Αυτόπτης μάρτυς για ένα βράδυ στο Ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής!

Από τη Φανή Πλατσατούρα

Τετάρτη 12 Ιουνίου, δεύτερη ημέρα συγκέντρωσης ενάντια στο λουκέτο της ΕΡΤ και την απόλυση 2.600 εργαζομένων.

Ώρα 20.30 

Η Μεσογείων είναι μποτιλιαρισμένη. Αραιές ψιχάλες, αυτοκίνητα σταματημένα και κόσμος να προχωρά στους υγρούς δρόμους. Πάρκαρα αρκετά μακριά από το Ραδιομέγαρο (20 λεπτά δρόμος), σίγουρη πως δεν υπήρχαν ελεύθερες θέσεις για πάρκινγκ. Παντού στον δρόμο, στα πηγαδάκια περιπτεράδων και ταξιτζήδων, στη νεολαία που περπατά αποφασιστικά για το Ραδιομέγαρο ακούς για το αιφνίδιο λουκέτο στη Δημόσια Ραδιοτηλεόραση. Οι γνώμες διίστανται ωστόσο όλοι συμφωνούν σε ένα πράγμα: Η δημόσια τηλεόραση πρέπει να συνεχίσει να εκπέμπει σήμα, φωνή, ενημέρωση…

Ώρα 21.00

Η βροχή δυναμώνει και ο κόσμος βγάζει τις ομπρέλες και τα αδιάβροχα. Μπαίνοντας στον προαύλιο χώρο συναντάς μεγάλα πανό με μηνύματα συμπαράστασης. «Είμαστε δίπλα στους εργαζόμενους της ΕΡΤ», «Εμπρός στον δρόμο που χάραξε το ALTER;», «η ΕΡΤ θα παραμείνει ανοιχτή», «Όχι άλλες απολύσεις δημόσιων υπαλλήλων», «Τέρμα η χουντοποίηση», «Εργάτες ενωμένοι, ποτέ νικημένοι». Κόσμος κάθε ηλικίας, νέα παιδιά με σφραγισμένα όνειρα, μητέρες με τα μωρά στην αγκαλιά τους, παππούδες υποβασταζόμενοι από τη μαγκούρα και ένα τσιγάρο να καπνίζει στο στόμα, ΠΑΜίτες και κομματικές παρατάξεις, όλοι ενώνονται σε έναν κοινό αγώνα για ένα κοινό όφελος. Να μην κλείσει η ΕΡΤ, να μην φιμωθεί η φωνή της ενημέρωσης και πολιτισμού μας. Η ιστορία μας…

Ώρα 21.30

Από τα μεγάφωνα ακούς τη φωνή της Σαβίνας Γιαννάτου, του Γεράσιμου Ανδρεάτου, του Βασίλη Λέκκα, της Φωτεινής Δάρρα, του Φοίβου Δεληβοριά. Στίχοι πατριωτικοί, αγωνιστικοί να ερεθίζουν μυαλό και ψυχή. Θεοδωράκης, Χατζηδάκις, Γκάτσος, Σαββόπουλος και τούμπαλιν. Ο συγκεντρωμένος κόσμος τραγουδά με φωνή στεντόρεια τον Κεμάλ, το Παπάκι, την Όμορφη Πόλη. Το κρύο να γίνεται τσουχτερό… Άνθρωποι να καταφθάνουν απ΄ όλα τα σημεία της Αθήνας… Αστυνομικές δυνάμεις δεν υπάρχουν, μόνο ειρηνικές φωνές… «Εμείς θα δηλώνουμε κάθε μέρα το παρών, μόνον η φωνή μας έχει μείνει και αυτή θα υψώσουμε» σιγοψιθυρίζεται από μουδιασμένα χείλη. Ευθύς με πιάνει ένα σφύξιμο στην καρδιά και σκέψεις αφορμούμενες από τις εικόνες που παρελαύνουν δίπλα μου, γεμίζουν το μυαλό. «Αυτός ο κόσμος θα αλλάξει ποτέ, Κεμάλ;…»

Ώρα 23.00

Μια βόλτα στο εσωτερικό του κτιρίου. Άτομα κάθε ηλικίας, κοινωνικής τάξης και μόρφωσης έχουν σχηματίσει συμμετρικούς κύκλους. Καφέδες, τσιγάρα και κινητά να παίρνουν φωτιά. Να ενημερώνουν συνεχώς Facebook και Twitter για τις εξελίξεις και να καλούν σε αφύπνιση. Οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ παραμένουν όλοι στις θέσεις τους. Ανοιχτοί υπολογιστές, ενημέρωση για τις εξελίξεις και πηγαδάκια με έναν βαρύ αναστεναγμό να κυριαρχεί. Κανένα πλιάτσικο δεν έγινε χθες στην ΕΡΤ, όπως κάποιοι βιάστηκαν να διαρρεύσουν. Οι υπάλληλοι της Δημόσιας Τηλεόρασης περιφρουρούσαν συνεχώς το κτίριο. Το πονούν το μαγαζί τους… Προσφέρουν σακούλες στους καθιστούς διαμαρτυρόμενους για να μαζέψουν τα σκουπίδια. «Παιδιά να μην τους δώσουμε τη χαρά να πουν ότι έγινε η ΕΡΤ μας σκουπιδότοπος». Παρόλη την απόγνωση που αποτυπώνεται στα μάτια τους, μας χαμογελούν, μας μιλούν. «Ευχαριστούμε που είστε εδώ, μαζί μας…»

Ώρα 02.30

Παίρνω τον δρόμο της επιστροφής. Λίγος μόνο κόσμος έχει μείνει εντός και εκτός κτιρίου. «Σήμερα φεύγουμε νωρίς γιατί αύριο στις 10 το πρωί θα ‘μαστε και πάλι εδώ έτοιμοι για το συλλαλητήριο», λένε κάποιοι δίπλα μου. Από τα μεγάφωνα ακούγονται οι στίχοι του Λευτέρη Παπαδόπουλου. «Και όταν θα ‘ρθουν οι καιροί που θα ‘χει σβήσει το κερί στην καταιγίδα… Υπερασπίσου το παιδί γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα…». Ναι, είναι αυτή η ελπίδα που φωνάζει σε πείσμα των καιρών…
 

• ΕΡΤ
• Ραδιομέγαρο