current views are: 2

19 Απριλίου 2014
Δημοσίευση11:32

Star Alert: Η αγενής, καταπιεστική, ρατσιστική μόδα του μη σεβασμού στη πίστη των άλλων

Από τον αρχαίο ελληνικό κόσμο, σε όλο του το άπλωμα, σε Ασία, Κάτω Ιταλία, Αίγυπτο και κυρίως Ελλάδα, μέχρι σήμερα, στον 21ο αιώνα, κάθε άνοιξη γιορτάζονταν η νίκη του θανάτου και ξορκίζονταν ο φόβος να μην έρθει το καλοκαίρι, αλλά να καταδικαστεί η ζωή σε αιώνιο χειμώνα.

Δημοσίευση 11:32’
αρθρο-newpost

Από τον αρχαίο ελληνικό κόσμο, σε όλο του το άπλωμα, σε Ασία, Κάτω Ιταλία, Αίγυπτο και κυρίως Ελλάδα, μέχρι σήμερα, στον 21ο αιώνα, κάθε άνοιξη γιορτάζονταν η νίκη του θανάτου και ξορκίζονταν ο φόβος να μην έρθει το καλοκαίρι, αλλά να καταδικαστεί η ζωή σε αιώνιο χειμώνα.

Από την Αλεξανδρα Τσόλκα
 
Από τον αρχαίο ελληνικό κόσμο, σε όλο του το άπλωμα, σε Ασία, Κάτω Ιταλία, Αίγυπτο και κυρίως Ελλάδα, μέχρι σήμερα, στον 21ο αιώνα, κάθε άνοιξη γιορτάζονταν η νίκη του θανάτου και ξορκίζονταν ο φόβος να μην έρθει το καλοκαίρι, αλλά να καταδικαστεί η ζωή σε αιώνιο χειμώνα. Τότε ήταν ο Άδωνης, που πήγαινε στον κάτω κόσμο και γυρνούσε νικώντας το θάνατο στο όνομα της πίστης, της ελπίδας, της αγάπης, της ζωής της ίδιας. Μυστήρια, ύμνοι και παγανιστικές λατρείες που ξεκινούσαν απ το πένθος και κατέληγαν σε μεγάλες γιορτές με πρόβατα σφαγμένα και τραπέζια γιορτινά. 21 αιώνες μετά τη γέννηση σε φτωχική, περιθωριακή στην εξουσία της πανίσχυρης Ρώμης, ομάδα ο Ιησούς από την Ναζαρέτ, κόντρα σε όποια λογική, επιστήμη, μπλαζέ καθοριστική αντίληψη, αποθαίνει κάθε άνοιξη, την ανθρωπιά με την παράλογη, αλλά επαναστατική του νίκη στον θάνατο.
 
Και όπως Εκείνον σε κάθε θαύμα τον αρνιόνταν αμέσως μετά και εζήταγαν συνεχώς αποδείξεις θεότητας, με τελευταίο πειρασμό να κατέβει απ τον σταυρό του και να συνεχίσει μια ζωή σαν όλους τους ανθρώπους -που Θεός αυτός, γιατί να δεχτεί τέτοια ποταπή ανταλλαγή;- στην σημερινή εποχή, η γιορτή της ζωής, απαξιώνεται από κάθε πνευματικότητα. Οι ίδιοι άνθρωποι που τρέχουν σε κοσμικά νησιά, σε παρέες για ούζα νηστίσιμα με γαρίδες και καλαμάρια γκουρμέ και σε πασχαλιάτικες κρεατοφαγίες, φορώντας νέα μοντελάκια ανοιξιατικα, κάνοντας δημόσιες σχέσεις, γλεντώντας σε τρέντι  μπαράκια, θα σε σνομπάρουν, θα σε περιφρονήσουν, θα σε περιγελάσουν γιατί επιθυμείς να ακούσεις το «Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον, πού έδυ σου το κάλλος;» και να κάνεις το δικό σου εσωτερικό νήμα με τον ορφικό ύμνο στον Άδωνη «βλαστάρι του έρωτος που γεννήθηκες στα κρεβάτια της Περσεφόνης με τα όμορφα μαλλιά, συ άλλοτε μεν κατοικείς κάτω από τον σκοτεινό Τάρταρον και άλλοτε αντιθέτως οδηγείς  το σώμα σου όταν ωρίμαση στον καιρό του προς τον Όλυμπο».
 
Και φυσικά είναι δικαίωμα του καθενός να πιστεύει η όχι. Αλλά είτε αφορά στο Άγιο Φως, είτε στο αν νηστεύεις και πας στην εκκλησία, ώστε να γίνεσαι αντικείμενο αστεϊσμών στα social media και στις παρέες, στον δημόσιο και στον ιδιωτικό λόγο, το να επικυρώσεις λεκτικά την πίστη του άλλου, είναι ασέβεια, ανοησία, ρατσισμός και μισαλλοδοξία χειρότερη απ του Άννα, του Καϊάφα και του αγέρωχου Πόντιου Πιλάτου μαζί. Εκείνοι ήσαν στο κάτω κάτω αιωνες πίσω και καρφώνουν στο σταυρό όποιον επέλεγε πίστη, σήμερα ποιο άλλοθι υπάρχει στον κάθε «μορφωμένο»;
 
Διάβασα δε πρόσφατα σκέψη καλού δημοσιογράφου, σε ερώτηση προς τους αναγνώστες του: «αν δεν φοβόσασταν το δεδομένο θάνατο, θα πιστεύατε στο Θεό;». Μα αν δεν φοβόμασταν τον θάνατο, θα μασταν η μέδουσα nutricula Turritopsis, η οποία είναι αθάνατη, αφού μπορεί να επιστρέφει από ένα προχωρημένο στάδιο της ζωής της, από τα γηρατειά της, σε ένα πιο πρόωρο, στην πολυπόθητη νιότη. Ως μέδουσες λοιπόν, καμία ανάγκη δε θα χαμε για πίστη, ελπίδα, αγάπη, ευτυχία. Θα κολυμπούσαμε σε μεγάλα βάθη στην αιωνιότητα, ώσπου να βαρεθούμε τον καιρό… Και η πνευματικότητα, η εσωτερική ανησυχία, η αντίληψη για το θείο θα ήταν και πάλι υπόθεση των ανθρώπων. Και δεν θα την αγγίζαμε ακόμη και ως ασπόνδυλα… 
 
Χρόνια πολλά και σε όσους πιστεύουν και όσους τους επικρίνουν! Το μήνυμα της νίκης στον θάνατο, παραδόθηκε και φέτος σε όσους επιθυμούσαν να το παραλάβουν. Και εκτός εποχής, αλήθεια παραμένει εκείνη η επιστολή του Παύλου προς τους Κορίνθιους πρώτους χριστιανούς, που μεγαλύτερη αρετή και αγαθό όλων είναι η αγάπη…
 
«Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμί. Και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντα μου, και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσομαι, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι. Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία, πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει…»…  

σχετικα αρθρα