Star alert: Ο Σάκης Μπουλάς, πλήγωσε με απουσία, όλους εκείνους, του ’60 τους εκδρομείς!

Από την Αλεξάνδρα Τσόλκα

«Εμείς, του `60 οι εκδρομείς, απόμακροι εξ’ αρχής εκτός παραδομένου κόσμου εμείς, ανήλικοι διαρκώς, μα κι απ’ το καθεστώς αμόλυντοι ευτυχώς, εμείς, μιας δίψυχης ωδής παράλογα ανοιχτής, με συμπεριφορές ανατροπής και της βαθιάς μας ζωής της συντηρητικής, εμείς οι εκκρεμείς…»…

Του Σαββόπουλου, οι στίχοι και η μουσική, που κλείνει την ψυχή εκείνων των παιδιών, των έφηβων, των εκδρομέων του ’60, που μεγάλωσαν με «χρονιές, με αίμα και φωτιές και Χούντες κι Ιουλιανές, και της μεταπολίτευσης φωνές», όπως ο Σάκης Μπουλάς. Ροκ, ανατροπή, μετεωρισμοί, λίγη αλητεία, πολύς αντικομφορμισμός, απέναντι στο σύστημα ακόμα και αν μέσα του αποδομούνται και αποδομούν, φιλία, πίστη, ιδανικά, ένα όνειρο ενάντια στην αδικία που γίνεται αγώνας ζωής άνισος. Γι’ αυτό τον αγαπούσαν όλοι. 

Γιατί έγραφε τραγούδια, σάρκαζε στη σκηνή, έπαιζε ρόλους που έβαζε μέσα τους όλο τον δικό του εαυτό, άφηνε ανοχύρωτο το εγώ, σε μια έκθεση δημόσια. Όπως κι άλλοι από τη γενιά του. Ο Ζουγανέλης, ο Μαχαιρίτσας, φυσικά ο πρύτανης όλων, ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο Βαβούρας, εκείνοι που συναντήθηκαν στην τελευταία σκηνή της ζωής του και άλλοι που κάποτε βάδισαν μαζί, σε έναν κόσμο σκληρό και που του ανταπάντησαν με τραγούδια…

… Πρώτη βραδιά τον φετινό χειμώνα στην Ακτή Πειραιώς και Γκαγκάριν και ο Μπουλάς, χλωμός, αδυνατισμένος, όλο θέληση, να ‘ναι στη σκηνή, δίπλα σε φίλους και καλλιτέχνες – συνοδοιπόρους! Ένα βήμα λάθος! Να τον κρατά ο Σαββόπουλος! Πίσω τους ο Παπάζογλου έχοντας εγκαταλείψει τον δικό μας «Αύγουστο» σε γιγαντοοθόνη για ένα αντίο, που παιζόταν live, τίμια στα μάτια μας μπροστά. Στη σκηνή μέχρι τέλους γιατί, ήξερε αυτός πως «η μνήμη κρυπτοελογοτομήθη. Πώς σκέπτονται οι άλλοι; Όπως νομίζουν το σκότος δεν χρεώνεται αλλού. Τι φταίνε τώρα οι μαύροι κυβερνώντες, οι “Κάππα”, τα “ΠΑΣΟΚ” και τα “Νου Δου;”. Εμείς το εμφυσήσαμε το νέφος που εντός του επωάσθηκαν όλοι αυτοί, εμείς με τις αιώνιες τις δυσθυμίες μας με το κενό και με το αμφισβητώ σαν πετρωμένοι μέσα στο καθιστικό να ζεις τον θάνατό σου, για τους άλλους, δεν έχει τέτοιο επάγγελμα εδώ, δεν έχει πια τραγούδι θεϊκό»…

… Για αυτά, για εκείνη τη γενιά ονειροπόλων, για τον ίδιο που μόνο γέλιο, τραγούδια και ανθρωπιά είχε να μας χαρίσει, τον αγαπήσαμε πολύ τον Σάκη Μπουλά. Τον αγάπησε το κοινό, σε άλλες ηλικίες και από διαφορετικές γνωριμίες μαζί του. Κάποιοι στο «Αχ Μαρία», κάποτε, άλλοι πιο μπροστά στην πρώτη του εμφάνιση στο «Σούσουρο», μερικοί από την τηλεόραση και όλοι σε υπόγειες διαδρομές ζωών που ακουμπούν στην τέχνη για να μη κάνει κενά η μνήμη και να μην ανοίγει φρεάτια το συναίσθημα.

… Γι’ αυτά και ακόμα πάνω τους, η συγκίνηση, η προβολή όλων μας, πάνω στον δημόσιο Μπουλά, κάθε απώλειας προσωπικής και απουσίας, που η ανθρωπιά του μας βολεύει, ασυνείδητα, να κάνουμε. Είχε φίλους καρδιάς, γυναίκες που αγάπησε και τον αγάπησαν, όμορφες νύχτες, μουσικές και στίχους να γεννιούνται μέσα του, χειροκρότημα, θαυμασμό, γενναιότητα, μπορεί μοναχικότητα αλλά όχι μοναξιά. Είχε μια γεμάτη όμορφη ζωή. Και πίσω; Και αυτοί και εμείς…

«… σχεδόν 50 ετών, με μπλοκ επιταγών, χωρίς κανένα αντίκρισμα, εξόν την γη του θησαυρού…  τους τίτλους τ’ ουρανού… το αίμα του Θεού»…
                                                Σάκης Μπουλάς (1954-2014)

• Σάκης Μπουλάς