Το κλείσιμο της 2ης αξιολόγησης ο στόχος του ανασχηματισμού

Το αφήγημα της κυβέρνησης είναι γνωστό: έγκαιρο κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης, μέτρα για το χρέος πριν από το τέλος του χρόνου –έστω, τα βραχυπρόθεσμα για τα οποία δεν έχει αντίρρηση η Γερμανία– και ένταξη στην ποσοτική χαλάρωση (QE) της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Βασική προϋπόθεση γι’ αυτή την αλληλουχία των γεγονότων, η δεύτερη αξιολόγηση να έχει κλείσει μέχρι το Eurogroup της 5ης Δεκεμβρίου, το τελευταίο Eurogroup του 2016.

Προλαβαίνει; Δύσκολο, αλλά όχι αδύνατον! Ο ανασχηματισμός, άλλωστε, αυτό τον σχεδιασμό εξυπηρετεί: το άμεσο κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης. Και οι επιλογές του Αλ. Τσίπρα ακριβώς αυτό το στόχο επιδιώκουν. Δεν είναι «δεξιός» ή «αριστερός» ο ανασχηματισμός  –δεν (μπορεί να) υπάρχουν τέτοιες «πολυτέλειες» αυτή την περίοδο. Στόχος του πρωθυπουργού είναι η επιβίωση της κυβέρνησής του σ’ ένα άκρως εχθρικό περιβάλλον, όπως αυτό που διαμορφώνεται στην Ευρώπη, αλλά και στο εσωτερικό μετά την εφαρμογή των δημοσιονομικών μέτρων –κυρίως τις περικοπές των συντάξεων. Η κυβέρνηση υλοποιεί το Μνημόνιο, ενώ παράλληλα βρίσκεται εγκλωβισμένη ανάμεσα σε Βερολίνο και ΔΝΤ και με το χρόνο να τρέχει εις βάρος της…

Ο ανασχηματισμός, λοιπόν, έστειλε ένα σοβαρό «σήμα» στους δανειστές: ότι η κυβέρνηση προσπαθεί, ότι θα επιταχύνει την προσπάθειά της για υλοποίηση του μνημονίου με όσο το δυνατόν λιγότερες συγκρούσεις και καθυστερήσεις. Ήταν ένας ειλικρινής και ξεκάθαρος στις στοχεύσεις του ανασχηματισμός, πιστός στη γραμμή που προσπαθεί να υλοποιήσει η ηγετική ομάδα του Μαξίμου –και όχι μόνο. Άμεση και πιστή εφαρμογή των μέτρων, ρύθμιση του χρέους (όχι κατ’ ανάγκη επί της ουσίας) και έξοδο στις αγορές με μεγάλο όφελος την «ποσοτική χαλάρωση». Και, βέβαια, δεν μπορούσε να μην ικανοποιηθεί και ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος που είχε ανοίξει «προσωπικό πόλεμο» με τον Ν. Φίλη –γι’ αυτό και η απομάκρυνση του δεύτερου, εντυπωσιακό στοιχείο του ανασχηματισμού, αν υπολογίσουμε και τις καλές επιδόσεις του στα σχολεία αλλά και την επιβράβευσή του στο συνέδριο του ΣυΡιζΑ (είχε έρθει δεύτερος, με διαφορά μόνο έξι ψήφων από τον πρώτο, Ευκλείδη Τσακαλώτο).

Ο Π. Σκουρλέτης έφυγε από το «Ενέργειας» όχι γιατί δεν ήταν καλός υπουργός, αλλά γιατί κωλυσιεργούσε –αν και στο τέλος, βέβαια, όλα τα υπέγραφε! Ο Θ. Δρίτσας, που υπέγραψε την πώληση του λιμανιού, αντικαταστάθηκε από τον Π. Κουρουμπλή που δεν έχει κανένα πρόβλημα να προχωρήσει σε ρυθμίσεις που θα εξυπηρετούν ακόμα περισσότερο τους Κινέζους. Ο Δ. Λιάκος ανέλαβε, και επίσημα, να τρέξει την υλοποίηση του Μνημονίου. Ένα υφυπουργείο υπό τον πρωθυπουργό στα πρότυπα των Πορτογάλων που ήταν οι πρώτοι διδάξαντες με ανάλογο υφυπουργείο «Μνημονίου». Ο νέος υπουργός Ανάπτυξης, καθηγητής Δ. Παπαδημητρίου, επιλέχθηκε ως αμερικανοτραφής και πρόεδρος μέχρι προχθές του Levy Economics Institute από την ίδρυση του το 1986, μήπως και φέρει καμιά επένδυση στη χώρα. Ο Στ. Πιτσιόρλας, που αποτελούσε το σύνδεσμο μεταξύ τρόικας και κυβέρνησης, ανέλαβε υφυπουργείο στο Ανάπτυξης –τι πιο ισχυρό σήμα προς τους δανειστές! 

Το Μαξίμου, λοιπόν, αποφάσισε να «τρέξει», χωρίς καμιά αναστολή, με φροντίδα για όσο το δυνατόν λιγότερες εσωτερικές συγκρούσεις, και στόχο την υλοποίηση των μέτρων που προβλέπει το μνημόνιο. Το ερώτημα, βέβαια, είναι αν υπάρχει οδός διαφυγής εφόσον ο στόχος δεν υλοποιηθεί. Αν, δηλαδή, δεν υπάρξει ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης, ρύθμιση του χρέους και ένταξη στην ποσοτική χαλάρωση, ποιες θα είναι οι επόμενες κινήσεις της κυβέρνησης. Απάντηση δεν υπάρχει…