Τα γαλλικά ΜΜΕ για τη νίκη του Φιγιόν: Πώς έκανε την έκπληξη και οδηγήθηκε στη νίκη

Στον θρίαμβο του Φρανσουά Φιγιόν στις εσωκομματικές εκλογές του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος στη Γαλλία για το προεδρικό χρίσμα αναφέρεται ο γαλλικός Τύπος.

«Δεν έχει ξαναγίνει: πήρε πάνω από 40% των ψήφων όταν του έδιναν το καλοκαίρι μόλις 10%. Οι δημοσκόποι ορκίζονται ότι δεν έχουν ξαναδεί ένα outsider να ανακάμπτει τόσο γρήγορα, τόσο δυνατά και να εκτοξεύεται τόσο ψηλά…», γράφει η εφημερίδα Liberation και εξηγεί πως «πέρα από τα λάθη και τις αδυναμίες των δύο βασικών του αντιπάλων  ο Φιγιόν επωφελήθηκε από τρεις παράγοντες: τις τηλεμαχίες, στις οποίες αναδείχθηκε ο μεγάλος νικητής, την επίθεση του Σαρκοζί και των συνεργατών του κατά του Φρανσουά Μπαϊρού, τους καρπούς της οποίας έδρεψε ο Φιγιόν και την υποστήριξη της «καθολικής» Δεξιάς, που τον έχρισε υποψήφιό της».

Όπως σημειώνει η Liberation, «σε μια συζήτηση όπου σε μεγάλο βαθμό κυριάρχησαν τα συνθήματα περί της εθνικής ταυτότητας των Γάλλων και το μπουρκίνι (αν θα επιτρέπεται δηλαδή στις μουσουλμάνες να φορούν ολόσωμο μαγιό στις παραλίες) ο ολιγόλογος Φιγιόν παρέμεινε επί μακρόν σιωπηλός, στριμωγμένος θα λεγε κανείς στην άκρη απ’ τον Αλέν Ζιπέ, που συγκέντρωνε την προτίμησε όλων όσοι δεν θέλουν πλέον τον Σαρκοζί. Αλλά στις τηλεμαχίες ο Φιγιόν επέδειξε πόσο στέρεες είναι οι απόψεις του».

Παράλληλα, η εφημερίδα υπογραμμίζει την εντύπωση που έκανε το ύφος του πρώην πρωθυπουργού στην επαρχιώτικη συντηρητική μπουζουαρζία.

Αναλύοντας τον δεύτερο από τους λόγους που επέτρεψαν στον Φιγιόν να σαρώσει στον Α΄γύρο η εφημερίδα υπογραμμίζει ότι o 62χρονος πολιτικός επωφελήθηκε απ’ το σφυροκόπημα που εξαπέλυσε ο Σαρκοζί κατά του προέδρου του Mo Dem Φρανσουά Μπαϊρού, προσπαθώντας να αποσπάσει οπαδούς του, που είχαν στο μεταξύ προσχωρήσει στον Ζιπέ. Αλλά τα πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά, γιατί αυτοί που έφυγαν απ’ τον Ζιπέ δεν έπεσαν στην αγκαλιά του, -αφού δεν τον ήθελαν με τίποτε- αλλά στου Φιγιόν, που θεώρησαν ότι τους πρόσφερε την καλύτερη εναλλακτική…

Σύμφωνα με τη Liberation, πέραν από τον επιχειρηματικό κόσμο, που γοητεύτηκε απ’ το «θατσερικό» πρόγραμμά του, ο Φιγιόν κατάφερε να κερδίσει με το μέρος του τη σημαντική δεξαμενή ψήφων των συντηρητικών καθολικών όχι μόνον με συνθήματα υπέρ της οικογένειας στην παραδοσιακή της μορφή (ανδρόγυνο). 

«Η Δεξιά επέλεξε Φιγιόν για να υπερασπιστεί τους χριστιανούς της Ανατολής, να καταγγείλει τον σαουδαραβικό ουαχαμπιτισμό και τον ”ισλαμικό ολοκληρωτισμό” -σύμφωνα με τον τίτλο του τελευταίου του βιβλίου», προσθέτει η γαλλική εφημερίδα.

Ωστόσο, επισημαίνει ότι ο Φιγιόν παίρνει εν προκειμένω σαφείς αποστάσεις από τη γραμμή Σαρκοζί, αποφεύγοντας να τον ακολουθήσει στο κυνήγι θρησκευτικών συμβόλων και εναλλακτικών επιλογών -τηρώντας εν γένει μια πιο μετριοπαθή στάση χωρίς κορώνες…

Από την πλευρά της, η «Le Monde» συντάσσει το προφίλ του ανθρώπου που ο Νικολά Σαρκοζί αποκαλούσε σε ιδιωτικές συζητήσεις «κακομοίρη» και που αναδεικνύεται πλέον στον πιθανότερο υποψήφιο της γαλλικής κεντροδεξιάς για την προεδρία.

«Κι όμως, ο μεγάλος νικητής είναι ένας άνθρωπος με σάρκα και οστά. Πρωθυπουργός του Νικολά Σαρκοζί επί πέντε χρόνια, κατάλαβε τι απέρριψαν οι Γάλλοι το 2002. Η απόπειρά του να αναλάβει τον έλεγχο του κόμματος στέφθηκε βέβαια από αποτυχία, καθώς έχασε από τον Ζαν-Φρανσουά Κοπέ, γεγονός που ευνόησε την επιστροφή του Νικολά Σαρκοζί. Όμως δεν το έβαλε κάτω. Και δικαιώθηκε», γράφει η «Le Monde» και συνεχίζει:

Πνευματικό παιδί του Φιλίπ Σεγκέν, ο Φιγιόν έκανε το 2005 την επιλογή του πραγματισμού. Δεν τον ήθελε ο Ντομινίκ ντε Βιλπέν στην κυβέρνησή του; Αποφασίζει να συνταχθεί με το ανερχόμενο αστέρι της Δεξιάς, τον Νικολά Σαρκοζί. Οι διαφορές τους είναι μεγάλες. Ο πρώτος έχει την εικόνα ενός ανθρώπου από καλή οικογένεια, είναι ήρεμος και προσέχει όταν μιλάει. Ο δεύτερος μοιράζει προσβολές και απειλές και μετατρέπει κάθε τηλεοπτική του εμφάνιση σε ένα πραγματικό φεστιβάλ. Αυτοί οι τόσο διαφορετικοί χαρακτήρες, όμως, αποδείχθηκαν συμπληρωματικοί. Ο Φρανσουά Φιγιόν εργαζόταν στα παρασκήνια και συνέτασσε το πρόγραμμα. Σε αντάλλαγμα για τις υπηρεσίες του, ο Σαρκοζί τού υποσχέθηκε το Ματινιόν, μια καταξίωση για κάποιον που είχε πίσω του μια μακρά υπουργική θητεία.

«Όταν καταλάγιασε όμως το θριαμβευτικό κλίμα μετά την εκλογή του Σαρκοζί στην προεδρία, το 2007, ήρθαν στην επιφάνεια οι εντάσεις. Ο Φιγιόν κατάλαβε γρήγορα τα όρια του ρόλου του. Αντίθετα με τον Ζακ Σιράκ, ο Σαρκοζί δεν είχε πρόθεση να παραχωρήσει εξουσίες στον πρωθυπουργό του. Ηταν ένας “υπερπρόεδρος”, διαχειριζόταν ο ίδιος όλες τις υποθέσεις, επικοινωνούσε απευθείας με τους υπουργούς χωρίς να χρειάζεται τη μεσολάβηση του πρωθυπουργού», επισημαίνει η εφημερίδα.

«Ο Φιγιόν προσαρμόστηκε στην πραγματικότητα. Δεν χώνεψε ποτέ όμως τον χαρακτηρισμό του “συνεργάτη” (collaborateur) που του πέταξε στις 27 Αυγούστου 2007 ο νέος πρόεδρος της Δημοκρατίας στη διάρκεια ενός γεύματος με τον Τύπο. Και τον επόμενο μήνα πήρε την εκδίκησή του λέγοντας δημοσίως ότι ηγείται ενός χρεοκοπημένου κράτους», αναφέρει ακόμα και τονίζει ότι αυτό που τον ενοχλούσε περισσότερο ήταν ότι συνεχώς αποδοκιμαζόταν.

«Πάνω απ’όλα όμως, οι θέσεις του τον ανέδειξαν σε μια καλή εναλλακτική λύση έναντι του Σαρκοζί που είχε πολλές αντιπάθειες. Είναι εξίσου δεξιός με το παλιό του αφεντικό, αλλά έχει περισσότερη φινέτσα. Ο Σαρκοζί μιλά για τους Γαλάτες και προτείνει διπλή μερίδα τηγανητές πατάτες στα παιδιά που δεν τρώνε χοιρινό; Εκείνος βγάζει ένα βιβλίο με τίτλο “Πώς θα νικήσουμε τον ισλαμικό ολοκληρωτισμό”. Από το σημείο αυτό βέβαια μέχρι τον θρίαμβό του υπήρχε μια απόσταση που ούτε ο ίδιος δεν ονειρευόταν ότι θα κάλυπτε. Στα 62 του χρόνια, ο άνθρωπος που έρχεται από την Κόλαση μπορεί βασίμως να ονειρευτεί ότι θα βρεθεί στον Παράδεισο», καταλήγει η «Le Monde».

• Αλέν Ζιπέ
• Γαλλία
• Νικολά Σαρκοζί
• Φρανσουά Φιγιόν