Ανάλυση: Η Τουρκία πρέπει να σταματήσει τις κατηγορίες και να ψάξει για λύσεις για την τρομοκρατία

Μετά την τρομοκρατική επίθεση που έγινε στο νυχτερινό κέντρο «Ρέινα» στην Κωνσταντινούπολη με την αλλαγή του καινούργιου χρόνου, τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ της Τουρκίας έσπευσαν να κατηγορήσουν – και συνέχισαν να κατηγορούν – τις ΗΠΑ ως υποκινητές της τρομοκρατικής ενέργειας.  Ο Soner Cagaptay, διευθυντής του Προγράμματος Τουρκικών Ερευνών στο Ίδρυμα Ουάσιγκτον και συγγραφέας δύο βιβλίων για την Τουρκία του Ερντογάν γράφει στο CNN σχετικά με το θέμα.

Η Τουρκία είναι τόσο βαθιά πολωμένη από την ισχυρή φυσιογνωμία του Προέδρου της Ρεσέπ Ταγίπ Ερντογάν  που αντί να διερωτάται γιατί συμβαίνουν οι τρομοκρατικές επιθέσεις και πώς μπορούν να σταματήσουν, τα φιλοκυβερνητικά και τα αντικυβερνητικά μπλοκ κατηγορούν το ένα το άλλο.

Αυτό προξενεί έντονη ανησυχία για τη δυνατότητα της Τουρκίας να προλάβει άλλες επιθέσεις μέσω της δύναμης των θεσμών της και της ενότητας των πολιτών της.

Συμπεριλαμβανομένης και της επίθεσης στο νυχτερινό κέντρο της Κωνσταντινούπολης, η Τουρκία έχει δεχθεί 33 σημαντικές τρομοκρατικές επιθέσεις από το καλοκαίρι του 2015. Οι επιθέσεις αυτές, που έχουν στοιχίσει τη ζωή σε πάνω από 730 ανθρώπους συνδέονται με δύο τρομοκρατικές ομάδες: το Ισλαμικό Κράτος και το εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν (ΡΚΚ).

Η ανάληψη της ευθύνης από το ΙΚ δεν έρχεται ως έκπληξη. Εδώ και εβδομάδες, οι ισλαμιστές στην Τουρκία ισχυρίζονται ότι οι εορτασμοί της Πρωτοχρονιάς είναι αντι-ισλαμικοί. Προέβησαν μάλιστα και σε εξευτελισμούς του Άγιου Βασίλη, διαμαρτυρόμενοι για τους εορτασμούς, τους οποίους μπερδεύουν με τα Χριστούγεννα, με τα οποία διαφωνεί η διεστραμμένη τους ιδεολογία.

Όμως, εάν οι δράστες στην Τουρκία είναι τόσο προφανείς, γιατί η χώρα φαίνεται ανήμπορη να εμποδίσει τα κύματα τρομοκρατίας; Γιατί οι Τούρκοι είναι πολύ απασχολημένοι να τσακώνονται μεταξύ τους.

Από το 2003 που πρωτοεξελέγη πρωθυπουργός και από το 2014 που έγινε Πρόεδρος, ο Ερντογάν κέρδισε τις εκλογές βασιζόμενος σε μια πλατφόρμα δεξιού λαϊκισμού. Δαιμονοποίησε, στοχοποίησε και επιτέθηκε σφόδρα σε εκείνους που δεν τον υποστήριζαν. Ανάμεσά τους αριστεροί, φιλελεύθεροι, σοσιαλδημοκράτες, Αλεβίτες, υπέρμαχοι του κοσμικού κράτους και Κούρδοι, στην ουσία ο μισός πληθυσμός της χώρας.

Η στρατηγική του Ερντογάν άφησε την Τουρκία πολωμένη και του έχει αποδώσει ένα πιστό, δεξιό εκλογικό σώμα, συμπεριλαμβανομένων των Τούρκων εθνικιστών, συντηρητικών και Ισλαμιστών, που συνιστούν το άλλο μισό.

Το φιλο-ερντογανικό μπλοκ λατρεύει τον Ερντογάν και πιστεύει ότι είναι αλάθητος. Το άλλο μισό τον σιχαίνεται και πιστεύει το αντίθετο. Δυστυχώς, αυτό είναι και το πρίσμα μέσα από το οποίο βλέπουν οι Τούρκοι τις τρομοκρατικές επιθέσεις.

Αντί, μετά από κάθε επίθεση να συζητήσουν τα κενά ασφαλείας που μπορεί να αποτρέψουν μια μελλοντική επίθεση, οι Τούρκοι αρχίζουν να κατηγορούν ο ένας τον άλλο. Ούτε και υπάρχει κάποιος δημόσιος διάλογος για την ευθύνη της εξωτερικής τους πολιτικής πίσω από τις επιθέσεις. Οι ταυτόχρονες επιχειρήσεις της Άγκυρας ενάντια στο ΙΚ και το PYD (αδελφό κόμμα με το ΡΚΚ στη Συρία) φαίνεται να έχουν επίδραση, καθώς υποκινούν ανταποδοτικές ενέργειες. Αντ’ αυτού μετά από κάθε επίθεση το τοπίο πολώνεται ακόμη περισσότερο.

Εάν το ΙΚ κάνει μια επίθεση, οι αντικαθεστωτικοί κατηγορούν τον Ερντογάν ότι δεν τους προστάτεψε. Εάν το ΡΚΚ κάνει  μια επίθεση, οι φιλοκαθεστωτικοί κατηγορούν την αντιπολίτευση και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται.

Η Τουρκία έχει ισχυρούς θεσμούς που της επέτρεψαν να αντιμετωπίσει την τρομοκρατία τη δεκαετία του 1990 και να αποφύγει τον εμφύλιο πόλεμο τη δεκαετία του 1970. Αλλά εάν οι Τούρκοι δεν καθίσουν στο τραπέζι σε έναν ειλικρινή διάλογο, αυτοί οι θεσμοί δεν θα επαρκέσουν και η χώρα μπορεί να βυθιστεί στον τρόμο και το χάος.

• ΗΠΑ
• Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν
• Τουρκία
• τρομοκρατική επίθεση