Tivictim: Η τηλεόραση σπαρταράει ακόμα…

Από την Αλεξάνδρα Τσόλκα

Το 2013 είναι η χρόνια του «μαύρου» στη δημόσια τηλεόραση, που στη λήξη του την έχει ακόμα λαβωμένη, αδιάφορη και με τα ίδια πρόσωπα από τα όποια και καλά θα απαλλασσόταν αλλά είναι μεγάλο, φαίνεται, το «δόντι» τους στους ισχυρούς. Στα ιδιωτικά κανάλια, το Mega κάτι παλεύει με σειρές, συνεχίζει να πρωταγωνιστεί στην ενημέρωση και στις ειδήσεις, κουτσοσυντηρεί ένα υποτυπώδες ψυχαγωγικό πρόγραμμα.

Ο ΑΝΤ1 ανακυκλώνει από τα άλλα κανάλια τα πρόσωπα που υπηρετήσαν την τηλεόραση του σουσουδισμού και του βεντετισμού των περασμένων χρόνων, έχοντας βέβαια πρόγραμμα, αλλά όχι πρόταση. Το Star επέστρεψε στις ειδήσεις στην ενημέρωση, περιορίζοντας το life style, αλλά διατήρησε την ίδια συνταγή σε όλο το υπόλοιπο πρόγραμμά του. Ο Alpha δίνει άσυλο στις ξανθές παρουσιάστριες και επιμένει σε μια λάμψη και μια κοινοτυπία σαν αυτή της δεκαετίας του ’90, πιστεύοντας πως ακόμα μπορούν να κατασκευάζονται σταρ και καριέρες, λες και είναι η Κάντζα, παναμερικανικό κανάλι παντοδύναμο. Ο ΣΚΑΪ παραμένει ένα κανάλι επιλογής για ενημέρωση και ειδησιογραφία, με κάτι ανοίγματα στη ψυχαγωγία που δείχνουν ενοχικά και μοιάζουν να αφήνονται αστήριχτα.

Το τοπίο μοιάζει διαμορφωμένο με κλισέ σκέψη και αυτόματο πιλότο. Η τηλεόραση δεν στέκεται στο ύψος της δυσκολίας που αντιμετωπίζει το σύνολο της κοινωνίας. Με τρομοκρατικά χτυπήματα, με ένοπλες ληστείες σε παιχνιδάδικα, με νεκρούς από το κρύο, με αφώτιστα και χωρίς πρωτοχρονιάτικο δείπνο σπίτια, η τηλεόραση συνεχίζει να στολίζει γιορτινά τραπέζια, να σου λέει πως θα σερβίρεις την γαλόπουλα και σε τι ντεκόρ και πως θα είσαι λαμπερή στο ρεβεγιόν, ή αφήνει ακόμα στην ενημέρωση τους ίδιους δεινοσαύρους να βρυχώνται συμφέροντα πριν ο κομήτης πέσει επάνω τους και τους εξαφανίσει για πάντα.

Η τηλεόραση, αυτιστικά, κοιτάζε μόνο τον εαυτό της, σοβαροφανώς επαναλαμβάνοντας τη ρουτίνα της, ανίκανη για προσαρμογή και ευρηματικότητα. Το δημιουργικό στην ουσία δυναμικό της, σπαταλιέται σε πρωινά προγράμματα ίδια από την αρχή της ιδιωτικής τηλεόρασης και σε σόου, τάχα φαντασμαγορικά, θλιβερά στο φτιασίδωμά τους, να μοιάζουν πολυτελή σε βομβαρδισμένα οικονομικά πλατό. Οι σταρ της πάντα αυτάρεσκοι, εγωπαθείς, εγωκεντρικοί, διατηρούν τη βεβαιότητα ότι θα σταθούν όρθιοι, πως θα επιβιώσουν παρά το ότι σκάνε οι όλμοι δίπλα τους, αδιάφοροι στην ουσία, για το τι περνάνε οι τηλεθεατές στους οποίους οφείλουν την ύπαρξή τους, λαϊκά παιδιά τις καθημερινές, με πάμπλουτη επιβίωση και δραπέτευση σε εξωτικούς –απαγορευτικούς για μας- προορισμούς. Κροκοδείλια τα δάκρυά τους, κακοπαιγμένη η συμπόνοια τους, παράφωνη η καταγγελτικότητά τους. Θλιβεροί στην ανικανότητά τους να συνειδητοποιήσουν πως είναι ήδη ξεπερασμένοι και από κεκτημένοι υπάρχουν. Τα στελέχη κοιτούν τεφτέρια να δουν πως θα βγει και η επομένη χρονιά με το κατακαμμένο τους ταμείο. Βαφτίζουν το κρέας, ψάρι, κάνουν την ανάγκη, τρόπο και συνεχίζουν…

Θα μπορούσε το 2014 να τους κάνει να είναι περισσότερο ειλικρινείς; Να αφήσουν περιθώρια ρίσκου, φαντασίας, δοκιμής νέων ανθρώπων και συνταγών; Χλωμό φαίνεται, αλλά μπορεί και να συμβεί… Γιατί αν μη τι άλλο έχουμε ανάγκη στη συντροφιά της, σπίτι μας…

• κανάλια
• τηλεόραση