current views are: 3

25 Ιουνίου 2014
Δημοσίευση05:00

Η Φουρέιρα – Ριάνα, η Πάολα – Πρωτοψάλτη και η Στικούδη – Στικούδη να γλείφει το πόδι μιας χορεύτριας!

Όπου υπάρχει μουσική είναι γιορτή! Το MAD συνηθίζει και κάνει κάθε καλοκαίρι ένα μεγάλο πάρτι που οι εγχώριοι σταρ δοκιμάζουν διαφορετικά από τα συνηθισμένα τους μουσικά είδη για να εκφραστούν και συχνά να μας εκπλήξουν.

Δημοσίευση 05:00’
αρθρο-newpost

Όπου υπάρχει μουσική είναι γιορτή! Το MAD συνηθίζει και κάνει κάθε καλοκαίρι ένα μεγάλο πάρτι που οι εγχώριοι σταρ δοκιμάζουν διαφορετικά από τα συνηθισμένα τους μουσικά είδη για να εκφραστούν και συχνά να μας εκπλήξουν.

Από την Αλεξάνδρα Τσόλκα

Όπου υπάρχει μουσική είναι γιορτή! Το MAD συνηθίζει και κάνει κάθε καλοκαίρι ένα μεγάλο πάρτι που οι εγχώριοι σταρ δοκιμάζουν διαφορετικά από τα συνηθισμένα τους μουσικά είδη για να εκφραστούν και συχνά να μας εκπλήξουν. Και η φωτεινή γιορτή ήταν πετυχημένη με κορυφαία σημεία, κατά την άποψή μας την εμφάνιση του Μιχάλη Χατζηγιάννη που τιμά τη μελώδια και τον στίχο, αλλά και τον Μιχάλη των Stavento με την Ήβη και τον Κώστα Τουρνά. Ξεχωριστός πάντα ο Γιώργος Μαζωνάκης με το μεγάλο ρεπερτόριο και τις εντυπωσιακές, απρόβλεπτες σκηνικές εμφανίσεις του. Πάντα απολαυστικός ο δήμαρχος, πλέον, Ηλίας Ψινάκης, που κατορθώνει πάντα και παντού να γίνεται η ψυχή του πάρτι, όντας απλά ο εαυτός του. Χωρίς καμιά, μα καμιά ενοχή, σοβαροφάνεια ή διάθεση προσποίησης. Κομψότατη και αριστοκρατική η Δούκισσα Νομικού, πάντα ενδιαφέρουσα η Χριστίνα Πολίτη και η χαρά της ζωής προσωποποιημένη η Μαρία Μπεκατώρου με τον απολαυστικό Κώστα Δόξα. Όμορφη βραδιά, ωραία πλάσματα και σημαντικές μουσικές συναντήσεις.

Και τα καλά μας λόγια, τέλος! Οι κυρίες της μουσικής που εμφανίστηκαν, δείχνουν να μπερδεύουν τα στριπτίζ σόου με τα σκέτα σόου. Αποκορύφωμα; Η Φουρέιρα ως άλλη Μάιλι Σάιρους, ερμήνευσε στα τέσσερα, τινάζοντας ρυθμικά τα οπίσθια, σε μια καλλιτεχνική έκφραση και καλά ευφάνταστης σύλληψης, που έκθαμβοι μείνανε σε παγκόσμιο μουσικό στερέωμα από την ευρηματικότητά του! Ύστερα ήρθε η σειρά του ογκόλιθου της ελληνικής μουσικής, της Κατερίνας Στικούδη, η οποία προσήλθε στην εκδήλωση με λευκό νυφικό, με ουρά και όλο το στήθος έξω (που τι το ‘θελε και δεν πήγαινε τόπλες ή δεν κότσαρε δυο κολλητά αστεράκια;). Και επειδή όλες οι gossip εκπομπές που σέβονται τον εαυτό τους αναφέρονται στη σκηνή ως το «stage» -που ως γνωστόν από την εποχή του κοίλου των αρχαίων θεάτρων, μέχρι τον μπερντέ του Καραγκιόζη, έτσι το λέμε για να καταλάβουμε- η Στικούδη βγήκε στο stage ντε, με ένα εσώρουχο κίτρινο και χόρεψε κουνώντας τα πάντα της, για να καταλήξει να γλείφει το πόδι μια μαύρο χορεύτριας. Η χορεύτρια τώρα, που τι να σου κάνει και αυτή, «Λίμνη των Κύκνων» ονειρευόταν στην πατρίδα της και γη των Μπολσόι, αλλά τα σάλια της Στικούδη της έτυχαν στη ζωή, υπέμεινε την χορογραφία, που αν στόχευε στο να μας σοκάρει έχουμε δει παγκοσμίως πιο προχωρημένα θεάματα και μάλιστα όταν ήταν ο καιρός τους και όχι ως βαλκάνια ξεπατικωτούρα σόκινγκ πόπ, που όπως και να το κάνεις ποπ είναι με περιορισμένη η σοκαριστική της εμβέλεια.

Στη σκηνή φυσικά και επιβάλλεται η έκφραση και η διερεύνηση νέων τόπων. Φυσικά επιτρέπεται και η αντιγραφή, τα κακέκτυπα και η άμετρη σεξουαλικότητα που καταντά κουραστική και στον αντίποδα του επιθυμητού, ακαλαίσθητη και φτηνιάρικη! Όλα επιτρέπονται, απλά μπορούμε και εμείς ως θεατές με τη σειρά μας και να κοροϊδεύουμε και να γελάμε από την αστοχία τους! Άκουγα δε, την Ελεονώρα Μελέτη να σχολιάζει ενθουσιασμένα στην εκπομπή της, «τι ωραία οπίσθια έχει η Στικούδη», ή «τι κορμάρα έχει η Φουρέιρα». Δεν είναι τουλάχιστον θλιβερό, να έχει μια καλλιτέχνης ετοιμαστεί να δείξει μια δουλειά και κανείς να μην στέκεται στο τραγούδι, στην ερμηνεία, στη φωνή, στην επιλογή της, αλλά στη σωματική διάπλαση μελών της. Και αν η καλλιτέχνης δεν το καταβαίνει να ρίξει έναν τόνο κάτω την προκλητική της εμφάνιση, ώστε να την πάρει και κανείς σοβαρά στη δουλειά της καθαυτή, τότε κρίμα! Εμείς θα χαζεύουμε τα κορμιά, θα σχολιάζουμε τα οπίσθια, θα πειράζουμε τους άνδρες για την σιελόρροιά τους και θα συνεχίσουμε να κάνουμε τη δουλειά μας. Και μην ακούσω πως και στο εξωτερικό γίνονται αυτά, γιατί είναι σαν να λέμε και η «μυλωνού τον άνδρα της με τους πραματευτάδες»! Έχετε ακούσει βουλγαρική ροκ, σιαμέζικη ποπ και αζέρικη ραπ; Τέτοια σχέση έχουμε και εμείς, μουσικά, στη μουσική ξεπατικωτούρα χωρίς αφοσίωση, καταβολές, κοινωνική πραγματικότητα και μελέτη…

Μιλώντας για τα παραπάνω μας έρχεται στο νου, το ιδιαίτερο μουσικό φαινόμενο, η Πάολα. Η εκρηκτική αλά Μπάρμπι γυναίκα, με την πολύ λαϊκή φωνή, που σου φέρνει πάντα στο συναίσθημα συνειρμούς πανηγυριών και αυθεντικής heavymetal λαϊκότητας, καλά κάνει και τραγουδάει ότι της αρέσει και δοκιμάζει τις δυνατότητες και τα όρια της… Όμως, το να πιάσει να πει το «Θεός αν είναι κι αν μ’ αγαπάει κανείς» με τον σπαρακτικά ποιητικό στίχο της Νικολακοπούλου να μιλάει για ρωγμές, απολυτή μοναξιά, άφημα, παράπονο, περιθώριο και να χορεύει από κάτω σου μπαλετάκι όλο μπάτμαν, ανοίγματα και κλεισίματα, αδικεί τόσο την καλλιτεχνική δυναμική της Πάολα, όσο και την αντοχή των θεατών!

Άτυχη ήταν η στιγμή βέβαια, αλλά ήταν τουλάχιστον κάτι με υπόβαθρο καλλιτεχνικό. Αλλιώς θα συζητάγαμε μόνο τα γλειψίματα του μουσικού ογκόλιθου Στικούδη και τα μπούτια της χορεύτριας…


σχετικα αρθρα