current views are: 2

13 Φεβρουαρίου 2013
Δημοσίευση17:11

Star Alert: Ο Έρωτας στα χρόνια της οικονομικής χολέρας!

Από την Αλεξάνδρα Τσόλκα 

Δημοσίευση 17:11’
αρθρο-newpost

Από την Αλεξάνδρα Τσόλκα 

Από την Αλεξάνδρα Τσόλκα 

Όχι, όχι δεν είναι της εποχής, αν θέλετε της μόδας, ή του συρμού! Ο έρωτας «δεν πουλάει» βρε αδελφέ. Οι φωνές μας είναι πληγωτικά βροντόφωνες, καταγγελτικές και απεγνωσμένες, κουρδισμένες και προσαρμοσμένες για να φωνάζουν συνθήματα και όχι για να ψιθυρίζουν ερωτόλογα, χαϊδευτικές λεξούλες, παραδοχές και παραδόσεις. Ο έρωτας είναι αφιέρωμα στα αγαπημένα ζευγάρια της showbiz, περασμένος φωτοσόπ και τόσο κοινός ώστε να κρεμιέται με μανταλάκι στα περίπτερα. Ο έρωτας πνίγεται σε χρεωστικά, διακανονισμούς και επικείμενες κατασχέσεις.

Δεν έχουν τα ζευγάρια χρόνο να κοιτούν αν σχηματίζουν τ’ όνομά τους τα σύννεφα στον ουρανό, ούτε να ονειρεύονται τους δυο τους σε γαλανά νησιά, ούτε να συνειδητοποιούν τον πόθο τους σε κοινή θέα, σε αφημένα φιλιά σε παγκάκια, σε πιάτσες ταξί, σε αγκαλιές σφιχτές κάτω από πολυκατοικίες και φωτισμένα μπαλκόνια, με ισοπεδωμένη τη μισητή δημόσια αιδώ.

Ο έρωτας μετριέται με οικονομικούς δείκτες κι αυτός, σε διαφημίσεις σούπερ μάρκετ. Τόσο τα σοκαλατάκια – καρδούλες, οι κούπες με τις καρδούλες, τα εσώρουχα με τις καρδούλες στη δαντέλα πάνω στα επίμαχα, τα κοσμήματα – καρδούλες, τα περιτυλίγματα και οι συσκευασίες δώρου με τις γα@@@@νες τις καρδούλες! Και ποτέ άλλοτε δεν έμοιασε λιγότερο μια σχηματική απεικόνιση απ’ αυτήν του αυτόνομου καρδιακού μυός στο ανθρώπινο οργανικό σύστημα, όσο η καρδούλα σταμπωτή σε σώβρακο.
Κόκκινα τριαντάφυλλα –πανάκριβα- και αρώματα! Φαγητό σε ρεστοράν και σόλο ανδροπαρεές ή μόνο κοριτσάκια τάχα αδιάφορα για τη γιορτή να δέχονται υπογραμμίσεις στην ανασφάλεια τους, τις ντρεσαριμένες από αφορισμούς για πρίγκιπες και αρχοντοπούλα, εμβολιασμένες για πάντα με το αντίσωμα – Σταχτοπούτα.

Δε με ενοχλεί αυτός ο ζαχαρώδης Άγιος Βαλεντίνος, ο παράξενος, ο πρωτεξάδελφος του καλοζωισμένου Αι Βασίλη των αμερικανικών αναψυκτικών, με τα κόκκινα ριχτά και τη σεταρισμένη λουστρινένια ζώνη και την μπότα (να ‘χε και τσάντα φάκελο και κουκλάκι ζωγραφιστό θα ‘ταν!). Ακόμη κι αυτή η φτηνιάρικα βιομηχανοποιημένη γιορτούλα. Γιατι οι γιορτές είναι ωραίο πράγμα! Ειδικά αυτές οι εφηβικές, με το λατρεμένο τους κιτς, στο περιθώριο ενός συναισθήματος σατανιστικά ανυπόφορου για τους ανθρώπους, όπως ο έρωτας, να καμουφλάρει την σεξουαλική υπέρ – όρεξη. Κι όμως! Γιατί εφηβική; Διότι είδατε εσείς 50άρη να κρατάει λούτρινο αρκουδάκι με I love you; Αυτός έχει πληρώσει το τίμημα του δυνατότερο από την ίδια τη ζωή συναισθήματος, που δε σηκώνει και πολλά και πολλά και αγαπά την καταστροφή. Αυτή η γιορτή είναι λάθος! Ο έρωτας είναι σαν τη νόσο του Χάνσεν, σε τρώει πρώτα από μέσα, σε κάνει να χάνεις κάθε αρετή σου, να προσδιορίζεσαι από το παραμορφωμένο εξειδανικευμένο εαυτό του άλλου και ύστερα απ’ έξω. Οι ήττες του σ’ αλλοιώνουν και τα περάσματα του σε αποδυναμώνουν, σαν αμμοθύελλες στην έρημό σου.

Ο Έρωτας απ’ όλους του Θεούς, ήταν αυτός που οι άνθρωποι φοβόντουσαν λιγότερο. Γι’ αυτό τον απεικόνισαν αιώνιο παιδί –όχι φυσικά έφηβο γιατί εκεί οι ορμόνες οι σεξουαλικές τρελαίνουν και οργιάζουν. Ένα παιδί, χωρίς συναίσθηση ευθύνης. Ικανό για τις μεγαλύτερες γλύκες και την ανείπωτη σκληρότητα. Τόλμησε κάποτε, λέει ο Οβίδιος, ο θείος του ο Απόλλωνας να τον κοροιδέψει που κράταγε στα χέρια του τα παιδικά ένα μεγάλο, αντρικό τόξο. «Έτσι είσαι»; Σκέφτηκε ο σκανδαλιάρης, εκδικητικός, ασέβαστος, φρικτός στην πανταδυναμία του Θεούλης και ένα βέλος του με χρυσή άκρη μυτερή έτυχε τον φοβερό Απόλλωνα, ενώ ένα άλλο, με μολυβένια στρογγυλάδα, μια νύμφη ορκισμένη στη θεά των ελεύθερων γυναικών, την Άρτεμη.

Αποστροφή, απέχθεια και αντιπάθεια ένιωσε η Δάφνη για τον χρυσαφένιο Απόλλωνα που μεγάλωνε όσο και η δική του ερωτική εμμονή. Ώσπου προτίμησε να πεθάνει παρά να τον κοιτάξει καν. Και εκείνος την έσωσε, υστερόβουλα, κάνοντας την δέντρο, ιερό του, την γνωστή μας, λοιπόν δαφνούλα. Ο Θεός που έφτιαξαν σχεδόν μωρό οι άνθρωποι, είναι ο πιο αδυσώπητος, εκδικητικός, μανιώδης και παράλογος. Και όπου κι αν κρυφτείς λοιπόν το βέλος του σε βρίσκει. Όπως η γέννηση. Όπως ο θάνατος. Γι’ αυτό και μας ταιριάζει ο συμβολισμός του! Αλλιώς μες στα χαλάσματα της χώρας, ο Αγιος Βαλεντίνος μοιάζει σαν κοροϊδία, σα βγάλσιμο γλώσσας στα μούτρα μας…

Άρα; Τι δουλειά έχουν τα σοκολατένια, οι καρδούλες και τα κόκκινα περιτυλίγματα με αυτή τη κοσμογονία;  
Μια φορά και ένα καιρό, για να αρχίσω αντίστροφα το παραμύθι στο τέλος, μιλάγαμε για έρωτες. Αναλύαμε τα «Μαύρα Φεγγάρια του Έρωτα» του Μπρυκνέρ και τη «Μήδεια» του Ευριπίδη και τα «Ερωτικά» του Ρίτσου και τα «Απαγορευμένα» του Καβάφη. Τον υπολογίζαμε, τον περιμέναμε και τον φοβόμασταν. Τώρα μεγαλώσαμε, μάλλον, πληρώσαμε τα χρέη μας σ’ αυτόν –όχι πως ξεχρεώσαμε ποτέ, σαν τα επιτόκια στις τράπεζες- και προσαρμοζόμαστε στα τηλεοπτικά ντεκόρ της ημέρας 14 Φλεβάρη, στα φτωχά κανάλια. Φτωχός και ο έρωτας. Και πλαστικός. Σα καρδούλα – θήκη για σαπούνι, που προτείνεται ως χρηστικό δώρο ημέρας. 

Μόνο από τα χρόνια τα παλιά, σφυριές στο κεφάλι μου, απ’ την Κατερίνα Γώγου, οι λέξεις στο «Ιδιώνυμο», όσο και αν οι νέοι, εδώ γύρω μου, γιορτάζουν τον Βαλεντίνο αλλά δεν αγαπούν την ποίηση όπως μου παραδέχονται ξετσίπωτα, τα μικρά μου κουνελάκια…    

«Είναι επειδή είμαστε παρέα με το παιδί
κι αμέτρητες φορές- αγκαλιά απ’τη μέση
μετρήσαμε τ’ άμέτρητα τ’άστρα
και κείνα που λέγανε για καλύτερα χρόνια
τα φάγαμε βγάζοντας κουβάδες με νερό
για να μπορούν να ταξιδεύουνε για πάντα
τα πλοία που δεν άραξαν
κι είναι επειδή μια και κάτω
κατεβάσαμε όλα τα ξινισμένα κρασιά
και βγάλαμε τα σωθικά μας τραγουδώντας
γεμάτα παράπονο-παιδιακίσα πράγματα-
τον Ιούλιο κάποτε
Γι’αυτό άμα κάνει κανείς μια κίνηση έτσι
για να μας χαϊδέψει
κάνουμε εμείς μια κίνηση πίσω
σα να μη φάμε ξύλο.
Γι’αυτό αν τύχει και μ’αγαπήσεις
πρόσεχε σε παρακαλώ πολύ πολύ
πώς θα μ’αγκαλιάσεις. Πονάει εδώ.
Κι εδώ. Κι εκεί. Μη! Κι εδώ.
Κι εκεί.»


σχετικα αρθρα