Κρίση οργής, κρίση στοργής

Σύμφωνα με έρευνα που έγινε από επιστήμονες και δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό Emotion (American Psychological Association) οι κρίσεις των παιδιών εμπεριέχουν εναλλασόμενα συναισθήματα οργής και λύπης και υπάρχει τρόπος να τις αντιμετωπίσουμε.

Η έρευνα διεξήχθη τοποθετώντας μικρόφωνα σε 100 οικογένειες με παιδιά προσχολικής ηλικίας. Αναλύοντας τους ήχους που βγάζουν τα παιδιά κατά τη διάρκεια της κρίσης κατέληξαν ότι οι φωνές και τα ουρλιαχτά συνδέονται με θυμό ενώ το κλάμα, η γκρίνια και τα αναφιλητά σχετίζονται με λύπη. Πώς, όμως, πρέπει να αντιδρούν οι γονείς;

Σύμφωνα με έναν από τους αναλυτές, τον Michael Potegal, η μόνη λύση είναι: αδιαφορία, αδιαφορία, αδιαφορία. Αυτό, δηλαδή, που ενστερνίζονται χρόνια τώρα σκληροπυρηνικές μητέρες που πιστεύουν στην ατσάλινη πειθαρχεία. Σύμφωνα με τον ερευνητή, το κόλπο για να ηρεμήσει το παιδί είναι το να προσπεράσουμε χωρίς να δώσουμε σημασία στο συναίσθημα θυμού του, γιατί μετά, το μόνο που μένει είναι η λύπη και τα λυπημένα παιδιά ζητούν παρηγοριά.

Σύμφωνα και με τον James Green, που συνυπογράφει την έρευνα, «όταν τα παιδιά είναι στο ζενίθ του θυμού τους και φωνάζουν, ουρλιάζουν, κλωτσάνε, οποιαδήποτε ερώτηση ή παρατήρηση θα παρατείνει την περίοδο του θυμού τους. Είναι δύσκολο σε αυτήν την κατάσταση να επεξεργαστούν οποιαδήποτε πληροφορία».

Μερικές φορές, βέβαια, είναι δύσκολο να αδιαφορήσουμε. Ο κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικά επίπεδα αντοχής. Και πολλές φορές ο χώρος μπορεί να φαίνεται ακατάλληλος για να το κάνουμε. Για παράδειγμα εάν η κρίση οργής λαμβάνει χώρα μέσα σε ένα θέατρο ή σ’ ένα σινεμά δεν μπορούμε να αγνοήσουμε το παιδί μας. Σε αυτήν την περίπτωση θα πρέπει να αναλάβουμε δράση και να απομακρύνουμε το παιδί από το χώρο.

Αρκετές φορές, πάντως, μου είναι δύσκολο να αγνοήσω την κόρη μου. Είτε γιατί δεν αντέχω να ακούω φωνές, είτε γιατί την λυπάμαι. Τότε σκέφτομαι αυτά που μου έχει πει μια φίλη μου ψυχολόγος. Όταν παρηγορείς και αγκαλιάζεις το παιδί σου ή ενδίδεις στο καπρίτσιο του κατά τη διάρκεια της κρίσης ή αμέσως μετά είναι σαν να το ενθαρρύνεις να το επαναλάβει. Δηλαδή, σκάβεις το λάκκο σου!!! Μπορείς αντ’ αυτού να θέσεις όρια λέγοντας ότι «δεν σου μιλάω όσο είσαι σε αυτήν την κατάσταση».  Ή να δείξεις συμπαράσταση θέτοντας όμως όρια λέγοντας ότι «λυπάμαι που αισθάνεσαι έτσι. Όταν ηρεμήσεις θα σε πάρω αγκαλιά και θα το συζητήσουμε».

Στο τέλος της ημέρας, το σημαντικό είναι ότι υπάρχει τρόπος αντιμετώπισης. Για την ακρίβεια υπάρχουν αρκετές επιλογές για να αντιμετωπίσετε το πρόβλημα. Αποφασίστε.

Μην κάνετε τίποτα. Αφήστε τα να χτυπιούνται στο πάτωμα. Αγνοήστε το. Κάντε κάτι. Θέστε όρια. Βάλτε τα τιμωρία. Αγκαλιάστε τα.

• παιδιά