μια μεριά, υπάρχει ανακούφιση για το ότι τελειώνει μια (ακόμα) περίοδος αβεβαιότητας κατά τη διάρκεια της οποίας η οικονομική δραστηριότητα είχε παγώσει. Από τους τραπεζίτες ως τους μπογιατζήδες, κοινή ήταν η διαπίστωση ότι όλα τα παραγωγικά σχέδια (από τα πιο μικρά ως τα πιο μεγάλα) είχαν τεθεί υπό αναστολή μέχρι να ξεκαθαρίσει η κατάσταση και να διασφαλιστεί η οικονομική ομαλότητα. Η διαπίστωση επιβεβαιώνεται και από τους οικονομικούς δείκτες, σύμφωνα με τους οποίους παραμένουμε κολλημένοι στην ύφεση παρά το ότι κανονικά θα έπρεπε να είχαμε μπει σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης.

Από τη στιγμή που πλέον έχουμε συμφωνία, είναι απολύτως βάσιμη η προσδοκία ότι η οικονομία θα ανεβάσει στροφές. Αν μάλιστα συμφωνηθούν οι ρυθμίσεις του χρέους και μπει η Ελλάδα στο Πρόγραμμα Ποσοτικής Χαλάρωσης, κατά πάσα πιθανότητα θα δούμε και σημαντική αύξηση των ξένων επενδύσεων.

Ωστόσο, η επιστροφή στην ομαλότητα έχει βαρύ τίμημα. Τίμημα που θα πληρώσουν κατά κύριο λόγο οι αδύναμοι οικονομικά, συνταξιούχοι και χαμηλόμισθοι. Η βαριά λιτότητα θα συνεχιστεί τουλάχιστον για ακόμα τέσσερα χρόνια. Την ίδια στιγμή, η ανεργία θα παραμένει  σταθερά καρφωμένη σε ποσοστό πάνω από το δυσθεώρητο 20%. Επομένως, έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μέχρι «να βγούμε στο ξέφωτο».

• λιτότητα
• συντάξεις