current views are: 1

12 Σεπτεμβρίου 2013
Δημοσίευση03:42

Star Alert: Σιωπή ή κραυγή; Ρυμουλκός ή ρυμουλκούμενος;

Οι εποχές είναι πρωτόγνωρες. Τα social media έχουν στην άκρη των δαχτύλων τους το κάθε λάθος σου, το οποιοδήποτε ολίσθημα γλωσσικό ή νοηματικό, οποία ανθρώπινη παρεκτροπή σου. 

Δημοσίευση 03:42’
αρθρο-newpost

Οι εποχές είναι πρωτόγνωρες. Τα social media έχουν στην άκρη των δαχτύλων τους το κάθε λάθος σου, το οποιοδήποτε ολίσθημα γλωσσικό ή νοηματικό, οποία ανθρώπινη παρεκτροπή σου. 

Από την Αλεξάνδρα Τσόλκα

Οι εποχές είναι πρωτόγνωρες. Τα social media έχουν στην άκρη των δαχτύλων τους το κάθε λάθος σου, το οποιοδήποτε ολίσθημα γλωσσικό ή νοηματικό, οποία ανθρώπινη παρεκτροπή σου. Στο διαδίκτυο με ένα απλό «γκουγκλάρισμα» ότι θες να ξεχάσεις είναι εκεί για πάντα και σου βγάζει γλώσσα κοροϊδευτικά. Όλα είναι έκθεση. Αν δεν ανέβει στο facebook η φωτογραφία, δεν πήγες διακοπές, δεν πέρασες ωραία, δεν έχεις άποψη, δεν υπάρχεις… Και φυσικά η υπερέκθεση είναι ανεξέλεγκτη. Όλοι ριχνόμαστε στην κρεατομηχανή, επί ίσοις όροις. Και όποιος επιβίωσε τα κατάφερε.

Και παντού ο θύμος, η οργή, να ξεχειλίζουν βουερά σαν μαύρα στοιχειά σε λευκή σελίδα.
Να πεις κάτι; Να ψελλίσεις το διαφορετικό έρχονται οι λέξεις – οχιές και σε δαγκώνουν ψάχνοντας αν σου αξίζει εσύ να μιλάς ή όχι. Ο λόγος εκχωρείται σε ότι θυμίζει τη δική μας φωνή και οι ιαχές του κραξίματος σκεπάζουν κάθε ψίθυρο ακόμα και απελπισίας, ακόμα και αναστεναγμού αχώρετου σ’ όλο τον κόσμο ή πνιχτού λυγμού.

Κατανοητό! Ο θύμος υπάρχει γιατί δε σε υπολόγιζαν, σε υποτίμησαν, σε ξεπούλησαν, σε ταπείνωσαν, σε μείωσαν, σε ‘βαλαν υποθήκη για όσο ζεις εσύ και τα παιδιά σου. Κατανοητό, λέω! Και εγώ το νιώθω να έρχεται να μου κάνει θηλιά στον λαιμό και να θέλω να φωνάξω σαν μην υπάρχει αύριο, ακροβατώντας στον οποίο δημόσιο λόγο σαν γραφική ή σαν ακυρωμένη εγώ που τώρα αλλού ψάχνω!

Θέλω να γράψω για τον Σωκράτη Μάλαμα και για τον αν ο καλλιτέχνης έχει υποχρέωση μόνο απέναντι στην τέχνη του, ρυμουλκούμενος και ποτέ ρυμουλκός, αλλά όχι στον κόσμο που περιμένει να αναστενάξει μαζί του. Θέλω να γράψω για τον Κωστόπουλο –ξανά;- και την πόρτα που άνοιξε και έκλεισε με πάταγο σε μια εποχή πίσω, πολύ πίσω, ακόμα και γι’ αυτόν τον ίδιο και όσους τότε δε μιλούσαν και τώρα ως Εμίλ Ζολά, κουνούν το δάχτυλο, βεβαιώνοντας και όχι αποτρέποντας –φευ- μεγάλες πλάνες!

Θέλω να γράψω για την προβλεψιμότητα, πλέον, των εμπρηστικών τοποθετήσεων της κα. Ρεπούση που καραδοκεί σε επετείους και εορτασμούς, να αναρωτηθεί στη Βουλή για θέματα των αιθουσών των Πανεπιστημίων, μπερδεύοντας την πολιτική με την επιστημονικότατα και την ιδεολογία με τον ακαδημαϊσμό.

Θέλω να γράψω για τις αυτοκτονίες, που έχουμε μια λέει κάθε 18 ώρες πια στη χώρα και γιατί οι Έλληνες, γαμώτο μας, δεν εξαιρόμαστε, αλλά ενοχικά, συνεχίζουμε να παίρνουμε το Προπατορικό αμάρτημα προσωπικά και να φταίμε σε αυτοκαταστροφική έκφραση!

Και ο θυμός υποχωρεί και αφήνει πίσω αβεβαιότητα. Καμία ασφάλεια για το ότι εγώ έχω το αλάθητο της Ρεπούση, των δημόσιων τελετουργών του λόγου των όλο αυταρέσκειας πως τα ξέρουν όλα, για όλους, πάντα. Δεν έχω τη σιγουριά του Μάλαμα πως αρκεί να βάλω τα μεταξωτά και να φυσάει για να σταθώ απέναντι σε κόσμο, ούτε το δεδομένο πως αξίζει να με δουν σαν τον Κωστόπουλο ή πως πρέπει να τον κάψουμε στο Σύνταγμα, σε δημόσια πυρά φτιαγμένη πολύχρωμη και ιλουστρασιόν από Nitro, Down Town, Big, Lipstick, OK και Instyle.

Μικρή σε ένα γύρισμα ιστορίας, που θύμα της και αδιάφορος μάρτυρας της στέκομαι, βουβαίνομαι ψάχνοντας για κάποια ψυχραιμία στον δημόσιο λόγο ή στην ουσία έναν πύρινο λόγο και θέση, που να μην είναι μέρος ενός σόου και της είδησης που είναι κομμάτι της ψυχαγωγίας. Ξέρω ίσως, αυτή την αλήθεια στην άκρη των δακτύλων όλων, πως ότι κι αν πούμε, ότι κι αν κάνουμε ή γράψουμε, τα ανθρωπινά λάθη και τα ηρωικά σωστά, θα βρεθούν παγίδες μπροστά μας, έτοιμα να καταπιούν την κάθε κατανόηση, συγχώρεση, ειλικρίνεια, κατοπινή συγκρότηση. Ο κάθε υπόδικος μας συνθηματικός χουλιγκανισμός θα χάσκει βάραθρο μπροστά μας, άρα… η λέξη ας αιωρηθεί πριν δοθεί στην Ιερά Εξέταση για να βεβαιωθεί πλέον η κομφορμιστική αιρετικότητά της.

Σιγά σιγά μπορεί και να μη μιλάμε πια… όλοι να σωπαίνουμε. Να ακούμε μόνο τις κραυγές και να κρατάμε την ανάσα μας μη και την προσέξουν…


σχετικα αρθρα