Ντυνόταν άνδρας επί 43 χρόνια για να ζήσει την κόρη της με αξιοπρέπεια

Η κοινωνική ανισότητα, οι αυστηρές και άδικες κοινωνικές δομές, αλλά και η αδάμαστη θέληση μιας γυναίκας, να ζήσει με τους δικούς της όρους σε μια ανδρική και θρησκευτικά, συχνά, μισαλλόδοξη κοινωνία, τιμήθηκαν στο πρόσωπο της 64χρονης σήμερα Σίσα Αμπού Νταού που ανακηρύχτηκε ως «ιδανική μητέρα» από το κυβερνείο του Λούξορ.

 

 Η Σίσα έχασε τον σύζυγό της ενώ ήταν έγκυος στην κόρη τους Χούντα. Αφότου γέννησε βρέθηκε χωρίς κανένα εισόδημα και η κατάστασή της έγινε ακόμη πιο δύσκολη εξαιτίας της τοπικής παράδοσης που απαγόρευε στις γυναίκες να εργάζονται. Για να ζήσει το παιδί της, αναγκάστηκε να ντύνεται σαν άντρας και να κάνει μια σειρά από ανδρικές για την Αίγυπτο δουλειές. Γυάλιζε παπούτσια στους δρόμους, δούλευε στα χωράφια, έχτιζε σε οικοδομές, έκανε μεταφορές. «Προτιμούσα να κάνω σκληρές δουλειές, όπως να σηκώνω τούβλα και σακούλες με τσιμέντο αντί να ζητιανεύω στους δρόμους» δηλώνει, με αξιοπρέπεια και περήφανη πάντα. Η φτώχεια της χώρας, η ανισότητα, η αδικία αλλά και η κακιά τύχη, δεν άφησαν περιθώρια ξεκούρασης.

 

Έτσι, η Σίσα πάντρεψε την κόρη της με έναν άντρα που αργότερα αρρώστησε και δεν μπορούσε να εργαστεί. Έτσι αναγκάστηκε να συνεχίσει να φορά αντρικά ρούχα και παπούτσια για να εξακολουθήσει να συντηρεί την οικογένειά της και τα εγγόνια που στο μεταξύ είχε αποκτήσει.  «Για να προστατεύσω τον εαυτό μου από τους άντρες και το βλοσυρό τους βλέμμα και για να μην γίνω στόχος τους λόγω των παραδόσεων, αποφάσισα να γίνω άντρας, να ντύνομαι με τα δικά τους ρούχα και να δουλεύω δίπλα τους στα χωράφια μας, εκεί που κανείς δεν με γνωρίζει», λέει η Σίσα.

 

Η κόρη λέει πως «η μητέρα μου είναι ακόμη εκείνη που συντηρεί την οικογένειά μας. Κάθε μέρα ξυπνά στις έξι το πρωί για να αρχίσει να γυαλίζει παπούτσια στο σταθμό στο Λούξορ. Μεταφέρω εγώ τα εργαλεία της δουλειάς της γιατί πλέον είναι προχωρημένη η ηλικία της». Να όμως, που αυτή η γυναίκα, η μάνα, η γιαγιά, τελικά έζησε με τους δικούς της όρους, κόντρα σε κάθε προκατάληψη και με μεγάλη επιμονή…