Τα «Κίτρινα Γιλέκα» και η πανουργία της ιστορίας…

Τα «Κίτρινα Γιλέκα» συγκλονίζουν την Γαλλία και φέρνουν σε δεινή θέση τον Μακρόν. Πέτυχαν, δηλαδή, αυτό που δεν έχουν καταφέρει τα πολιτικά κόμματα και τα πανίσχυρα Συνδικάτα της χώρας.

Η «κίτρινη έκρηξη», που φυσικά  δεν έχει καμία σχέση με τον Μάη του ΄68, παρουσιάζει ενδιαφέρον, κυρίως για δύο λόγους.

Πρώτον, διότι το άμεσο αίτημα είναι το πάγωμα των φόρων στα καύσιμα και η άρση των επιβαρύνσεων για τους τεχνικούς ελέγχους στα αυτοκίνητα κι όχι ένα θέμα μείζονος σημασίας και ειδικού βάρους  (π.χ. Μνημόνιο) που θα μπορούσε να σφραγίσει αρνητικά τη ζωή της χώρας για δεκαετίες. 

Κατά τούτο, η έκρηξη αυτή δεν έχει τίποτε ως αφετηριακή αιτία και θρυαλλίδα  που μπορεί να συγκριθεί  π.χ. με τον δικό μας Δεκέμβρη του 2008 ή με τους Αγανακτισμένους. Εδώ υπήρξε μια εν ψυχρώ δολοφονία (του Αλέξη Γρηγορόπουλου) και, βέβαια, ένα στυγερό Μνημόνιο.
Φυσικά, υπάρχουν κι άλλα αιτήματα (απλή αναλογική, καθιέρωση δημοψηφισμάτων) και διεκδικήσεις  για κοινωνικά θέματα. Αλλά εκείνο που κυρίως προβλήθηκε, τουλάχιστον στην αρχή των κινητοποιήσεων, ήταν το πάγωμα των φόρων στα καύσιμα.

Δεύτερον, παρά την βαθμηδόν μειωμένη συμμετοχή  στις κινητοποιήσεις, αλλά και τις φωτιές ,τις καταστροφές κλπ, που δεν ενθουσιάζουν την «σιωπηρή πλειοψηφία», η απήχηση των κινητοποιήσεων αυτών είναι τεράστια.
Απασχολούν ολόκληρη την υφήλιο, πιέζουν ασφυκτικά τον Μακρόν, που σπεύδει πελιδνός να ζητήσει διάλογο, και προβληματίζουν τους ιθύνοντες της Ενωσης. 

Ενδεχομένως να σβήσει γρήγορα  η πυρακτωμένη εστία των Παρισίων, αλλά οι ιθύνοντες ξέρουν καλά ότι κάτι σιγοβράζει στα ενδότερα της Ενωσης. Δεν πρόκειται (μόνο και κυρίως) για τους φόρους και τα συναφή, αλλά  για τις κεντρικές επιλογές της Ε.Ε. και την γενική πλεύση της.
Μοιάζει ακαθοδήγητο το «κίτρινο» κίνημα, παρ ότι οι συμβολικές  ομοιότητες με άλλα κινήματα (π.χ. «Πορτοκαλί Επανάσταση» στην Ουκρανία) παραπέμπουν σε καλά σχεδιασμένη επιχείρηση, ευφάνταση και ελκτική για το ευρύ κοινό, τουλάχιστον σε επίπεδο αρχικής συμμετοχής.
Οπως και να ΄χει, ουδείς δύναται να το αγνοήσει. Διότι φαίνεται να  εκφράζει μόνιμα αλλά εν υπνώσει λαϊκά αιτήματα που αφορούν την Γαλλία και την Ευρώπη, έστω κι αν οι δυναμικοί πρωταγωνιστές των επεισοδίων έχουν κατά νου την ουτοπία των «Λυσσασμένων της Ναντέρ» κι όχι αλλαγές, έστω δραστικές, θεσμικού τύπου.

Θα μπορούσε κανείς να μιλήσει για «αντισυστημική δυναμική». Έστω για μια αναλαμπή αντισυστημικών διαστάσεων. Αλλά εδώ το μείζον: Ποιός θα κατανοήσει τον πυρήνα της, θα προβληματιστεί και προγραμματικά θα αντιμετωπίσει τα ζητήματα που τίθενται;
Η Αριστερά; Η ραφιναρισμένη Ακροδεξιά; Το ιερατείο της Ενωσης; Ηδη ο Μελανσόν και η Λεπέν επιχείρησαν ένα σέρφινγκ στο κύμα των κινητοποιήσεων, χωρίς ορατά οφέλη γι΄ αυτούς μέχρι στιγμής.

Είναι βέβαιο ότι κάποια απάντηση θα υπάρξει. Αλλά το πιο πιθανό είναι ότι δεν θα έχει καμία σχέση με την «ιερή μανία» -και την ουτοπία- της δράκας των πρωταγωνιστών. 
Ειδικά, αν η πανουργία της ιστορίας συντελέσει ώστε να ενισχυθεί η ελαύνουσα στην Γαλλία-και σε όλη την Ευρώπη-Ακροδεξιά…