Star Alert: Μιχάλη μας την έκανες…

Από την Αλεξάνδρα Τσόλκα
 
Εχθές, λέει, δεν τον είδε κανένας. Σήμερα οι συνεργάτιδες ανησύχησαν πολύ. Δύο η ώρα το μεσημέρι, μπήκαν σπίτι του, με τα κλειδιά. Είδαν αυτό που κανείς μας δεν θέλει να αντικρίσει. Τον άνθρωπό τους, πεσμένο μπρούμυτα! Γύρω του συσκευασίες πολλές και πεταμένα χάπια. Κοντά πολλά χειρόγραφα, σαν ημερολόγιο. Πως πέρασε το καλοκαίρι, τι άκουγε στις ειδήσεις, πως περνούσε την οικονομική του τραγωδία, τι έκανε στη μόδα 40 χρόνια τώρα… Για μας είναι είδηση. Για όλους όσοι τον γνώριζαν και τον αγαπούσαν, θλιβερή, αξεπέραστη απώλεια. Μιχάλης Ασλάνης! Έσβησε μαζί μ’ αυτόν τον Αύγουστο…  

Ευγενικός, με την καλή κουβέντα για όλους, μοναδικού πατρόν άνθρωπος σ’ αυτόν το χώρο, τρυφερός, γενναιόδωρος, αρχοντικός, φιλόξενος και οικοδεσπότης. Με αγάπη για τις γυναίκες, το όμορφο, την υψηλή αισθητική! Υφάσματα, θροΐσματα, σχήματα και τόσα χρώματα! Εκεί ήταν η ζωή του! Ακόμα και στις προσκλήσεις ή στις ευχές που έστελνε, έκανε σχέδια δικά του, μικρά κολάζ, κόλαγε πούλιες και στρας και χάντρες! Με μια παιδικότητα να γίνεται έρμα και έμπνευση. Ένας καλός και ταλαντούχος άνθρωπος! Η δουλειά ήταν η ζωή του! Η δουλειά και κάποιοι φίλοι, όσοι απόμειναν διπλά του, μετά από πολλές δοκιμασίες!

Η Μύκονος κάποτε και η φιλοξενία στους καλεσμένους, ενός ανθρώπους που χαιρόταν να σκορπίζει χαρά. Οι εικαστικές σπουδές στη Βακαλό. Η Χαλκίδα που γεννήθηκε και τα νερά της παλίρροιας, που πειράζουν συναισθηματικά όσους τα κοίταζαν για χρόνια. Οι μεγάλες επιδείξεις! Οι μουσικές που διάλεγε και γίνονταν η πασαρέλα εικαστικό δρώμενο, πολύ πριν τον μιμηθούν όλοι! Κάλλας, Αλίκη, Ελληνικό Σινεμά, Συμφωνική Μουσική να δένονται με μουσελίνες, ταφτάδες, μεταξωτά, ουρές, βολάν, όλες τις αποχρώσεις του ουράνιου τόξου και πάντα γυναίκες ποιητικές, χωρίς προστυχιά ή προκλητικότητα. Ο Ασλάνης έβλεπε μαντόνες και μούσες, εκεί που άλλοι πρόσεχαν τις διαθεσιμότητες και την επιθετικότητα.

Ανακαλύψεις! Από την Βάσια Παναγοπούλου μέχρι την Βίκυ Κουλιανού. Ακόμα και στις στάσεις των λεωφορείων πρόσεχε την ομορφιά…

Σιωπηλή, πνιγμένη η προσωπική του θλίψη. Μοναξιά ηθελημένη. Και πάντα καταφύγιο η δουλειά. Και δε λέω! Κύριε Ασλάνη, μας έπιασε η κρίση όλους από τα μούτρα και μας χτύπησε στα πατώματα! Ψήγματα επιστρατεύουμε αξιοπρέπειας, μαζεύουμε κομμάτια! Όμως όχι ρε συ Μιχάλη! Πως μας την έκανες έτσι; Τι έξοδος ήταν αυτή; Χωρίς χειροκροτήματα στο τέλος της επίδειξης; Έτσι απλά κατέβασες τα φωτά;

(πήρα κολλητή του, υπέρλαμπρη γυναίκα της τηλεόρασης, να της το πω με τρόπο, εγώ, μην το μάθει ξαφνικά, γιατί ξέρω πως εύθραυστη θα σπάσει κρυσταλλάκια. Λυγμοί στο τηλέφωνο. Το ‘χει μάθει. Θρυμμάτισμα. Κάτι σα να λέει, όπως «γιατί» και «μετά». Τι «γιατί»; Διότι έτσι συμβαίνει! Και οι όμορφες γυναίκες του, τώρα φοράνε μόνο μαύρα…)…
 

• θάνατος
• μόδα