Η Αννίτα Πάνια και το κράξιμο (που πήγε χαμένο)…

Από την Αλεξάνδρα Τσόλκα

– «Ανθρώποις πάσι ταυτό αγαθόν και αληθές. Ηδύ δε άλλω άλλο»… δηλαδή «για όλους τους ανθρώπους, το καλό και το αληθινό είναι το ίδιο. Αυτό που προκαλεί ευχαρίστηση όμως είναι διαφορετικό στον καθένα» – Δημόκριτος και όχι Καρβέλας!

Ξεκίνησε κάνοντας προξενιά σε ανθρώπους που δεν μπορούσαν να βρουν ταίρι. Είχε ένα άλλο ύφος, μακριά απ’ αυτό της γλυκιάς με τις μπούκλες και μια γλώσσα πεζοδρομιακή, της πιάτσας και όχι δήθεν καλλιεργημένη. Σου φαίνονταν πως προτιμούσε να ‘χει στα πλατό της -αλλά και στις συναναστροφές της- αλάνια, άτομα που ήταν αλλού από συμβάσεις και μακριά από το καθορισμένα υγιή κοινωνικά, ιατρικά, πολιτικά. Έκανε λίγο σαν να ‘χε μπει στο σύστημα, αλλά να του ‘βγαζε γλώσσα κοροϊδευτικά, γουστάροντας μικρές θεότητες στο περιθώριο των αποδεκτών προτύπων. Εκείνους, που δεν ξάπλωσαν στις προκρούστιες κλίνες της ομοιογένειας στην όποια κανονικότητα των τηλεοπτικών προτύπων. Φορούσε πάντα μαύρα, σε πείσμα των κανόνων φωτογένειας.

Μπορούσε να ‘ταν άραγε τηλεοπτική αυτοεφεύρευση, ή αληθινή προβοκατόρισσα του συστήματος; Υπήρξε κάποτε ειλικρινής ή στη πορεία έμπλεξε στα ποσοστά τηλεθεάσεων και έγινε ειρωνική, υπερόπτης, αλαζονική; Πίστευε πάντα πως δικαίωμα στην προβολή έχουν όλοι ή προσποιούταν πως η τηλεόραση χωράει κάθε πρόσωπο, ακόμη και αν δεν είναι αποδεκτό σε νόρμες δοτές; Η μήπως όλους αυτούς του ανθρώπους τους χωρούσε για να σπάσουν οι και καλά «σωστοί» τηλεθεατές στα σπίτι τους, πλάκα με τους «διαφορετικούς»; Φυσικά και είναι ρητορικές οι ερωτήσεις γιατί όπως και να χει ακόμη και οι καλές προθέσεις, οι «μάγκικες» αφετηρίες χάθηκαν στην διαδρομή και ενώ η Αννίτα Πάνια αραίωνε τα μαύρα με σινιέ δημιουργίες. Και έφτασε σε εκείνο το σημείο που ορίζει έτσι ωραία ο μέγας προβοκάτορας του φακού, Ολιβιέρο Τοσκάνι πως  «σε φυσικό επίπεδο η δικτατορία αντιπροσωπεύεται από το συρματόπλεγμα. Σε διανοητικό επίπεδο από τις κεραίες των τηλεοράσεων»… Και αν είσαι χρόνια στο κουρμπέτι δε μπορεί… θα μπλεχτείς στις κεραίες…   

Φέτος η Αννίτα Πάνια, έδειξε ένα άλλο πρόσωπο, με μια νέα εκπομπή που ακουμπά την αμηχανία της στη σοβαροφάνεια για να φωτίσει με προβολείς την αλήθεια της, στην ουσία ή στην πλήρη απουσία της! Ένα πάνελ από εκλεκτούς δημοσιογράφους, αφόρητα διακοσμητικό, μειωμένο σε ρόλους επίπλωσης, σιωπηλό και εμφανώς καθοδηγούμενο! Η Ανίτα ως εναλλακτική παρουσιάστρια να ‘χει στον καναπέ την θρυλική Αλόμα, που έδωσε αγώνα για να αποκτήσουν δικαιώματα εκδιδόμενα άτομα και που σήμερα είναι Μπάμπης.

Πριν λίγο καιρό είχα διαβάσει από αυτό το συγκλονιστικό άτομο, μια παθιασμένη, όλο υγρασία συνέντευξη, που μου κάνε πράξη το στίχο του Λου Ριντ «She says, «Hey, babe, Take a walk on the wild side». Said, «Hey, honey, Take a walk onthe wild side» στον Γιάννη Χατζηγεωργίου με τίτλο «Η Αλόμα δεν ξέρει τι σημαίνει αγάπη». Ηταν σαν μια σκισμένη σελίδα από ένα μεγάλο λογοτεχνικό κείμενο, που ζωντάνευαν άνθρωποι και ζωές αλλόκοτα όμορφες και πληγωμένες και κρυστάλλινες και ανθισμένες… γιατί ο δημοσιογράφος δεν έκρινε, δεν έβγαζε λόγους, δεν κήρυττε μίσος, αλλά αγαπούσε κάθε κίνηση, κάθε ρούφηγμα του ελληνικού καφέ στα χείλη εκείνου που μιλούσε, κάθε του βήμα στη νύχτα, κάθε του λέξη στο ψυχίατρο που πηγαίνει, κάθε του γραμμή από μεικ απ πάνω στο 66 ετών δέρμα. Αντιμετώπιζε με θαυμασμό και σεβασμό ένα πλάσμα εξωτικό για τον ίδιο, όσο ένα παραδείσιο πουλί. Δεν του μοιάζει, αλλά πώς να μην το προσέχεις σε μια ιερή σχέση σαν αυτή της συνέντευξης; Εδώ η εναλλακτική παρουσιάστρια Ανίτα, έκανε ακριβώς τα αντίθετο με το ίδιο άτομο! Πρώτα η Αλόμα σαν Μπάμπης, μετά η γραμματέας του Ωνάση, ενδιάμεσα κάτι θέματα UFO, πανταχού παρών ο μετεωρισμός του σαν εικόνισμα πάνελ. Και ένας ακατάσχετος φόβος… 

 «Το γεγονός ότι κάποιος άνθρωπος ντύνεται γυναίκα και βγαίνει έξω, προκαλεί το κράξιμο, διότι το γουστάρουν το κράξιμο, το προκαλούν»… «το κάνατε κέφι πολύ όλο αυτό – την ίδια στιγμή λοιπόν τρώγατε τη γιαουρτιά, τρώγατε το κράξιμο, και μετά γκρινιάζατε»… «είναι προσβλητικό και για την ίδια τη γυναίκα να βλέπει κάποιον να ντύνεται γυναίκα και ουσιαστικά εκείνη τη στιγμή ξευτιλίζεται, ψιλοδιαπομπεύεται – ψιλογελοιοποιείται»… «διότι ποτέ δεν είδα κανένα τραβεστί να είναι τραβεστί και να μη το αποτιμά σε αγοραίο έρωτα, δεν κατάλαβα ποτέ γιατί πρέπει κανείς να φωνάζει για τα δικαιώματά του και γιατί θα πρέπει να υπεραμύνεται κανείς τόσο πολύ μιας τέτοιας στάσης ζωής»… «μα όταν επιλέξεις να είσαι τραβεστί, δε διαλέγεις να είσαι για κράξιμο;»… «όταν εμφανιστεί ένας χειρούργος ντυμένος γυναίκα δε θα σεβαστώ πάρα πολύ και την επιστήμη του»… «δεν μπορώ να σε βλέπω τραβεστί και να σε πάρω πάρα πολύ σοβαρά»… «όλο αυτό το πράγμα είναι Απόκριες»… «σαφώς είναι περιθώριο, δεν είναι περιθώριο οι τραβεστί; γιατί δεν πρέπει να είναι;»… Περιθώριο θα πει η επαναστατική πράξη, που μέσα του πρώτα, κάνει ένας άνθρωπος για να βγει από δοτά κοινωνικά πλαίσια και να μη συμμετέχει στην κοινωνική ζωή εκείνων των άλλων που την μετράνε πια με την εικόνα. Άρα πώς να συνεννοηθεί η Αννίτα, που μέσα στην τηλεόραση, είναι η ίδια εικόνα με οποιοδήποτε δεν της μοιάζει;

Γιατί αυτό το καλεσμένο άτομο, λοιπόν, απόγευμα Κυριακής στο συγκεκριμένο πλατό, αν αυτές τις απόψεις έχει η παρουσιάστρια και απλά επιθυμούσε να τις προβάλει σαν μπροσούρα κόμματος; Θα μου πείτε, μα για τα ρημαδό νούμερα! Αυτά τα νούμερα που αρκεί να ανεβαίνουν ακόμα κι αν ακουμπάνε –κάποτε γρονθοκοπώντας τες- σε ζωές! Και γιατί η όποια προσπάθεια για διαφορά –πάντα στο φαίνεσθαι- στην τηλεόραση συναντά την αλήθεια του πραγματικά εναλλακτικού Μέρλιν Μάνσον, που καταδεικνύει και την επικινδυνότητα της να εκπαιδεύει αν μη τι άλλο συναισθηματικά λαούς: «το φορτίο της πρωτοτυπίας είναι κάτι που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν να αποδεχτούν. Προτιμούν να κάθονται μπροστά στην τηλεόραση και αφήνουν να τους λέει τι πρέπει να τους αρέσει, τι πρέπει να αγοράζουν και με τι πρέπει να γελάνε». Και ακόμη τι πρέπει να φοβούνται, να περιγελούν, να σαρκάζουν, να απορρίπτουν… Και για να γυρίσουμε στο δικό μας θεματάκι…

Το διοικητικό συμβούλιο σωματείο υποστήριξης Διεμφυλικών (Σ.Υ.Δ.) πήρε θέση: «Το παραπάνω παραλήρημα αποτελεί την επιτομή του ρατσιστικού λόγου, αφού θεωρεί ότι οι τρανς άνθρωποι δεν αξίζουν κανένα σεβασμό, είναι περιθώριο και ως εκ τούτου είναι δικαιολογημένο να στερούνται των θεμελιωδών δικαιωμάτων τους, να κακοποιούνται λεκτικά, ακόμη και σωματικά (χαρακτηριστικές οι αναφορές περί «γιαουρτιών»), απλά και μόνο λόγω της ταυτότητας ή έκφρασης φύλου τους. Τους αποστερεί από την ανθρώπινη ιδιότητα και δικαιολογεί με απόλυτο τρόπο κάθε λόγο ή πράξη που οδηγεί σε διακρίσεις, στη μισαλλοδοξία και στον αποκλεισμό τους από τον χώρο της εργασίας, αλλά και γενικότερα της κοινωνικής ζωής και καταστρατηγεί κάθε έννοια ανθρωπίνων δικαιωμάτων…

… Χρησιμοποιεί παρωχημένες εκφράσεις της δεκαετίας του ’70, όπως «τα τραβεστί» που ούτε σχετίζονται με την ταυτότητα και τη ταυτότητα και έκφραση φύλου των τρανς ανθρώπων, το κυριότερο όμως είναι κακοποιητικές και προσβλητικές για τα τρανς άτομα. Ταυτίζει την τρανς ταυτότητα με τη σεξουαλική εργασία, γεγονός που είναι εκτός σύγχρονης πραγματικότητας, καθώς φυσικά υπάρχουν τρανς γυναίκες που δεν ασκούν σεξουαλική εργασία καθώς επίσης αγνοεί ότι υπάρχουν και οι τρανς άντρες οι οποίοι ουδεμία σχέση έχουν με τη σεξουαλική εργασία. Θεωρεί ότι ένας τρανς άνθρωπος που κάνει μία οποιαδήποτε εργασία (γιατρός, δάσκαλος, πωλητής), δεν πρέπει να γίνεται σεβαστός, απλά και μόνο λόγω της ταυτότητας ή της έκφρασης φύλου του. Το Σωματείο Υποστήριξης Διεμφυλικών (ΣΥΔ), καλεί τους τρανς ανθρώπους να μη συμμετέχουν σε εκπομπές που προσβάλλουν την τιμή και την υπόληψή τους. Παράλληλα εργάζεται για την ενημέρωση της κοινωνίας για τα σοβαρά προβλήματα διακρίσεων, μισαλλοδοξίας και αποκλεισμού που αντιμετωπίζουν οι τρανς άνθρωποι και βρίσκεται απέναντι στο αποκρουστικό πρόσωπο του τρανσφοβικού ρατσιστικού λόγου και βίας, ενώ επιφυλασσόμαστε παντός νομίμου δικαιώματός μας»…

Αναφέρουμε τα παραπάνω, για να κλείσει ο κύκλος του δικού μας θέματος που αφορά στο συμπέρασμα – παραφθορά κάποιου σπουδαίου που δεν θυμόμασταν και ποιος ήταν πως «Κάποιοι παρουσιαστές λοιπόν, έχουν τρεις χαρακτήρες: αυτόν που δείχνουν, αυτόν που πράγματι έχουν κι αυτόν που νομίζαμε ότι έχουν». Κρίμα…

• Αννίτα Πάνια