current views are: 1

3 Νοεμβρίου 2014
Δημοσίευση06:15

Έντεχνος, όπως λέμε «star της πίστας»!

Το λεγόμενο “έντεχνο” ως είδος μουσικής πρωτοεμφανίστηκε τη δεκαετία του 1960 και βρήκε στέγη στις περίφημες τότε μπουάτ.

Δημοσίευση 06:15’
αρθρο-newpost

Το λεγόμενο “έντεχνο” ως είδος μουσικής πρωτοεμφανίστηκε τη δεκαετία του 1960 και βρήκε στέγη στις περίφημες τότε μπουάτ.

Από τη Φανή Πλατσατούρα

Το λεγόμενο “έντεχνο” ως είδος μουσικής πρωτοεμφανίστηκε τη δεκαετία του 1960 και βρήκε στέγη στις περίφημες τότε μπουάτ. Για μία δεκαετία τουλάχιστον ήκμασε, αγαπήθηκε, μπήκε στα στόματα πολλών ανθρώπων, απόκτησε πιστούς ακολούθους. Ακόμη και σήμερα δεν έχει αποσαφηνιστεί πλήρως ως όρος -όπως πολύ σωστά είχε αναφέρει ο Μίλτος Πασχαλίδης σε συνέντευξή του “για να πούμε τι σημαίνει έντεχνο πρέπει προηγουμένως να ξεκαθαρίσουμε τι σημαίνει άτεχνο”- αλλά συνεχίζει να προσελκύει κόσμο και να συγκαταλέγεται ανάμεσα στα πιο δημοφιλή είδη ελληνικής μουσικής.

Έντεχνοι θεωρούνται -με αυτά τα ασαφή όρια- τόσοι οι Τάνια Τσανακλίδου, Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Παντελής Θαλασσινός και Αρλέτα όσοι και οι Νίκος Πορτοκάλογλου, Αλκίνοος Ιωαννίδης και Γιάννης Κότσιρας. Όλοι με σπουδαία καριέρα παρασημοφορεμένη στις πλάτες τους και ακόμη σπουδαιότερο μέλλον να τους ανοίγεται. Τι γίνεται όμως, ειδικά με τους «νεοέντεχνους»;

Εκείνοι δείχνουν να έχουν χάσει κάπου την μπάλα. Κοινώς, κάνουν ακριβώς αυτά που κάποτε κορόιδευαν. Δεν τραγουδούν πλέον σε μικρές σκηνές -που όσο να ΄ναι προσφέρονται για μια πιο ζεστή επαφή με τον κόσμο- αλλά σε πολυεπίπεδους «χώρους Τέχνης και ψυχαγωγίας», ανακατεύουν μελωδίες, σκοπούς και έτοιμες συνθέσεις (λίγο από λαϊκό, λίγο και από ροκ και ό, τι βγει στην κατσαρόλα), χρεώνουν τις φιάλες όσο η Δέσποινα Βανδή στα μπουζούκια τις ένδοξες μέρες της καριέρας της και βαφτισμένοι όπως θέλει το ρεύμα της εποχής, ως «αναρχοαριστεροί», «εναλλακτικοί» και «αντικομφορτιστές» σου σερβίρουν και ένα από σκηνής κήρυγμα περί ηθικής, κουνώντας σου διδακτικά το δάχτυλο.

Τα τελευταία ειδικά χρόνια δείχνουν να μοιάζουν τόσο πολύ με εκείνους που συστηματικά κατέκριναν: τους star της πίστας. Διότι μπορεί στις μεγάλες μουσικές σκηνές που εμφανίζονται, να μην υπάρχουν -ακόμη τουλάχιστον!- τα αμαρτωλά γαρύφαλλα των μπουζουκιών αλλά η νοοτροπία είναι ακριβώς η ίδια: ο θεατής θα πληρώσει έναν σκασμό λεφτά για να δει τον έντεχνο και αριστερό καλλιτέχνη -αυτά τα δυο δεν πάνε χωριστά-, εκείνος θα κάνει φαντασμαγορική είσοδο στη σκηνή, θα κλείσει συνομωτικά το μάτι στα σφυρίγματα ενθουσιασμού και το μακρόσυρτο χειροκρότημα του κόσμου, θα μοιράσει στη συνέχεια φωτοσοπαρισμένα αυτόγραφα στο καμαρίνι, ποζάροντας με άποψη και επιδεικτικές χειρονομίες μαζί με το «νέο αίμα» θαυμαστριών. Θα πάρει στο τέλος της βραδιάς στο χέρι και το φουσκωμένο νυχτοκάματο και την επόμενη ημέρα θα φροντίσει ο ίδιος ή ο manager που τον προμοτάρει να δώσει και μία συνέντευξη σε lifestyle έντυπο για να διαφημίσει τη νέα του δισκογραφική δουλειά. Και ας διατυμπανίζει την ίδια στιγμή δεξιά και αριστερά, το πόσο τα σιχαίνεται γιατί ως γνωστόν «αυτά κατέστρεψαν την Ελλάδα». Οι λαμέ συμπεριφορές της πίστας βρίσκουν επιτέλους άξιους διαδόχους!

Είναι γεγονός ότι τα μαγαζιά που εμφανίζονται είναι σχεδόν κάθε βράδυ γεμάτα. Και αυτό μεταφράζεται στην ανάγκη του κόσμου να ακούσει λιγότερο τυποποιημένη μουσική και να θυμηθεί ενδεχομένως τραγούδια που λησμονήθηκαν στον χρόνο. Με γεια τους, με χαρά τους και μπράβο τους αλλά κομμένη η ιστορία «εγώ είμαι του έντεχνου, δεν γουστάρω πίστες, λουλούδια και εφέ». Αφού ρε φίλε, το απολαμβάνεις το ουρλιαχτό της θαυμάστριας, την αποθέωση του μικροφώνου και το «χτυπηματάκι» στο ιλουστρασιόν εξώφυλλο. Ομολόγησέ το και ας σε θεωρήσουν λιγότερο «έντεχνο»… Δεν πειράζει!


σχετικα αρθρα