«Face control» στο θέατρο!

Από τη Φανή Πλατσατούρα

…«Καλησπέρα! Σας καλούμε από τον ερασιτεχνικό θίασο Άνω Λιοσίων, θα ήταν μεγάλη μας τιμή να παρευρεθείτε στην μεθαυριανή πρεμιέρα της παράστασής μας “Το γαρύφαλλο έβγαλε αγκάθια”…» Ο επώνυμος που μόλις κάλεσες, είναι έτοιμος να σου κλείσει με δύναμη το τηλέφωνο στα μούτρα, ώσπου λες τη μαγική φράση: «θα είναι και οι κάμερες εκεί…»

Θα το έχετε παρατηρήσει, δεν μπορεί! Σε κάθε επίσημη πρεμιέρα -είτε θεατρική είτε μουσική- συναντάς τις ίδιες επώνυμες φάτσες. Σενιαρισμένες, με μαλλί κομμωτηρίου και την παρατεταμένη προσφώνηση «μωρό μουυυ», προβαρισμένη καλά και έτοιμη να βγει με φόρα από τα χείλη. Δεν είναι θεατρόφιλοι, δεν παίζουν τους χώρους Τέχνης στα δάχτυλα αλλά η εξάρτησή τους από τη δημοσιότητα είναι τόσο μεγάλη που μέχρι και τρεις ώρες Ντοστογιέφσκι -χωρίς διάλειμμα- μπορούν να παρακολουθήσουν με το μάτι κάγκελο και ύφος ειδικού που ούτε ο Γεωργουσόπουλος δεν κατάφερε να αποκτήσει όλα αυτά τα χρόνια μέσα στα θέατρα.

Αρκεί μετά το τέλος της παράστασης, να δηλώσουν το παρόν στις κάμερες, να στηθούν στον τοίχο και οι προβολείς να πέσουν πάνω τους. Απολαμβάνουν την ανάκριση των μικροφώνων, τοποθετούνται περισπούδαστα για άνευ σημασίας γεγονότα, χαμογελούν τόσο πλατιά που σχεδόν φοβάσαι μήπως ξεκολλήσει το πλαστικό χαμόγελό τους και εκτεθούν.

Αν τους ρωτήσεις για την παράσταση που μόλις παρακολούθησαν, δεν ξέρουν να σου απαντήσουν. Θα σου πουν βιαστικά “έξοχη παράσταση, άψογοι πρωταγωνιστές, έργο με βάθος” -και αυτά προβαρισμένα από το σπίτι- και στη συνέχεια θα ψάξουν πού είναι το κόκκινο χαλί να πάρουν θέση στρατιώτη και να φωτογραφηθούν με το πανάκριβο συνολάκι, δανεισμένο για μια βραδιά από κάποιον σχεδιαστή μόδας. Για να μην αναφερθούμε σε επώνυμες περιπτώσεις που έρχονται σε πρεμιέρες ντυμένες γιορτινά, χαιρετούν, φωτογραφίζονται, φιλιούνται – αγκαλιάζονται και μόλις το τρίτο κουδούνι χτυπήσει, γίνονται καπνός. Στέκει κενή η πρώτη θέση να μαρτυρά την ηχηρή απουσία…

Καλλιτέχνες και συνήθεις επώνυμοι, άνθρωποι των Γραμμάτων και τηλεοπτικές γλάστρες όλοι καθισμένοι στην ίδια σειρά. Και όταν η αυλαία πέσει, ανάμεικτοι παίρνουν τον δρόμο της εξόδου. Συναντάς παραδείγματος χάριν, από τη μία τον ακριβό μας Διονύση Σαββόπουλο να βγαίνει με το κομπολογάκι του στο χέρι, απλός και ταπεινός, και από την άλλη την Κατερίνα Καινούργιου να προσπαθεί να ισορροπήσει πάνω στα νέα της δωδεκάποντα. Μην αναρωτηθείς, σε ποιον θα πέσουν τα φώτα. Απευθείας στην τηλεπερσόνα διότι “Τι να μας πει και ο Νιόνιος…”

• επώνυμοι
• θέατρο
• πρεμιέρα