current views are: 3

25 Ιουλίου 2015
Δημοσίευση16:48

Γαλλία: Ένας ανελέητος μαραθώνιος προς την ευθανασία

Επτά χρόνια, 7 ολόκληρα χρόνια που ο Vincent Lambert ζει στο νοσοκομείο της Ράνς στη Γαλλία σε κατάσταση ‘’κλινικά νεκρός’’ όπως γράφει η ταμπελίτσα που τον ακολουθεί στο προσκέφαλό του μέρα-νύχτα. Ωστόσο όμως, την Παρασκευή το απόγευμα, γράφτηκε ένα νέο κεφάλαιο στην υπόθεση αυτή, ή έστω έτσι όλοι νόμιζαν, ελπίζοντας πως οι γιατροί θα αποφάσιζαν για μια τελευταία φορά να απαλλάξουν τον άτυχο άντρα που βασανίζεται εδώ και 7 χρόνια διακόπτοντας την τεχνική παροχή τροφής και ενυδάτωσης καθώς η ευθανασία στη Γαλλία, όπως και στην Ελλάδα, εξακολουθεί να είναι παράνομη.

Δημοσίευση 16:48’
αρθρο-newpost

Επτά χρόνια, 7 ολόκληρα χρόνια που ο Vincent Lambert ζει στο νοσοκομείο της Ράνς στη Γαλλία σε κατάσταση ‘’κλινικά νεκρός’’ όπως γράφει η ταμπελίτσα που τον ακολουθεί στο προσκέφαλό του μέρα-νύχτα. Ωστόσο όμως, την Παρασκευή το απόγευμα, γράφτηκε ένα νέο κεφάλαιο στην υπόθεση αυτή, ή έστω έτσι όλοι νόμιζαν, ελπίζοντας πως οι γιατροί θα αποφάσιζαν για μια τελευταία φορά να απαλλάξουν τον άτυχο άντρα που βασανίζεται εδώ και 7 χρόνια διακόπτοντας την τεχνική παροχή τροφής και ενυδάτωσης καθώς η ευθανασία στη Γαλλία, όπως και στην Ελλάδα, εξακολουθεί να είναι παράνομη.

Επτά χρόνια, 7 ολόκληρα χρόνια που ο Vincent Lambert ζει στο νοσοκομείο της Ράνς στη Γαλλία σε κατάσταση ‘’κλινικά νεκρός’’ όπως γράφει η ταμπελίτσα που τον ακολουθεί στο προσκέφαλό του μέρα-νύχτα. Ωστόσο όμως, την Παρασκευή το απόγευμα, γράφτηκε ένα νέο κεφάλαιο στην υπόθεση αυτή, ή έστω έτσι όλοι νόμιζαν, ελπίζοντας πως οι γιατροί θα αποφάσιζαν για μια τελευταία φορά να απαλλάξουν τον άτυχο άντρα που βασανίζεται εδώ και 7 χρόνια διακόπτοντας την τεχνική παροχή τροφής και ενυδάτωσης καθώς η ευθανασία στη Γαλλία, όπως και στην Ελλάδα, εξακολουθεί να είναι παράνομη.
 
Η απόφαση αυτή θα μπορούσε να αλλάξει τα δεδομένα αλλά και τις ισορροπίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όμως οι γιατροί μάλλον αποφάσισαν να μην πάρουν έναν τέτοιο ρίσκο. 
 
Φλας μπακ σε μια υπόθεση που οδήγησε μια οικογένεια, διχασμένη από τις μαραθώνιες δικαστικές αποφάσεις, σε ακραίες καταστάσεις όπου ο καθένας προσπαθεί να δικαιολογήσει τη στάση του σε αυτή την υπόθεση, κάτω από την πίεση των γαλλικών μέσων ενημέρωσης αλλά και των μη κερδοσκοπικών οργανώσεων που προσπαθούν με κάθε τρόπο να επωφεληθούν από αυτή την κατάσταση για να ”περάσουν” τις ιδέες τους παίρνοντας τη μορφή μιας προπαγάνδας δίχως έλεος. 
 
2008: μετά από ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα, ο Vincent Lambert βυθίζεται σε μια κατάσταση ”ελαχίστης συνειδήσεως” όπου δεν έχει καμία επαφή με το γύρω περιβάλλον του. Μετά από μακροχρόνιες προσπάθειες των γιατρών του νοσοκομείου και δίχως να υπάρχει ένδειξη βελτίωσης της κατάστασης του ασθενούς, η ιατρική ομάδα, αφού συζήτησε με τη γυναίκα του Vincent Lambert, αλλά χωρίς να έχει πάρει τη γνώμη των γονέων και των αδελφών του, αποφάσισε να διακόψει την τεχνητή παροχή τροφής και ενυδάτωσης δίνοντας έναν παθητικό χαρακτήρα στην “ευθανασία” του ασθενή. Ωστόσο η απουσία διαβούλευσης με την υπόλοιπη οικογένεια είχε ως αποτέλεσμα την ανάκληση της απόφασης του νοσοκομείου. 
 
 
Το Σεπτέμβριο του 2013, μετά από συζητήσεις με ολόκληρη πλέον την οικογένεια, η ιατρική ομάδα αποφασίζει για μια δεύτερη φορά τη διακοπή της τεχνητής παροχής τροφής και ενυδάτωσης του ασθενή. Δύο στρατόπεδα δημιουργούνται μετά από αυτή τη συνάντηση: από τη μία η ιατρική ομάδα του νοσοκομείου μαζί με τη γυναίκα του ασθενή και 6 από τα 8 αδέρφια του ασθενή και από την άλλη οι γονείς και τα υπόλοιπα 2 αδέρφια του που είναι ικανοί να κάνουν τα πάντα για να κερδίσουν έστω και λίγο χρόνο ‘’ζωής’’ για το παιδί τους. 
 
Τον Ιανουάριο του 2014 το Συμβούλιο Επικρατείας θα εγκρίνει την απόφαση του νοσοκομείου της Ράνς μετά την παρέμβαση πολλών γιατρών, ειδικευμένων σε τέτοιου είδους ζητήματα, που ανέφεραν χαρακτηριστικά ότι δεν υπάρχει πλέον καμία ελπίδα βελτίωσης της κατάστασης. Οι γονείς όμως δεν τα παρατάνε.
 
Μετά από χιλιάδες παρεμβάσεις σε όλα τα γαλλικά μέσα επικοινωνίας και με την υποστήριξη όλων των Καθολικών ενώσεων που καταδικάζουν αυτού του είδους τις αποφάσεις, κατάφεραν να προσφύγουν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. 
 
Η απόφαση του ΕΔΑΔ πέφτει ως κεραυνός στη Γαλλία στις 5 Ιουνίου του 2015: 12 από τους 17 δικαστές υπερψήφισαν την απόφαση του νοσοκομείου να διακόψει την τεχνητή παροχή τροφής και ενυδάτωσης στον ασθενή. Ήταν η πρώτη φορά που το ΕΔΑΔ αποφάνθηκε για το μείζων ζήτημα του ‘’τέλους της ζωής’’ καθώς η απόφαση αυτή θα γίνει πλέον νομολογία αναφοράς σε τέτοιου είδους ζητήματα για τα 47 κράτη-μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης. Εάν ένα από τα κράτη- μέλη θελήσει να αλλάξει τη νομοθεσία του σχετικά με το θέμα αυτό, θα πρέπει πρώτα να εξετάσει τις αρχές που τέθηκαν στη συγκεκριμένη νομολογία του ΕΔΑΔ. 
 
Κι ενώ σήμερα όλοι περίμεναν την απόφαση της ιατρικής ομάδας που είχε ήδη ταχθεί υπέρ της διακοπής της τεχνητής τροφής και ενυδάτωσης του ασθενή για την αποφυγή της ‘’ανελέητης συνέχισης της θεραπείας’’ όπως προβλέπεται και από τη γαλλική νομοθεσία, η ιατρική ομάδα δήλωσε πως οι γιατροί δεν θα διακόψουν ούτε την τεχνητή παροχή τροφή ούτε την τεχνητή παροχή ενυδάτωσής του  αφήνοντας την τύχη του Vincent Lambert στα χέρια του Υπουργείου Υγείας. 
 
Στη Γαλλία ”ζουν” σήμερα περίπου 1.500 ασθενείς, που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση με τον Vincent Lambert. Καμία όμως οικογένεια που αντιμετωπίζει μια τέτοια κατάσταση ψυχικής οδύνης, δεν έφερε την υπόθεση με τόσο έντονο τρόπο στα φώτα της δημοσιότητας όπως στην περίπτωση Lambert. Όπου πλέον οι Καθολικές οργανώσεις στήνονται έξω από το νοσοκομείο καταδικάζοντας τις μεθόδους των ιατρικών ομάδων ή προσπαθώντας να τρυπώσουν στο δωμάτιο του ασθενή, να τον βιντεοσκοπήσουν και στη συνέχεια, μετά από παρέμβαση στην εικόνα του βιντεο δείχνουν στον κόσμο πως αυτός ο βασανισμένος άνθρωπος μπορεί και … τρώει μόνος του! Η αλήθεια είναι πως είναι καταδικαστέα η στάση και των δύο αντιμαχόμενων πλευρών που προσπαθούν να αγγίξουν την κοινή γνώμη του κόσμου με τις χιλιάδες παρεμβάσεις τους στα γαλλικά και διεθνή μέσα ενημέρωσης είτε για να θριαμβολογήσουν για τις αποφάσεις που πάρθηκαν από τις ιατρικές ομάδες ή τα δικαστήρια είτε για να τις καταδικάσουν.
 
Εδώ όμως βρισκόμαστε μπροστά σε μια υπόθεση δίχως τέλος, μια οικογένεια που έχει μετατραπεί σε δύο αντιμαχόμενες παρατάξεις και στη μέση ένας άτυχος άντρας που στην πραγματικότητα κανένας μας δεν ξέρει που ακριβώς βρίσκεται, αν έχει όντως μια μικρή επαφή με το περιβάλλον του, με τους δικούς του ανθρώπους. Από τη μια έχουμε την ενστικτώδη αγάπη μιας μάνας για το παιδί της. Μπορεί κανένας να την επικρίνει για το ότι δεν μπορεί να αλλάξει σελίδα και να συνεχίσει τη ζωή της; Από την άλλη η αγάπη της συντρόφου του που της είναι αδύνατο να βλέπει τον άντρα της σε αυτή την κατάσταση να βασανίζεται, να ταλαιπωρείται από αυτή την ανελέητη συνέχιση της θεραπείας του γνωρίζοντας πλέον πως δεν υπάρχει καμία ελπίδα για κάποια βελτίωση της κατάστασης. 
 
Ποιος όμως μπορεί να σποφασίσει στη θέση κάποιου άλλου αν “ζωή” σημαίνει μόνο κάποιος απλά και μόνο να αναπνέει; 

σχετικα αρθρα