Νέα Βύσσα, το χωριό του Έβρου που ζει από τα σπαράγγια

Τα σπαράγγια έχουν την τιμητική τους στη Νέα Βύσσα Έβρου, με τους παραγωγούς να κάνουν στην κυριολεξία «χρυσές» δουλειές.

Το ρητό «η ισχύς εν τη ενώσει» έχει γίνει πράξη και εν μέσω οικονομικής κρίσης, οι παραγωγοί κατόρθωσαν εξάγοντας το σύνολο της παραγωγής τους στη Γερμανία να κάνουν τζίρο που άλλες μικρομεσαίες επιχειρήσεις έχουν να «δουν από την εποχή πριν το 2009», όπως επεσήμανε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο πρόεδρος του Συνεταιρισμού, Ζαφείρης Καζαντζής.

«Οι κάτοικοι του παραμεθόριου χωριού των 500 κατοίκων, παραδίδουν μαθήματα συνεργασίας και αγροτικής οικονομίας και κατορθώνοντας να συνεννοηθούν μεταξύ τους, δουλεύουν για ένα κοινό στόχο», επεσήμανε με περισσή ικανοποίηση ο κ. Καζαντζής, προσθέτοντας ότι ο ετήσιος τζίρος του συνεταιρισμού εκτιμάται φέτος στα 2,2 εκατ. ευρώ, έναντι 2,7 εκατ. ευρώ πέρυσι. Όπως διευκρίνισε «ο τζίρος διαφοροποιείται ανάλογα με τις τιμές που πουλάμε και που συνδέονται άμεσα με το αν υπάρχει πληθώρα του προϊόντος παγκοσμίως», επεσήμανε, προσθέτοντας ότι «φέτος διαμορφώνονται σε 2,5 ευρώ/κιλό». Υπογράμμισε επίσης ότι οι 60 σπαραγγοπαραγωγοί του συνεταιρισμού καλλιεργούν συνολικά έκταση 1.500 στρεμμάτων και παράγουν 940 τόνους σπαραγγιών ετησίως.

Ξεκαθαρίζοντας ότι ο προσανατολισμός του συνεταιρισμού ήταν εξαρχής εξαγωγικός, καθώς τα σπαράγγια δεν είναι ένα προϊόν που καταναλώνεται πολύ στην ελληνική αγορά, ο κ. Καζαντζής τόνισε ότι «για να καταφέρει κάποιος τόσο μικρός να πετύχει ένα τέτοιο άλμα, θα πρέπει να δουλέψει σκληρά για πολλά χρόνια, διατηρώντας την ποιότητα του προϊόντος άριστη διαρκώς». Στο πλαίσιο αυτό σημείωσε «εμείς για 20 χρόνια δουλεύουμε ασταμάτητα και κύρια προτεραιότητά μας αποτελεί η διατήρηση της άριστης ποιότητας που διαθέτουμε».

Σε 35.000 τα στρέμματα σπαραγγιού στην Ελλάδα

Η μεγαλύτερη παραγωγή σπαραγγιού γίνεται στην Πέλλα και ακολουθούν η Καβάλα, οι Σέρρες, η Ημαθία, η Ορεστιάδα, η Αιτωλοακαρνανία και η Ξάνθη.

Το σπαράγγι είναι ένα καθαρά εξαγώγιμο προϊόν, αφού το 95% της ελληνικής παραγωγής διοχετεύεται στο εξωτερικό και κυρίως στη Γερμανία, καλύπτοντας μάλιστα το 50% των αναγκών της συγκεκριμένης χώρας.

Για τους λάτρεις του σπαραγγιού, αλλά και αυτούς που θέλουν να «μυηθούν» στη γεύση του, επισημαίνεται πως το σπαράγγι έχει διαιτητικές και ιδιαίτερα διουρητικές ιδιότητες, είναι υδατώδες λαχανικό και όταν είναι φρεσκοκομμένο περιέχει 90-95% νερό. Η σύνθεσή του ποικίλει ανάλογα με το στάδιο συγκομιδής του. Η κορυφή των βλαστών είναι πάντοτε πλούσια σε βιταμίνη C, η φλούδα του είναι πιο πλούσια από την «καρδιά» του, ενώ σε ό,τι αφορά τη θερμιδική αξία του προϊόντος θεωρείται χαμηλή και είναι 26 θερμίδες /100 γραμμάρια.

Σημειώνεται ότι το σπαράγγι προτιμά τα μέρη με μερική σκιά, χρειάζεται άφθονα ποτίσματα κατά τη βλαστική περίοδο, που όμως πρέπει να ελαττώνονται τον χειμώνα. Θέλει υγρό περιβάλλον, ενώ η ιδιαίτερα ξερή ατμόσφαιρα προκαλεί συχνά την εμφάνιση ζωικών εχθρών.

Η καλλιέργεια του σπαραγγιού είναι πολυετής και έπειτα από 12 έτη ο σπαραγγιώνας πρέπει να χαλάσει. Η συγκομιδή σπαραγγιών τις πρώτες μέρες γίνεται μια φορά ανά τρεις μέρες, αλλά με το πέρασμα των ημερών και την αύξηση της θερμοκρασίας γίνεται μια φορά ανά δύο μέρες, ώστε στο τέλος να καθιερωθεί η συγκομιδή καθημερινά, όταν αυξηθούν οι θερμοκρασίες. Η συγκομιδή γίνεται με τα χέρια και οι νεαροί βλαστοί πρέπει να βρίσκονται σε σπαργή. Τα σπαράγγια κόβονται σε βάθος 19-23 εκ. με ειδικά μαχαίρια. Η συγκομιδή του λευκού σπαραγγιού γίνεται όταν η κορυφή φανεί στην επιφάνεια του εδάφους, ενώ τα πράσινα σπαράγγια πρέπει να φτάσουν τα 22-27 εκ. πάνω από την επιφάνεια του εδάφους.