current views are: 5

18 Νοεμβρίου 2014
Δημοσίευση07:00

Παύλος Χαϊκάλης: «Ντράπηκα να διεκδικήσω τα χρήματα της τηλεόρασης»!

Ο Παύλος Χαϊκάλης εξηγεί πως τίποτα δεν έχει τελικά, μεγαλύτερη σημασία από το να είσαι «καλός άνθρωπος»…

Δημοσίευση 07:00’
αρθρο-newpost

Ο Παύλος Χαϊκάλης εξηγεί πως τίποτα δεν έχει τελικά, μεγαλύτερη σημασία από το να είσαι «καλός άνθρωπος»…

Συνέντευξη στη Φανή Πλατσατούρα

Στην «Πολυκατοικία» ήταν ο Θανάσης Μπαλαφούτης, στο «50-50» ο Μίμης Σαραντινός, τώρα στους «Συμμαθητές» ο φτωχός Ισίδωρος Νικολαϊδης. Ηθοποιός, πολιτικός, άνθρωπος με δημόσιο λόγο και άποψη. Ο Παύλος Χαϊκάλης εξηγεί πως τίποτα δεν έχει τελικά, μεγαλύτερη σημασία από το να είσαι «καλός άνθρωπος»…

– Λοιπόν, «αυτός ήταν ένας καλός άνθρωπος…»;

Ναι, αυτός ήταν ένας σωστός άνθρωπος… Έτσι θέλω να με θυμούνται. Δεν με ενδιαφέρει να πουν αν ήμουν καλός ηθοποιός. Είναι κάτι τελείως υποκειμενικό και θα ασχοληθούν άλλοι με το καλλιτεχνικό κομμάτι, όταν έρθει η ώρα. Εγώ αυτό που επιθυμώ είναι ολοκληρώνοντας την αποστολή ζωής μου να ξέρω ότι υπήρξα καλός, δίκαιος και η συνείδησή μου έμεινε καθαρή.

– Τον τίτλο «καλός ηθοποιός» τον αποδέχεστε;

Mε συγκινεί και με ακουμπά πάρα πολύ η αγάπη του κόσμου από εκεί και πέρα όμως, δεν μου λέει κάτι αυτός ο τίτλος. Και για να μιλήσω ειλικρινά, ήθελα να κάνω κάποια πράγματα στην ηθοποιία που δυστυχώς δεν μπόρεσα λόγω συνθηκών. Δεν τους διεκδίκησα κάποιους ρόλους και κατηγορώ μόνο τον εαυτό μου γι΄ αυτό. Δεν μου άρεσε να είμαι συνεχώς πάνω από ένα τηλέφωνο για να πάρω μια δουλειά. Γι΄ αυτό και στην ηθοποιία θα έλεγα, πως έμεινα λίγο πίσω. Θα μπορούσα να είχα κάνει περισσότερα πράγματα αλλά δεν είναι του χαρακτήρα μου να διεκδικώ με αυτόν τον τρόπο.

– Είστε κλειστός άνθρωπος, μοναχικός;

Σίγουρα, επειδή κάνω τον κόσμο να γελάει πάνω στο σανίδι, δεν σημαίνει ότι είμαι μονίμως χαμογελαστός. Ζω τη ζωή μου, θυμώνω, χαμογελώ, αγαπώ και ορισμένες φορές εκφράζομαι βίαια, όπως όλος ο κόσμος. Έχω αρκετές φορές και εγώ ως άνθρωπος τις «κλειστές» μου. Απλά πιστεύω ότι ο καλλιτέχνης οφείλει να σκέφτεται διπλά τα λόγια και τις πράξεις του γιατί για κάποιους λειτουργεί ως πρότυπο και ως άνθρωπος του πολιτισμού.

– Ανήκατε στους «ακριβοπληρωμένους της τηλεόρασης»;

Δεν υπήρξα ποτέ ακριβοπληρωμένος στην τηλεόραση λόγω χαρακτήρα. Ακόμη και αν δίνονταν όλα αυτά τα μεγάλα ποσά που ακούγαμε, ντράπηκα να τα διεκδικήσω. Ο συναισθηματισμός μου με έριξε πολλές φορές σε μεγάλες υποχωρήσεις γιατί πάντα κοιτούσα το συμφέρον της δουλειάς. Αυτό ήταν το δικό μου ζητούμενο και εκεί ίσως πάτησαν κάποιοι και ας πούμε με «αδίκησαν». Αναγνωρίζω βέβαια ότι έχω και εγώ μερίδιο ευθύνης στον τρόπο που αντιμετώπισα τα πράγματα. Αλλά καλός επιχειρηματίας του εαυτού μου δεν μπόρεσα να γίνω ποτέ. Και αν έβγαλα κάποια χρήματα παραπάνω ήταν γιατί έκανα δύο και τρεις δουλειές ταυτοχρόνως.

– Γιατί επιστρέψατε στην τηλεόραση; 

Μετά την «Πολυκατοικία» και το «50-50» επέστρεψα ξανά με τους «Συμμαθητές» που παίζονται κάθε βράδυ στον ΑΝΤ1 και είμαι πολύ χαρούμενος γιατί συνεργάζομαι για ακόμη μια φορά με τον Βασίλη Θωμόπουλο και άξιους συνεργάτες. Σίγουρα οι λόγοι της επιστροφής μου δεν ήταν οικονομικοί. Είναι περισσότερο μια προσπάθεια ανάκαμψης της τηλεόρασης στο επίπεδο προ του 2009, στην οποία θέλουμε να συνεισφέρουμε όλοι και ελπίζουμε να τα καταφέρουμε. Μια προσπάθεια να αναβιώσουμε ξανά την καλή ελληνική τηλεόραση. Το θέμα είναι ένα: να μην επαναλάβουμε τα λάθη του παρελθόντος.

– Για ποιον λόγο θα λογομαχήσετε πάνω στη δουλειά;

Δεν με ενδιέφερε ποτέ να τσακωθώ για την προβολή του προσωπικού μου συμφέροντος. Έρχομαι σε αντιπαράθεση συνήθως για να διασφαλίσω το επίπεδο της δουλειάς  μας ή για τους συναδέλφους μου. Γενικά, είμαι ένας άνθρωπος ο οποίος διεκδικεί αλλά όχι για τον εαυτό του. Δεν μου λέει κάτι το να είμαι εγώ σε μία δουλειά ο «καλός» και την ίδια ώρα να μην είναι οι άλλοι «καλοί». Δεν μου αρέσει εγώ να προχωρώ, όταν όλα γύρω μου τελματώνουν. Με αυτήν λοιπόν, την λογική διεκδικώ κάποια πράγματα απλώς δεν τα «φωνάζω», όταν κάποιοι άλλοι τα διατυμπανίζουν. Υπάρχουν πολλοί συνάδελφοί μου για παράδειγμα, που έχουν πουλήσει πάρα πολύ ωραία και με εντυπωσιακούς λόγους τη βοήθειά τους προς άλλους ηθοποιούς ή προς την παραγωγή, όταν εγώ το κάνω ήρεμα και με τρόπο διακριτικό.

– Με το κοινό σας τι σχέση έχετε χτίσει;

Ήμουν σε μια περιοδεία και έρχονταν κόσμος και μου έλεγε «σας ευχαριστούμε που κάθεστε και μας μιλάτε την ώρα που άλλοι συνάδελφοί σας μας σνομπάρουν και σηκώνονται και φεύγουν». Ο τρόπος που καμιά φορά οι ηθοποιοί αντιμετωπίζουν το κοινό είναι υπέρ του δέοντος αυταρχικός. Νομίζουμε ότι έχουμε δημιουργηθεί μόνοι μας και το κοινό δεν συνέλαβε καθόλου σε αυτή μας τη «δημιουργία». Είναι μια λάθος συμπεριφορά που δεν μπορώ να ασπαστώ. Ο ηθοποιός θα πρέπει να έχει άμεση επαφή με τον κόσμο, σχεδόν φιλική, διότι δεν έχουμε κάτι να χωρίσουμε. Πώς γίνεται να έχουμε συμπεριφορές αδιαφορίας όταν εξαρτόμαστε από τον κόσμο…; Δεν ξέρω αν οι συνάδελφοί μου στο τέλος «πληρώνουν» την συμπεριφορά τους αυτή ή αντιθέτως, κάποια στιγμή το κοινό γοητεύεται από όλη αυτή τη διαδικασία. Προσωπικά δεν με αφορά καθόλου να το παίξω «ντίβα». Δεν ήμουν ποτέ δήθεν στη ζωή μου και δεν θα γίνω τώρα. Μακριά από εμένα τέτοιες πολιτικές…

– Η ανάμειξή σας με την πολιτική σας κόστισε καλλιτεχνικά;

Μέχρι στιγμής νομίζω πως όχι, το κοινό έχει φερθεί με ωριμότητα. Έχει ξεκαθαρίσει ότι άλλο «πολιτικός» και άλλο «καλλιτέχνης». Το ζήτημα είναι να εκφράζεις την αλήθεια σου, είτε βρίσκεσαι στην πολιτική είτε στην ηθοποιία. Το να πεις «ναι δεν θα πάω στο θέατρο να δω τον Χαϊκάλη γιατί δεν μου αρέσει» το καταλαβαίνω, το «α! δεν θα ακολουθήσω τον Χαϊκάλη γιατί είναι στους Ανεξάρτητους Έλληνες», δεν μπορώ να το καταλάβω.

– Ηθοποιία και δημοσιότητα: Tελικά το χειροκρότημα παρασύρει;

Ισχύουν όλα αυτά… Υπάρχουν τριών ειδών κατηγορίες ηθοποιών: εκείνη που ο ηθοποιός παίζει για τον εαυτό του, εκείνη που παίζει για το κοινό και είναι ευμετάβλητος στις διαθέσεις του και μία τρίτη κατηγορία είναι του ηθοποιού που παίζει για τον διπλανό του. Την τελευταία κατηγορία νομίζω πως πρέπει να ασπαστούν οι περισσότεροι ηθοποιοί για να παραχθεί μία ενέργεια που θα απολαύσει το κοινό. Αν ο καθένας κοιτάει μόνο τον εαυτό του ή το πως θα φανεί καλός στο κοινό, νομίζω ότι αυτομάτως οδηγούμαστε σε μια εκπόρνευση του είδους. 

– Τι συμβουλή θα δίνατε στους ηθοποιούς που ξεκινούν τώρα;

Να έχουν πολύ μεγάλη υπομονή και επιμονή στα πράγματα. Βγαίνουν σε μια δύσκολη εποχή που το θέατρο έχει πλέον αλλάξει. Δεν έχει το ίδιο πάθος, την ίδια λαχτάρα, την ίδια αγάπη για δημιουργία όπως στο παρελθόν. Τώρα έχει γίνει λίγο πιο επιδερμικό και θα πρέπει τα νέα παιδιά να ανατρέψουν αυτήν την κατάσταση με τη δική τους παρέμβαση. Υπομονή, επιμονή και γερό στομάχι λοιπόν.

– Θα σκεφτόσασταν να παντρευτείτε ξανά;

Βέβαια και θα έκανα ακόμη έναν γάμο. Είμαι πολύ υπέρ της οικογένειας αλλά δεν θα ήθελα να παντρευτώ γιατί «έτσι πρέπει». Πρέπει πρώτα να ωριμάσουν οι συνθήκες, να γνωρίζεις πολύ καλά τι σημαίνει οικογένεια σε μια εποχή που αυτή απαξιώνεται. Πρέπει να είσαι διατεθειμένος να την στηρίξεις και όχι να τα γκρεμίσεις όλα μπροστά στις προσωπικές σου φιλοδοξίες. Πάντως δεν είναι μόνο μία σχέση που μπορεί να σου φέρει την ευτυχία. Είναι οι στιγμές που έρχονται και παρέρχονται. Ακόμη και μια επαγγελματική αποτυχία ή ένας προσωπικός χωρισμός, μπορεί να μεταφραστεί ως ευτυχία γιατί θα σου δώσει μαθήματα.

– Νιώσατε ποτέ τύψεις ως πατέρας;

Πάντα αναρωτιέμαι αν είμαι καλός πατέρας. Λόγω του χωρισμού μου με τη μητέρα του γιου μου, δεν μπόρεσα να είμαι κοντά του όσο θα ήθελα. Δηλαδή τα Σαββατοκύριακα που όλοι οι χωρισμένοι γονείς παίρνουν τα παιδιά τους, εγώ είχα διπλές παραστάσεις και δεν είχα τον απαραίτητο χρόνο να του αφιερώσω. Την διάψευση όμως, του ότι δεν ήμουν καλός πατέρας μου την έδωσε το ίδιο μου το παιδί όταν του ζήτησα «συγγνώμη» και του είπα ότι πραγματικά θα ήθελα να ήμουν καλύτερος πατέρας. Γύρισε και μου είπε «μην μιλάς έτσι γιατί όποτε σε ήθελα ήσουν δίπλα μου». Νομίζω ότι αυτή ήταν η μεγαλύτερη νίκη και ανακούφιση που έχω πάρει στη ζωή μου. Και την πήρα από το παιδί μου.

*** Ο Παύλος Χαϊκάλης πρωταγωνιστεί στο οικογενειακό μιούζικαλ «Annie» σε σκηνοθεσία Θέμιδος Μαρσέλλου που παίζεται κάθε Τετάρτη έως Κυριακή στο θέατρο Ακροπόλ.


σχετικα αρθρα