Η Βάσια Παναγοπούλου στο Newpost: «Θα ντρεπόμουν να ήμουν μέλος του κοινοβουλίου»!

Λιονταράκια και Μελισσοκόμος. Καθημερινές σειρές, κωμωδίες, αισθηματικά δράματα στη μικρή οθόνη. Πολύ θέατρο. Συνεργασίες; Από τον Ντίνο Ηλιόπουλο ή τον Μαρτσέλο Μαστρογιάννη, στον Αντώνη Καφετζόπουλο ή τον Στράτο Τζώρτζογλου. Από το Γρανίτα από μελάνι και το Σουπερ Λύκειο Άκρως κουφό και παλαβό, στο Τοπίο στην Ομίχλη και στο Τεριρέμ. Είναι μια οικεία φυσιογνωμία που από τα εξώφυλλα στα κοριτσίστικα περιοδικά και σε αυτά του life style, έκανε πάντα τη δουλειά –και τη ζωή της- με τους δικούς της όρους, χωρίς υποχωρήσεις. Το φετινό φθινόπωρο τo πέρασε με τους καιόμενους σταυρούς και τις θρησκευτικές κραυγές μπροστά απ΄ την πόρτα του θεάτρου της, για ένα έργο που μετέφρασε και έκανε την παραγωγή. Το Corpus Christi. Τώρα είναι σχεδόν πίσω της και η προσπάθεια της συνεχίζεται με τη δική της θρησκευτική σχεδόν προσήλωση στην τέχνη της. Η Βάσια Παναγοπούλου δεν έχει μάθει να το βάζει κάτω…

Από την Αλεξάνδρα Τσόλκα 

-Τελικά η περιπέτεια με το Κόρπους Κρίστι τελείωσε. Τι σου άφησε ως επιμύθιο;

«Μου άφησε χειροπιαστά πράγματα. Την ποινική δίωξη, που έχει ασκήσει η εισαγγελία Αθηνών εναντίων όλων των συντελεστών στην παράσταση. Το παγκόσμιο ενδιαφέρον, για αυτή την υπόθεση, επίσης. Την ανακοίνωση της Διεθνούς αμνηστίας υπέρ της ελευθερίας του λόγου, με αφορμή αυτή την υπόθεση και την σύσταση προς την Ελλάδα να αναθεωρήσει τους νομούς που αφορούν στην βλασφημία».  

-Φοβήθηκες με όλη αυτή τη βία και την επιθετικότητα έξω απ το θέατρο σου;

«Φυσικά! Φυσικά! Λογικό είναι και να φοβηθώ και να αισθανθώ απίστευτη πίεση, σε βαθμό ψυχολογικής βίας. Και είναι αυτή ακριβώς, η ψυχική βία, που οδήγησε τις διεθνείς οργανώσεις να δηλώνουν πως καταπατήθηκαν τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα στην περίπτωση του Corpus Christi».  

-Στην τηλεόραση εμφανίστηκες σε πολιτικές εκπομπές και συζητήσεις όλο αυτό το διάστημα. Είχες θυμό ή μου φάνηκε;

«Θυμό; Γιατί το λες αυτό; Όχι θυμό δεν είχα και δεν έχω. Αισθάνομαι απλά, πως κάποιοι με την βία επέβαλλαν το δικό τους! Η βία δημιουργεί αυτό το συναίσθημα της ανημποριάς! Μια καφκική σχεδόν αίσθηση  αδυναμίας μπροστά στον παραλογισμό».  

-Το έργο το συγκεκριμένο είχε ξεσηκώσει αντιδράσεις και στην Νέα Υόρκη που είναι πολύ ελεύθερη θεματικά και θεαματικά και στο Λονδίνο. Δεν υπολόγιζες τον αντίκτυπο που θα είχε σε μια κοινωνία των ακρών όπως αυτή της Ελλάδας σήμερα;

«Πουθενά, μα πουθενά δεν έχει προκαλέσει τέτοιου είδους αντιδράσεις. Εδικά, όμως, με την Αμερική που έχει εκπομπές στην τηλεόραση της, που ιεροκύρηκες όλων των ειδών και των αιρέσεων, κάνουν κηρύγματα, εξορκισμούς ζωντανά, θαύματα ψεύτικα,  θεωρούσα πως δεν έχουμε σχέση! Επίτρεψε μου, όμως, να σου πω πως στην περίπτωση της Αγγλίας, οι μουσουλμάνοι, αντέδρασαν και έβγαλαν διάταγμα θανάτου για τον συγγραφέα, όχι οι Χριστιανοί».  

-Έχεις βάλει υποψηφιότητα σε δημοτικό συνδυασμό. Τελικά, η πολιτική σε αφορά και ενεργά; Θα έβλεπες τον εαυτό σου σε ένα κομματικό ψηφοδέλτιο για την Βουλή;

«Όχι. Θα ντρεπόμουν να ήμουν μέλος του κοινοβουλίου, ειδικά αυτή τη στιγμή»
 
-Από το Corpus Christi στο Φως του Γκαζιού, ποια καλλιτεχνική συνέχεια υπάρχει;

«Ενδιαφέροντα έργα και τα δύο που αξίζει τον κόπο να ανέβουν στην Ελλάδα. Το Corpus Christi παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ενώ το Φως του Γκαζιού αν και έχει ξανανέβει, η ανάγνωση της Ρούλας Πατεράκη έχει εξαιρετική οπτική και συνιστά θεατρική πρόταση».
 
-Χυτήριο. Ένας χώρος αθηναϊκού off Broadway. Δεν είναι ρίσκο στη καρδιά της κρίσης να κάνεις θεατρική επιχείρηση και παραγωγή σε τέτοιον χώρο;

«Είναι. Όμως πάντα είναι ρίσκο η θεατρική επιχείρηση και παραγωγή. Απ την άλλη μεριά εγώ πιστεύω πως η κρίση είναι η αφορμή να επαναπροσδιορίσουμε αξίες και τρόπους έκφρασης».
 
-Να μιλήσουμε λίγο ακόμα για την Ρούλα Πατερακη; Συναντιέσαι φέτος, για πρώτη φορά θεατρικά, με αυτή τη γυναίκα με την μεταφυσική, ξωτική σχεδόν μάτια στο θέατρο. Και αυτή η επιλογή συνεργασίας είναι στα πλαίσια μιας αλλαγής της Παναγόπουλου όπως την ξέραμε;

«Καμία αλλαγή! Η Παναγοπούλου πάντα έχει ανησυχία, σαν άνθρωπος και σαν καλλιτέχνης. Νιώθω τόση ευτυχία με την Πατεράκη, όπως εκείνη που αισθανόμουν όταν δούλευα με τον Ανδρέα Βουτσινά. Νιώθω ευλογημένη! Το έργο είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ εποχής. Ο αγγλικός τίτλος είναι «Gaz light» και έγινε αφορμή ώστε να υπάρξει αυτοτελής όρος της ιατρικής, το «γκαζ λάιτινγκ», όπου στην ψυχιατρική ορίζει την προσπάθεια επιβολής της πλαστών γεγονότων ως αληθινά. Την παρουσίαση μιας ψεύτικης πραγματικότητας. Η ηρωίδα αυτό, ακριβώς παθαίνει. Έχει γίνει ταινία με την Ινγκριτ Μπέργκμαν και τον Σαρλ Μπουαγιέ. Η Μπέργκμαν, μάλιστα πήρε το Οσκαρ για αυτή την ερμηνεία της».
 
-Δαλιανίδης και Αγγελόπουλος. Καθημερινές «σαπουνόπερες» όπως λέμε και θεατρικά παράτολμα εγχειρήματα. Είσαι οι αντιφάσεις σου;

«Ο καλλιτέχνης οφείλει να εξελίσσεται και ωριμάζει, αλλοίμονο αν είχα μείνει ίδια όπως στα 18 μου».
 
– Έχεις αποφασίσεις να μη ξαναμιλήσεις για προσωπικά σου θέματα. Υπήρξες όμως κορίτσι των εξώφυλλων και σταρ ενός συστήματος έστω και επαρχιώτικου σαν του ελληνικού. Δεν είναι άλλη μια αντίφαση αυτό;

«Όχι δεν είναι! Αν ασχολούνται τα μέσα μαζί μου είναι θεμιτό. Αυτή τη δουλειά κάνω! Δεν είναι εργάζομαι σε τέσσερις τοίχους ενός γραφείου, αλλά δημόσια, με αντικείμενο που αφορά στον κόσμο. Μόνο που υπάρχει και ένα όριο να διαχωρίζει το ενδιαφέρον απ την κλειδαρότρυπα και την εισβολή σε πολύ προσωπικά δεδομένα. Και αυτό ίσως πολλοί να το θεωρούν θεμιτή δημοσιότητα και δεν θα κρίνω ή επικρίνω κανέναν. Προσωπικά ποτέ δεν ήμουν υπέρ, δεν επεδίωξα αυτού του είδους την προβολή και δεν μου αρέσει».
 
-Ρίχνοντας μια μάτια γύρω σου, στο κέντρο της Αθήνας, τι σε τρομάζει και τι σε γεμίζει αισιοδοξία;

«Το Χυτήριο βρίσκεται σε περιοχή πολύ ζωντανή, θα την χαρακτήριζα, ως τη πιο ζωντανή μικρή καρδιά της πόλης. Ζω την καθημερινότητα, την ατμόσφαιρα, την πολυχρωμία σ αυτό το κέντρο και μου αρέσει. Μου αρέσει που βλέπω τους ανθρώπους να κυκλοφορούν και να μην τους έχει πάρει από κάτω η οικονομική δυσπραγία, η εγκληματικότητα, η απαισιοδοξία. Είναι η επικοινωνία, η βόλτα, το χαμόγελο, το πιο ελπιδοφόρο μήνυμα. Βγαίνουμε ακόμα έξω. Γελάμε. Διασκεδάζουμε.  Και αυτό είναι το πιο αισιόδοξο μήνυμα. Όσο για το τι με τρομάζει στην πόλη; Τίποτα! Η Αθήνα είναι μια μεγαλούπολη όπως όλες οι άλλες του κόσμου. Έχει τα καλά της, έχει και τα κακά της».  

-Η ΧΑ; Δε σε τρομάζει;

«Δεν συμμερίζομαι τις πρακτικές της Χρυσής Αυγής, αλλά με τη δουλειά μου και το δημόσιο λόγο μου, αυτό ακριβώς διακηρύσσω. Το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης όλων. Μπορώ να διαφωνώ, αλλά έχουν όλοι το δικαίωμα να εκφράζονται. Και αυτό θα πει δημοκρατία».   
 
–          –  
ΘΕΑΤΡΟ ΧΥΤΗΡΙΟ

Το «Φως του Γκαζιού» έχει πρεμιέρα την παρασκευή 7 Δεκεμβρίου, στις 9 το βράδυ και θα παρουσιάζεται κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή. Πρωταγωνιστούν οι Βάσια Παναγοπούλου, Γιώργος Κέντρος, Λαέρτης Βασιλείου, Δώρα Στυλιανέση και Ευανθία Κουρμούλη.

Δεύτερα και Τρίτη παρουσιάζεται το έργο του Γιώργου Ηλιοπούλου, «Το τέλος του καλοκαιριού».
Το Μπαρ είναι ανοιχτό κάθε μέρα, από το πρωί με καφέδες μέχρι αργά τις νύχτες με ζωντανή μουσική διαφορετικών κάθε βράδυ μουσικών σχημάτων, συγκροτημάτων, καλλιτεχνών και ειδών.

Κάθε Κυριάκη μεσημέρι, φιλοξενούνται στο μπαρ οι εκδηλώσεις «Λογοτεχνικές δράσεις και αποδράσεις». Η πρώτη συνάντηση αφορούσε στο έργο του ποιητή Γιώργο Χρονά και τις επόμενες Κυριακές έχει σειρά η Κατερίνα Αγγελάκη Ρουρκ και ο Τίτος Πατρίκιος.

• Corpus Christi
• Βάσια Παναγοπούλου
• Χυτήριο