current views are: 5

7 Απριλίου 2016
Δημοσίευση02:51

Δυο λόγια πριν τον παραλογισμό

Από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε η μεταναστευτική κρίση κάποιοι εντέχνως μοίρασαν ταμπέλες. Σε ευαίσθητους και ανάλγητους. Σε ανθρωπιστές και ρατσιστές. Στον διχασμό μία είναι η απάντηση: η λογική.

Δημοσίευση 02:51’

Από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε η μεταναστευτική κρίση κάποιοι εντέχνως μοίρασαν ταμπέλες. Σε ευαίσθητους και ανάλγητους. Σε ανθρωπιστές και ρατσιστές. Στον διχασμό μία είναι η απάντηση: η λογική.

Από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε η μεταναστευτική κρίση κάποιοι εντέχνως μοίρασαν ταμπέλες. Σε ευαίσθητους και ανάλγητους. Σε ανθρωπιστές και ρατσιστές. Στον διχασμό μία είναι η απάντηση: Η λογική.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η Ελλάδα και η Ευρώπη οφείλουν να συμπαρασταθούν σε όποιον φθάνει στην πόρτα τους και ζητά βοήθεια. Δεν έχουν όμως καμία υποχρέωση να τον κάνουν πολίτη τους.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως όποιος βρέθηκε, νόμιμα ή ακόμα και παράνομα, στη χώρα μας χρήζει της προστασίας του ελληνικού κράτους. Από εκεί και πέρα όμως ο νόμιμος ή ο παράνομος μετανάστης οφείλει να σέβεται τους νόμους τους κράτους που τον φιλοξενεί.

Γιατί η ελευθερία του και τα δικαιώματά του σταματούν εκεί που συναντούν τα δικά μου. 

Τα δικαιώματα και τις ελευθερίες του φορτηγατζή που θέλει να κάνει το δρομολόγιο που θα δώσει ψωμί στα παιδιά του. Του ταξιδιώτη που θέλει να φθάσει στον προορισμό του. 

Ο πρόσφυγας ή ο μετανάστης οφείλει να σεβαστεί τα δικαιώματα και τις ελευθερίες και των άλλων προσφύγων και μεταναστών. Κανείς δε δικαιούται να σηκώνει ένα μωρό για να το πετάξει στους λιμενικούς. Κανείς δε δικαιούται να εκβιάζει με αθώες ψυχές

Η κυβέρνηση οφείλει άμεσα να επιληφθεί του θέματος. Γιατί ήδη έχουν αρχίσει να ενεργοποιούνται αρνητικά αντανακλαστικά της κοινής γνώμης. Ένας νέος διχασμός είναι στα σκαριά: εμείς και οι άλλοι. 

Είναι πολύ άδικο για τον ελληνικό λαό. Που και ανεκτικός είναι και δοτικός να τον οδηγούν κάποιοι στα άκρα. 

ΥΓ. Σε σχέση με τα επεισόδια στη Χίο.  Τόσο άγριο ξύλο σε μία τόσο μικρή ομάδα πολιτών από τα ΜΑΤ  δεν έχω ξαναδεί. Δε μου αρέσει να ζητώ τιμωρίες. Μου αρέσει όμως να ακούω συγνώμες. Γιατί ακόμη πιστεύω πως στην Ελλάδα έχουμε φιλότιμο. Οι άντρες των ΜΑΤ οφείλουν να ζητήσουν συγνώμη. Ιδιωτικά. Να επισκεφθούν τους πολίτες στα σπίτια τους. Να τους κοιτάξουν στα μάτια. Να δουν τα τραύματα που τους άφησαν. Και να ζητήσουν συγνώμη. Αυτό κάνουν οι άντρες. Τις γυναίκες και τους πολίτες τους βαράνε οι μπάτσοι.