current views are: 1

28 Ιουνίου 2013
Δημοσίευση13:37

Έλντα Πανοπούλου: «Βίωσα τον ρατσισμό προς τους χονδρούς»!

Είναι από τις πλέον όμορφες γυναίκες του θεάτρου, με μια σαρωτική παρουσία πάνω στη σκηνή και ένα κωμικό ταλέντο που η ίδια η Βλαχοπούλου θαύμαζε και το θεωρούσε κοινών καταβολών με το δικό της.

Δημοσίευση 13:37’
αρθρο-newpost

Είναι από τις πλέον όμορφες γυναίκες του θεάτρου, με μια σαρωτική παρουσία πάνω στη σκηνή και ένα κωμικό ταλέντο που η ίδια η Βλαχοπούλου θαύμαζε και το θεωρούσε κοινών καταβολών με το δικό της.

Είναι από τις πλέον όμορφες γυναίκες του θεάτρου, με μια σαρωτική παρουσία πάνω στη σκηνή και ένα κωμικό ταλέντο που η ίδια η Βλαχοπούλου θαύμαζε και το θεωρούσε κοινών καταβολών με το δικό της. Η Έλντα Πανοπούλου όμως, μίλησε στο περιοδικό «Λοιπόν» για τον ρατσισμό που έζησε ως υπέρβαρη από τα εφηβικά της κιόλας χρόνια. «Ενώ ήμουν ένα πολύ αδύνατο παιδάκι στα 14 μου έφτασα να είμαι 85 κιλά. Αιτία ήταν μια σειρά από ενέσεις πενικιλίνης που έκανα για δυο περίπου χρόνια επειδή είχα ένα πρόβλημα στο αίμα από τις αμυγδαλές».

Η Έλντα Πανοπούλου μιλάει για την απόρριψη. «Η απόρριψη που ένιωσα στα πρώτα μου γυμνασιακά χρόνια ήταν τόσο έντονη, που έπαθα νεύρωση στομάχου, δεν μπορούσα να κοιμηθώ το βράδυ. Δεν είναι απλό το να είσαι 14 και να αισθάνεσαι ότι οι συμμαθητές σου δεν σε θέλουν επειδή είσαι χοντρή».

Είναι πλέον εξαιρετικά αδύνατη, αλλά οι μεγάλοι ρόλοι και η καταξίωση υπήρξαν παρά τα κιλά της, όπως και η αποδοχή της ως ωραίας. Για την ίδια το μάθημα είναι μεγάλο. «Βίωσα το ρατσισμό προς τους χοντρούς. Ίσως αυτό να με βοήθησε και να ήταν το στοίχημα μου να κάνω καριέρα ως χοντρή, να υπάρξω ως χοντρή, σατιρίζοντας τα κιλά και τον εαυτό μου. Η σάτιρα και ο αυτοσαρκασμός είναι μεγάλο αντίδοτο σε οτιδήποτε μας προβληματίζει και μας βασανίζει».

Η Έλντα Πανοπούλου δουλεύει με νέα παιδιά, έχοντας εργαστήρι δραματικών σπουδών, έχει μεγαλώσει μέσα σε εκπαιδευτικές διαδικασίες αφού η μητέρα της είχε ιδιωτικό εκπαιδευτήριο, είναι μουσικός, παρουσίαζε και παρουσιάζει ακόμα εκπομπές στην τηλεόραση, δεν φρέναρε από την εικόνα που τα στερεότυπα έβαζαν μπροστά στην ύπαρξή της, δεν εμπορευματοποίησε τη θηλυκή της υπόσταση. Και σήμερα βγαίνει και λέει, πως αυτό το τέρας, ο ρατσισμός, έχει ανοιχτό το τεράστιο στόμα, έτοιμος να καταπιεί κάθε διαφορά: χοντρούς, λεπτούς, αναπήρους, «γυαλάκηδες», κοντούς, καραφλούς, μαύρους, κίτρινους, γκέι, κόκκινους, κοκκινομάλληδες, διαφορετικούς. Ώσπου να μοιάζουμε όλοι σαν εργοστασιακά κατασκευάσματα. Και κάπου εκεί, αυτή η γυναίκα είπε το δικό της «όχι». Και το υπογραμμίζει ώσπου να το πούμε όλοι μας…

Α.Τ.