Τα χρόνια της χαμένης τρυφερότητας

Οι εποχές για πρίγκιπες λένε πως τέλειωσαν. ‘Eλα όμως που σε αρκετές περιπτώσεις οι γυναίκες πάντα θα αναζητούν το δικό τους έναν και μοναδικό. Ακόμα κι αν είναι βάτραχος, εκείνες θα κινήσουν γη και ουρανό για να βρουν τον τρόπο να τον μετατρέψουν σε άντρα των ονείρων τους.
Και πόσο απότομη είναι η προσγείωση όταν αυτό δεν συμβαίνει ποτέ.

Όσο κι αν προσπαθούν, όσο κι αν επιμένουν, όσο κι αν δίνουν χωρίς να παίρνουν. Αναμένοντας μάλλον κάτι ουτοπικό. Περιμένοντας κάτι που οι ίδιες είχαν πλάσει, εκείνον το φανταστικό, τέλειο εραστή, σύζυγο και πατέρα που θα τις κρατήσει δίπλα του. Και περιμένουν, και περιμένουν, και περιμένουν. Βρίσκουν δικαιολογίες, ελπίζουν, νευριάζουν, μαραίνονται, επαναστατούν και ξανά προσπαθούν. Για ένα βλέμμα, για λίγο ενδιαφέρον, για μια εκδήλωση τρυφερότητας που θα φέρει πάθος αλλά και βαθιά αγάπη. Και μετά παρασύρονται ξανά στην εικόνα του ιδανικού εκείνου προσώπου που θα ξυπνήσει το συναίσθημα και θα τις κάνει να νιώσουν και πάλι πως είναι ζωντανές, ποθητές, πως είναι γυναίκες. Μια επιθυμία που θα ακούσεις από γυναίκες κάθε χρώματος, κάθε φυλής, ένα παράπονο ή μια συνειδητοποίηση ότι ο ρομαντισμός δεν ανήκει σε αυτήν την εποχή και μάλλον ακούγεται και γραφικός. Όμως είναι στη φύση της γυναίκας, όσο κι αν το κρύβει κάτω από μια «ανδρική» συμπεριφορά, υπάρχουν στιγμές που έχει ανάγκη να είναι ευαίσθητη, να νιώσει πως κάποιος την προστατεύει, να νιώσει πως μπορεί να ακουμπήσει και να λάβει την τρυφερότητα που τόσο έχει ανάγκη κάθε ψυχή, όσο καλά κι αν έχει αναγκαστεί να καλυφθεί κάτω από ένα σκληρό κέλυφος.

Και το κυνήγι για τρυφερότητα και συντροφικότητα συνεχίζεται μεταξύ αιώνιων «τεχνοκρατών» των σχέσεων και απαιτητικών ονειροπόλων γυναικών.

Πηγή: Jenny.gr