current views are: 2

27 Σεπτεμβρίου 2012
Δημοσίευση20:28

Η Ειρήνη Λάσπα εξομολογείται: «Η βραδιά που ο Νίκος έφυγε…»

Το κορίτσι που είδε τον Νίκο Γιγουρτάκη να πέφτει νεκρός μέσα στο δωμάτιο του, το κορίτσι για το οποίο, τους τελευταίους μήνες πολλά έχουν γραφτεί και άλλα τόσα έχουν ειπωθεί σπάει για πρώτη φορά τη σιωπή του στο ΕΓΩ Weekly.

Δημοσίευση 20:28’
αρθρο-newpost

Το κορίτσι που είδε τον Νίκο Γιγουρτάκη να πέφτει νεκρός μέσα στο δωμάτιο του, το κορίτσι για το οποίο, τους τελευταίους μήνες πολλά έχουν γραφτεί και άλλα τόσα έχουν ειπωθεί σπάει για πρώτη φορά τη σιωπή του στο ΕΓΩ Weekly.

Το κορίτσι που είδε τον Νίκο Γιγουρτάκη να πέφτει νεκρός μέσα στο δωμάτιο του, το κορίτσι για το οποίο, τους τελευταίους μήνες πολλά έχουν γραφτεί και άλλα τόσα έχουν ειπωθεί σπάει για πρώτη φορά τη σιωπή του στο ΕΓΩ Weekly.
Περιγράφει τις τελευταίες δραματικές στιγμές δίπλα στον νεαρό επιχειρηματία και κάνει όνειρα για το μέλλον. Έναν χρόνο σχεδόν μετά τον θάνατό του. Ο κόμπος στο στομάχι δε την αφήνει να εκφραστεί. Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης βουρκώνει αλλά με έναν μαγικό τρόπο συγκρατεί τα δάκρυά της. Έχει άμυνες. Ισχυρές άμυνες. Και είναι μόλις 23 ετών. Δεν έζησε απλώς ένα θάνατο. Έζησε την πραγματική απώλεια του έρωτά της. Του μεγαλύτερου έρωτά της. Του έρωτά που την έσπρωξε να αφήσει τις σπουδές της για να τον ζήσει. Να ζήσει το πάθος. Διότι σε αυτή τη ζωή ερωτευόμαστε με πάθος τα λάθη μας. Και η Ειρήνη είναι τυχερή μέσα στον εφιάλτη της. Γιατί; Διότι θυμάται πολλά και ζει με τις αναμνήσεις της.   

«Στις 12 Οκτωβρίου κλείνει ένας χρόνος από τότε που έφυγε ο Νίκος από δίπλα μου. Όμως για μένα συναισθηματικά, η ψυχή μου, η σκέψη μου έχει μείνει εκεί», λέει η νεαρή τελειόφοιτος του Πανεπιστημίου Πειραιά στο τμήμα Ναυτιλιακών σπουδών.

-Τι θυμάσαι από την τελευταία μέρα;
«Τα πάντα. Το ζω κάθε μέρα. Στο μπάνιο μου, την ώρα που τρώω, την ώρα που οδηγώ. Είχαμε, θυμάμαι τσακωθεί, όπως άλλωστε συνέβαινε συχνά πυκνά. Είχαμε μια σχέση παθιασμένη. Στα άκρα. Αρρωστημένη. Με κάλεσε στο τηλέφωνο και μου διαμαρτυρήθηκε ότι δεν αισθανόταν καλά. Με κάλεσε ξανά και μου είπε ότι έχει αρρυθμίες, πόνο στην πλάτη και τσιμπήματα στο στήθος. Πήρα το αυτοκίνητο και σε πέντε λεπτά ήμουν εκεί. Όταν άνοιξε την πόρτα και τον είδα, ξαφνιάστηκα. Ήταν χλωμός και φαινόταν ταλαιπωρημένος. Κατόπιν έμαθα πως είχε φάει πολύ εκείνη την ημέρα και πώς είχε κάνει παράπονα τόσο στους φίλους του όσο και στον πατέρα του. Του ζήτησα να πάμε σε γιατρό, αλλά δε δέχτηκε».

– Γιατί δε δέχτηκε;
«Διότι θεώρησε πώς ήταν άλλη μια κρίση. Πέσαμε για ύπνο γύρω στις 06.00»

-Το κακό πότε συνέβη;
«Κάποια στιγμή μέσα στον ύπνο μου, άκουσα ήχους. Δεν είμαι και από αυτούς  που κοιμούνται βαριά. Ξύπνησα και τον είδα στην άκρη του κρεβατιού, διπλωμένο, να βγάζει αφρούς από το στόμα. Έβαλα το χέρι μου και προσπάθησα να του επαναφέρω την γλώσσα που είχε γυρίσει. Του μιλούσα».

– Ανταποκρινόταν σε αυτά που του έλεγες;
«Έτσι νόμιζα. Δεν ξέρω. Κάλεσα, παράλληλα, το 166. Το ασθενοφόρο, ενώ υπήρχε στη Βούλα διαθέσιμο, έφτασε σε 20 λεπτά. Λίγο πριν φτάσουν οι διασώστες, ο Νίκος είχε ηρεμήσει. Κατάλαβα ότι δεν ανέπνεε. Όταν έφτασαν στο σπίτι οι νοσηλευτές, τοποθέτησαν στο σώμα του το μηχάνημα ανάνηψης. Η φωνή του ενός “δεν ανταποκρίνεται” έχει μείνει καρφωμένη στο μυαλό μου. Μετά τον μετέφεραν στη Βούλα, στο Ασκληπιείο, όπου και διαπιστώθηκε ο θάνατος του».

– Και μετά η κηδεία;
«Και μετά η κηδεία. Πήγα… όπως και έχω ξαναπάει πολλές φορές και μετά την κηδεία…»

– Συνέβη το κακό και ο Νίκος «έφυγε». Η Ειρήνη;
«Η Ειρήνη μετά κλείστηκε στον εαυτό της. Για περίπου έξι μήνες δεν έβγαινα από το σπίτι. Δεν ήθελα να δω κανέναν. Σε όλο αυτό το διάστημα, βγήκα μόνο τρεις φορές για να πάω σε ένα μέρος που πηγαίναμε μαζί. Εκεί μιλούσα μόνη μου και αισθανόμουν ότι επικοινωνούσαμε. Επισκέφτηκα και ψυχολόγο. Ξεκίνησα και θεραπεία με αντικαταθλιπτικά. Όμως στο τέλος, κατάλαβα ότι έχω άμυνες, έχω ψυχή και σταμάτησα. Και το έκανα διότι τα χάπια αυτά μπορεί να σε οδηγήσουν και στην αυτοκτονία. Είμαι 23. Δεν θεωρώ ότι έχω ζήσει τη ζωή μου για να σκέφτομαι τον θάνατό μου. Στην περιπέτειά μου αυτή, είχα δίπλα μου τη μεγάλη μου  αδελφή και τους γονείς μου. Αν δεν είχα την οικογένειά μου, δεν ξέρω τι θα μπορούσα να είχα κάνει…»

– Επικοινωνία με τους γονείς του Νικόλα έχεις;
«Είχαμε και μετά τον θάνατό του αλλά αποφασίσαμε από κοινού να σταματήσουμε, καθώς ήταν επίπονο. Τόσο για μένα αλλά και για εκείνους. Άλλωστε εγώ τον Νίκο είχα δίπλα μου…»

 – Βλέπω ότι έχεις φωτογραφίες και πράγματά του!
«Ναι, είναι αλήθεια. Έχω ρούχα του, αντικείμενα που χρησιμοποιούσε και έχω «χτυπήσει» στο κορμί μου το όνομά του… Θα τον κουβαλάω για πάντα μέσα μου. Κάποια στιγμή, θα ξεκινήσω και πάλι την ζωή μου. Το θέλω κι εγώ. Ωστόσο ακόμη νιώθω «άδεια». Κάποιες φορές όταν αισθάνομαι την ανάγκη να τον έχω κοντά μου, αγκαλιάζω τα ρούχα του και κοιμάμαι μαζί τους. Είναι για μένα λυτρωτικό… Είναι παντού».

πηγή: ΕΓΩ!