current views are: 1

2 Δεκεμβρίου 2013
Δημοσίευση12:22

Tivictim: Η αβάσταχτη ελαφρότητα της τηλεόρασης και ο δράκος!

Ο δράκος είναι εδώ. Ένας δράκος νέας οικονομικής κοπής, που μιλάει γερμανικά, ξέρει μακροοικονομία και γυρεύει φόρο αίματος. Ο δράκος αυτός παίρνει νέους και τους εξαφανίζει κάπου στην εσπερία.

Δημοσίευση 12:22’
αρθρο-newpost

Ο δράκος είναι εδώ. Ένας δράκος νέας οικονομικής κοπής, που μιλάει γερμανικά, ξέρει μακροοικονομία και γυρεύει φόρο αίματος. Ο δράκος αυτός παίρνει νέους και τους εξαφανίζει κάπου στην εσπερία.

Από την Αλεξάνδρα Τσόλκα

Ο δράκος είναι εδώ. Ένας δράκος νέας οικονομικής κοπής, που μιλάει γερμανικά, ξέρει μακροοικονομία και γυρεύει φόρο αίματος. Ο δράκος αυτός παίρνει νέους και τους εξαφανίζει κάπου στην εσπερία. Βρυχάται απειλές, φτεροκοπώντας πάνω από ρατσιστικά οριζόμενους Νοτίους, που τους αποκαλεί γλαφυρά PIGS, βόρειος ο ίδιος, παγωμένος, ψυχρός, άμεμπτος, παντοδύναμος, ανάλγητος στο να καταπιεί σώματα με τα κόκκαλα όλα, αμάσητα. Ο δράκος καίει με τις αναθυμιάσεις της βρωμερής του ανάσας, μια 13χρονη πριγκιποπούλα, που κοιμόταν, σε απόπειρα ζεστασιάς της μάνας της, όμηρο των λακέδων του δράκου δηλαδή του Πετρελαίου και της ΔΕΗ. Ο αχόρταγος δράκος, με τις ακόρεστες ορέξεις λέει δεν φταίει. Ποιος φταίει; «φταίει το ζαβό το ριζικό μας! Φταίει ο θεός που μας μισεί! Φταίει το κεφάλι το κακό μας! Φταίει πρωτ᾿ απ᾿ όλα το κρασί! Ποιός φταίει; Ποιος φταίει;… κανένα στόμα δεν τοβρε και δεν τοπε ακόμα!»… ειρωνευόταν κάνοντας ποίηση ο μοιραίος στις ζωές μας πρώτα απ’ όλα Κώστας Βάρναλης!

Η τηλεόραση δεν παίζει τον δράκο ως τέτοιο αλλά στις μεταμορφώσεις του. Τι στο καλό; Τα ελληνικά κανάλια δεν είναι το National Geographic να σου κάνει ντοκιμαντέρ για τα ερπετά και τα υπόλοιπα επικίνδυνα είδη του πλανήτη, όπως θαλάσσια κήτη, καρχαρίες, κοριούς, φίδια δηλητιοριοδοι και σκορπιούς, ειδικά αν αυτά ονομάζονται τραπεζίτες, οίκοι αξιολόγησης, μεγαλοδικηγόροι με δίκες τους εισπρακτικές εταιρείες, μεγαλοδημοσιογράφοι με τρόπο ζωής ροκ σταρ, τουλάχιστον. Η ενημέρωση αφήνει κάτι γρυλισματάκια που τα θεώρει βρυχηθμούς.

Τα πρόσωπα που αγαπούν τον δράκο και νομίζουν πως τον ‘πιασαν κολλητό είναι συνέχεια εκεί, στους ανοιχτούς μας δέκτες και κάνουν λεονταρισμούς, λέγοντας περισπούδαστα πράγματα για τις ζωές των άλλων, το κόστος το δικό μας, τη δική μας 13χρονη, το δικό μας παιδί και κόρη. Κάπου εκεί θυμούνται ένα άλλο θηρίο και χύνουν και κάνα κροκοδείλιο δάκρυ, ώσπου να περάσουν στο επόμενο θέμα και να λιβανίσουν ανάλογα το συμφέρον ο καθείς, τον όποιο φον της πολιτικής, που έχει για να ανάψει καλοριφέρ, να κάψει ξύλα στο τζάκι, να πληρώσει το ρεύμα, να ζει σε ένα πολυτελές σπίτι, που στην επομένη νεροποντή δε θα γκρεμιστούν οι τοίχοι και θα πνιγείς μέσα του. Φυσικά όλα γίνονται για το καλό του λαού, που δεν ξέρει αυτός, οι ίδιοι μόνο ξέρουν τα πάντα και καλά θα κάνει για να σωθεί να κάτσει να πνιγεί στο χολάκι του πρώτα ή να πεθάνει από το κρύο, ή να πνιγεί από το μαγκάλι. Μετά εννοείται πως θα σωθεί!

Η δε ψυχαγωγία, μακάρια στην επικίνδυνη ηλιθιότητά της. Κάτι ξανθές μποτοξαφρισμένες σαν πλαστικές μάσκες, γαλανέ σαν να ‘χουν πάρει υπερβολική δόση πρόζακ, συμπεριφέρονται σαν κουρδιστά, μιμούνται τον τρόπο που οι άνθρωποι μιλάνε και κάνουν το σχήμα των συναισθημάτων. Ασχολούνται μόνο με νύχια, ντυσίματα, βαφή ρίζας και χαλάουα. Μωρές, ανόητες, κοινότυπες, στο περιθώριο μιας αληθινής ζωής σε κοιτώνα στα μάτια μέσα από το γυαλί ανοιγοκλείνοντας τα στόματα τους με τα καλογυαλισμένα σαν αρπακτικού δόντια και τάχα σε ψυχαγωγούν. Και από πότε η ηλιθιότητα με κάνει να ψυχαγωγηθώ δηλαδή; Τι παρήγορο, συντροφικό, ανακουφιστικό, με μια μικρή έστω, -ένα τσακ, θέλω- ανάταση ψυχής, ένα ψήλωμα, να βρω στο χάχανο, στο τουρλωτό τρομπαρισμένο μπούστο και στην απόλυτη κενότητα;

Γιατί αυτή η τηλεόραση δε στέκεται στις απαιτήσεις της εποχής της. Είναι σαν ένα χρωματιστό μπαλόνι που φτιαγμένο από αέρα θα σκάσει από το πολύ φούσκωμα ή τα γηρατειά του ή την επομένη ηλεκτρική εκκένωση από τα καλώδια της ΔΕΗ, που υπολειτουργούν γιατί βυθίζουν σπίτια στο σκοτάδι. Γιατί αυτή η τηλεόραση, για όσους έχουν ακόμα ρεύμα να την παρακολουθήσουν καταντάει προβλέψιμος εμπαιγμός και όλα αυτά τα πρόσωπά της, δεν ενδιαφέρουν κανέναν παρά τους φίλους τους, τις αυλές τους που τους λένε πόσο σπουδαίοι και τέλειοι είναι.

Εν τω μεταξύ, ο δράκος κάνει πως διαπραγματεύεται, πως μπορεί και συζητάει, πως λυπάται με τις τραγωδίες σε Θεσσαλονίκη και Αργος, πως τάχα νοιάζεται… από μέσα του βέβαια έχει ήδη προβάρει την ατάκα: ανθρώπινο κρέας μου μυρίζει…  

Σ.Σ: με αφορμή τις αναρτήσεις της αναγνώστριας και φίλης του newpost Ειρήνης που αποκαλεί δράκο την τρόικα και που πιστεύει πως στο τέλος πάντα το θηρίο πεθαίνει. Το δικό μας, όμως, δείχνει αποφασισμένο να πεθάνει μόνο από γηρατειά και στο βάθος των αιώνων…


σχετικα αρθρα