current views are: 3

16 Σεπτεμβρίου 2014
Δημοσίευση05:00

Ρούλα Πατεράκη: «Αγαπώ όλο τον κόσμο… Ο κόσμος μ’ αγαπάει;»

Οι παραστάσεις της; Κόσμοι ολόκληροι! Η ίδια; Φλεγόμενες ψυχές να συναντιούνται στο σώμα της!

Δημοσίευση 05:00’
αρθρο-newpost

Οι παραστάσεις της; Κόσμοι ολόκληροι! Η ίδια; Φλεγόμενες ψυχές να συναντιούνται στο σώμα της!

Από την Αλεξάνδρα Τσόλκα

Οι παραστάσεις της; Κόσμοι ολόκληροι! Η ίδια; Φλεγόμενες ψυχές να συναντιούνται στο σώμα της! Οι συζητήσεις της; Διάφανες ακτινογραφίες ενός πολύχρωμου εγκεφάλου που έχει μέσα του όλο σκηνές, λέξεις συγγραφέων, ανάσες κοινού, προσμονές θεατρικής πράξης, σκοτάδια αναμονής, φως υποκλίσεων, ανθρώπινες σάρκες να βογκούν, να γελούν, να ερωτεύονται, να γελούν, να κάνουν θέατρο! Απόκοσμα σαγηνευτικό και αλλόκοτο το έργο αυτής της γυναίκας που είναι σχεδόν η πάπισσα της μαγείας του θεάτρου στις σκηνές της χώρας, άνευ αντιρρήσεων και αντιγνωμιών.

Κυρίες και κύριοι, η σκηνοθέτης, η ηθοποιός, η δημιουργός θεατρικών αληθειών, η κυρία Ελληνικό Θέατρο, η ασκήτρια, η ηγούμενη, η πολεμίστρια, η μαχόμενη με τις λέξεις, η γεννήτορας ζωών, ρόλων: η Ρούλα Πατεράκη, με έναν Πελοποννησιακό Πόλεμο να μαίνεται θεατρικά και την φωτεινή της ανθρωπιά, απαντά σε ερωτήσεις, χωρίς να κρύβει σκηνικά πίσω από όποια ιδεατή, κατακόκκινη, αυλαία… Υπόκλιση δεν πρέπει να γίνει, αλλά, εμείς, για άλλη μια φορά να την χειροκροτήσουμε παρατεταμένα…    

– Κυρία Πατεράκη, «Το μανιφέστο ενός πολέμου», πόσο ταιριάζει στην εποχή μας και πόσες απαιτήσεις ολοκληρωτικής αφοσίωσης είχε από εσάς;

«Το Μανιφέστο ενός πολέμου έχει μεγάλη σημασία για την εποχή μας. Γιατί πίσω από τις ρητορικές εξαγγελίες του, ίσως, μπορείς να διαπιστώσεις τα αληθινά κίνητρα που οδηγούν στους πολέμους. Όσον αφορά, τώρα πόση ολοκληρωτική αφοσίωση, χρειάστηκε για να καταθέσω το πρώτο μέρος της τριλογίας που βασίζεται στον Πελοποννησιακό Πόλεμο του Θουκυδίδη και που έχει ως τίτλο “Περικλής: Η Νεύρωση της Ηγεμονίας”, εγώ θα έλεγα καμία, γιατί η ενασχόλησή μου ήταν σκέτη απόλαυση».
 
– Είναι μια δημιουργία η συγκριμένη παράσταση, που στοχεύει στην επικοινωνία με το ευρύ κοινό ή σε θεατές περισσότερο ανήσυχους, καλλιεργημένους, με γνώσεις, εκπαιδευμένους θεατρικά;

«Αν υποθέσουμε ότι ο Θουκυδίδης και η ιστορία του είναι πολιτισμικό απόκτημα της Ελλάδας και διδάσκεται στα σχολεία μας, η παράσταση θα πρέπει να έχει την ίδια απήχηση στο ελληνικό κοινό που είχε στην αρχαιότητα η αρχαία τραγωδία στα εν άστει Διονύσια».
 
– Πείτε μου λίγο γιατί ο Πελοποννησιακός Πόλεμος και γιατί σε 3 μέρη;

α. Διότι…. «Θουκυδίδης Ἀθηναῖος ξυνέγραψε»
β. Γιατί είναι πολλά τα βιβλία του Θουκυδίδη και αν το κάναμε ολόκληρο θα χρειαζότανε μια μέρα για να παρακολουθήσει την παράσταση το κοινό.
 
– Κάνετε θέατρο που αποκλείει κάποιους θεατές ή σας αφορούν όλοι;

«Αγαπώ όλο τον κόσμο. Ο κόσμος μ’ αγαπάει; Με καταλαβαίνει όπως εγώ εκείνον»;
 
– Μου δίνετε όλα αυτά τα χρόνια μια εικόνα μιας ασκήτριας, μιας μοναχής σχεδόν ιερατικά αφοσιωμένης στην τέχνη σας. Λέτε πως υπάρχει ένα στοιχείο σε εσάς φανατικής προσήλωσης στο θέατρο;

«Η αλήθεια είναι ότι απασχολήθηκα πολύ και μάλλον αφιερώθηκα. Αφού το λένε όλοι έτσι θα είναι. Είναι απαιτητικό το θέατρο, όχι πάντα ευχάριστο. Είναι ένας λόγος παραπάνω από φιλοτιμία να το υπηρετήσεις πολύ, και θα σου το ανταποδώσει, σίγουρα ως τέχνη, αν και όχι ως ανθρώπινη αγάπη και επικοινωνία. Το θέατρο είναι δίκαιο. Αλλά αυτοί που το υπηρετούν συνήθως είναι ανταγωνιστικοί και δεν μπορείς να έχεις και πολλές πολλές σχέσεις, αν θέλεις το καλό σου».
 
– Έχετε σκηνοθετήσει την Αλίκη Βουγιουκλάκη, εσείς που κινηθήκατε πάντα εκτός συμβατών τοίχων, στο πλέον εμπορικό και λουσάτο θέατρο της Αθήνας. Θεωρείτε πως έχει διαφορές το «εμπορικό» και το «ποιοτικό» στην τέχνη σας, ή όλα αυτά είναι σχηματοποιήσεις που δεν σας αφορούν;

«Η αλήθεια είναι ότι είμαι λίγο πεταλούδα. Στριφογυρίζω απ’ τα σαλόνια του θεάτρου στα υπόγεια. Με την Αλίκη ενώσαμε τα πολύχρωμα φτερά μας και για τρία χρόνια υπήρξαμε ευτυχισμένες πεταλούδες στον πιο ωραίο κήπο του θεάτρου. Μετά μεταμορφώθηκα σε νυχτερίδα και έζησα μοναδικές βαμπιρικές στιγμές σε σκοτεινά θεατρικά υπόγεια. Πού πέρασα καλύτερα; Παντού και πουθενά».
 
– Πώς διαλέγετε ένα έργο; Ποια είναι εκείνα τα στοιχεία του που σας γοητεύουν να του δώσετε μορφή;

«Τυχαία. Είναι λίγο σαν τον κεραυνοβόλο έρωτα. Γι’ αυτό περνάει κι εύκολα».

– Τι θεωρείτε επιτυχία και τι αποτυχία και πόσο κόστος έχουν πάνω σας;

«Τρελαίνομαι για την επιτυχία, μισώ την αποτυχία. Άρα το κόστος μιας αποτυχίας είναι οδυνηρό. Ευτυχώς δεν μου συμβαίνει και πολύ συχνά».
 
– Εκτός θεάτρου τι κάνει η Ρούλα Πατεράκη; Πώς διασκεδάζει; Βγαίνει με φίλους; Ταξιδεύει; Αγαπάει τη θάλασσα; Προτιμά τη νύχτα από τη μέρα; Τα δειλινά απ’ τις αυγές; Γελάει δυνατά; Κλαίει εύκολα; Βλέπει ειδήσεις; Παρακολουθεί τηλεόραση; Σερφάρει στο διαδίκτυο;

«Βλέπω μετά μανίας τηλεόραση».
 
– Τι μουσική ακούτε κα. Πατεράκη; Ποιο μουσικό θέμα ή ακόμα και τραγούδι σας κάνει καταφύγιο ψυχής;

«Ροκ και Μότσαρτ».
 
– Έχετε πλήρη αποδοχή από το ελληνικό θέατρο, τον Τύπο, τους συναδέλφους σας. Είναι αυτό απελευθερωτικό; Σας υποχρεώνει περισσότερο; Ή μήπως κάνετε τη δουλειά σας κοιτώντας μέσα και χωρίς περισπασμούς από τον εξωτερικό θόρυβο, είτε είναι παίνεμα, είτε κατηγορία;

«Σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια. Είναι αλήθεια πως έχω ανθρώπους που με αγαπούν πολύ και με εκτιμούν, είναι όμως και κάτι άλλοι που και νεκρή να με δουν δεν πρόκειται να παρηγορηθούν. Εγώ θα προτιμούσα να μ’ αγαπάνε όλοι. Τι να γίνει όμως, δεν μπορούμε να τα ‘χουμε και όλα».
 
– Έχετε αδικηθεί ή ακόμη και η ίδια αδικήσει δουλειά σας και πώς το αντιμετωπίσατε;

«Έχω αδικηθεί όσο δεν λέγεται. Ο άνθρωπος που εκτιμούσα περισσότερο απ’ όλους με θεωρούσε τον πιο δίκαιο άνθρωπο στον κόσμο. Όσοι πιστεύουν ότι αδικήθηκαν από μένα τους θεωρώ χωρίς ευαισθησία και φαντασία ανθρώπους».
 
– Στη γυναίκα Ρούλα Πατεράκη φερθήκατε το ίδιο, όσο στην καλλιτέχνη και στην δημιουργό ή την αδικήσατε στα σημεία;

«Στη γυναίκα Ρούλα Πατεράκη φέρθηκα πλουσιοπάροχα. Αν υπαινίσσεσθε τα ερωτικά μου είμαι πλήρης». 
 
– Έχετε κάνει προσωπικές θυσίες για την τέχνη;

«Οικονομικές. Και μετάνιωσα».

– Θα μου πείτε μια φρασούλα από το «Μανιφέστο ενός πολέμου» που  πρέπει να στριφογυρίσει στο μυαλό μας;

«Βίαιος διδάσκαλος ο πόλεμος».

*** Η παράσταση της Ρούλας Πατεράκη «Το μανιφέστο του πολέμου (Μέρος Α’) Περικλής, η νεύρωση της ηγεμονίας» που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου, στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου 2014, επιστρέφει για δυο μόνο παραστάσεις στις 22 και 23 Σεπτεμβρίου στο Θέατρο Βράχων «Άννα Συνοδινού».