Μελίνα Κανά: Είπα στον εαυτό μου «δεν μπορείς να πεθάνεις τώρα»!

Συνέντευξη στη Φανή Πλατσατούρα

Συναντηθήκαμε σε ένα καφέ στα Μελίσσια. Τα τελευταία 14 χρόνια είναι η περιοχή της. Καθίσαμε στο τραπέζι, μαζί και οι ιστορίες της… Καλοκαίρι, τρεις το πρωί σε ένα beach bar. Εκείνη να χορεύει την τελευταία επιτυχία του Γιώργου Τσαλίκη. Είχε κέφια ο DJ. Απέναντί της ένας κύριος να την κοιτά επίμονα. Κάποια στιγμή την πλησιάζει και της κουνά αυστηρά το δάχτυλο. «Πώς μπορείς εσύ μία καλλιτέχνης αυτού του βεληνεκούς που έχει τραγουδήσει Θεοδωράκη, που είναι της κουλτούρας, που εμφανίζεται μόνο σε επιλεγμένους χώρους Τέχνης, να χορεύεις με αυτά τα τραγούδια; Ντροπή», τόνισε και το στόμα του γέμισε. Γυρίζει λοιπόν, εκείνη και του απαντά: «Τι θέλεις να κάνω ρε φίλε στις τρεις το πρωί σε ένα μπαρ; Να κουνιέμαι με τον “Μεγάλο Ερωτικό του Χατζιδάκι; Ντροπή”», του αντέτεινε. Η Μελίνα Κανά έχει χιούμορ…

– Ποιος σας βάπτισε «Μελίνα Κανά»;

Το πραγματικό μου όνομα είναι Μαρία Κανατά. Μελίνα με φωνάζουν από παιδί. Το «Κανά» ήταν ιδέα του Νίκου Μαμαγκάκη. Μου είπε πως όταν θα γράφουν το όνομά σου στα κεφαλαία, θα το διαβάζουν «κανάτα». Αυτό ήταν ένα πολύ λογικό επιχείρημα και με έπεισε. 

– Θυμάστε το πρώτο live σας;

Ήταν στη μπουάτ «Πλατώ» στη Θεσσαλονίκη. Τη θυμάμαι ολοκάθαρα την πρώτη μου εμφάνιση. Τελείωσε η βραδιά και νόμιζα ότι δεν θα το ξανακάνω ποτέ. Είπα «άντε να πάω σπίτι μου, τελείωσε και αυτό». Είχα τόσο άγχος που ήθελα να περάσει η βραδιά και να πάω σπίτι μου να ησυχάσω.

– Έχετε ακόμη άγχος πάνω στη σκηνή;

Δεν έχω κάθε φορά άγχος. Συνήθως το άγχος κρατά μέχρι η παράστασή μας να μορφοποιηθεί, να την παρουσιάσουμε στον κόσμο και να αρέσει. Όταν όλα αυτά μπουν σε έναν ρυθμό, περιορίζεται και το άγχος. Χωρίς να μπορώ να πω βέβαια, ότι εξαλείφεται τελείως. Κάθε φορά που ανεβαίνω στη σκηνή λέω «Θέε μου βοήθα με να πάει καλά αυτή η βραδιά, να είμαι καλή» και ξεκινάω… Μου αρέσουν οι μουσικές σκηνές, γιατί μπορούμε όλοι μαζί να γίνουμε μια παρέα. Οι μεγάλοι χώροι εξαφανίζουν την ατομικότητα.

– Για πού ταξιδεύετε όταν είστε στη σκηνή;

 Υπάρχουν στιγμές που πάνω στη σκηνή εσωστρέφομαι. Με παρασύρει το τραγούδι και μπαίνω στον δικό μου κόσμο. Αλλά αυτό διαρκεί μικρές στιγμές, μετά επανέρχομαι. Αλλάζει το τραγούδι, ξαναρχίζει η επικοινωνία με τον κόσμο.

– Και όταν το πρόγραμμα τελειώσει, τι συνηθίζετε να κάνετε;

Μου αρέσει πάρα πολύ να κάθομαι ήρεμα μετά με τους φίλους και τους συνεργάτες μου να πιούμε ένα ποτό, να καπνίσουμε ένα τσιγαράκι και να πούμε με την ησυχία μας τι έγινε στο live. Ή να πάω μια βόλτα με το αυτοκίνητο να καθαρίσει το κεφάλι μου. Το καμαρίνι μου είναι ανοιχτό αλλά αποφεύγω να φωτογραφίζομαι με τον κόσμο. Είμαι κουρασμένη αρκετά μετά από τρεις ώρες live πρόγραμμα και θεωρώ πως ότι είχα να δώσω, το έδωσα πάνω στη σκηνή.

– Στα μπουζούκια θα πάτε να διασκεδάσετε;

Μια στο τόσο θα το κάνω. Αν είναι κατάλληλη η παρέα ή με παρασύρουν θα πάω αλλά δεν είναι κάτι που συνηθίζω. Δεν τα αφορίζω όμως. Δεν είναι εκείνοι της «πίστας» και εμείς της «κουλτούρας». Προς Θεού με όλες αυτές τις ταμπέλες.

– Το τραγούδι σε κάνει καλύτερο άνθρωπο;

Το ταλέντο του καθενός πρέπει να είναι ένα κίνητρο που θα τον βοηθήσει να καλυτερέψει και ως άνθρωπος. Γιατί είναι ευνοημένος, του δόθηκε ένα δώρο από τον ουρανό. Προσωπικά, νομίζω ότι το τραγούδι με έχει βοηθήσει πολύ να καλυτερεύσω ως άνθρωπος. Δεν ξέρω αν έκανα κάποια άλλη δουλειά πως θα ήταν η σκέψη και η ιδιοσυγκρασία μου και πώς θα είχε εξελιχθεί ο χαρακτήρας μου, αλλά τα βασικά μου στοιχεία επειδή τα θυμάμαι από την εφηβεία μου, παραμένουν ίδια. «Φευγιό», «ιδιοτροπία», «μοναχικότητα»… Όλα τα είχα από παιδί.

– Γιατί δεν δίνετε συχνά συνεντεύξεις;

Ο καλλιτέχνης πρέπει να μιλά μέσα από το έργο του. Δεν χρειάζεται να βγαίνει να λέει την άποψή του για ό,τι συμβαίνει. Από τη στάση που κρατά απέναντι στα πράγματα, φαίνονται τα πιστεύω του. Πιστεύω ότι ο καλλιτέχνης μπορεί να δίνει απαντήσεις μέσα από το έργο του σε ερωτήματα που θα τεθούν στο μέλλον. Δεν κουμπώνουν πάντα οι καλλιτέχνες στην εποχή τους. Γι΄ αυτό και μερικοί είναι δυσανάγνωστοι ή φαίνονται παράταιροι με το πνεύμα των καιρών. Αισθάνομαι για παράδειγμα, ότι ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου είναι ένας καλλιτέχνης που δεν «κουμπώνει» ακριβώς με την εποχή του. Τα τραγούδια του είναι διορατικά, κοιτούν το μέλλον και νομίζω πως περιγράφουν καταστάσεις που ακόμη αδυνατούμε να αντιληφθούμε. 

– Σε ποιους απευθύνετε η μουσική σας;

Το κοινό μου είναι κόσμος που με έμαθε απ΄ όταν ξεκίνησα και αγάπησε τα τραγούδια μου. Στο μεταξύ αυτοί οι άνθρωποι μεγάλωσαν όπως μεγάλωσα και εγώ, έκαναν τα παιδάκια τους και τώρα έρχονται και τα παιδιά τους να μας ακούσουν και αυτό είναι κάτι πάρα πολύ όμορφο. Η μουσική μου απευθύνεται σε κάθε άνθρωπο που μπορεί να τον αγγίξει. 

– Στο σπίτι σας τι μουσική ακούτε;

Θα ακούσω τα πάντα, και ξένα και ελληνικά. Θα βάλω να ακούσω μουσική για συγκεκριμένο λόγο και στιγμή. Να σου πω την αλήθεια, θα βάλω σπανίως να ακούσω μουσική. Η μουσική που αναζητώ είναι μέσα μου. Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω τους ανθρώπους που όλη μέρα ακούν κάτι. Μου φαίνεται ανυπόφορο.

– Είστε χορτασμένη από την Τέχνη σας;

Τραγουδώ από τα 23 μου χρόνια. Είμαι πολύ ευχαριστημένη και ικανοποιημένη από αυτά που έχω κάνει, δεν αισθάνθηκα ότι πρόδωσα κάτι. Ήμουν πάντα συνεπής σε αυτά που ήθελα και τυχερή. Τα τραγούδια που είπα, τα επέλεξα εγώ, τα «όχι» που είπα ήταν με πλήρη συνείδηση και περισσότερα από τα «ναι». Και ήμουν τυχερή γιατί μου έτυχαν καλά τραγούδια που τα αγάπησε ο κόσμος και αντέχουν ακόμη στον χρόνο. Πιστεύω ότι αν ξεκινούσα τώρα στο τραγούδι, τα πράγματα θα ήταν πιο δύσκολα για ΄μενα.

– Τον αγαπάτε πολύ τον εαυτό σας;

Εξ ολοκλήρου όχι, δεν τον έχω αγαπήσει. Έχω κάτι πλευρές στον χαρακτήρα μου που είναι απαίσιες. Αλλά και πλευρές που είναι αξιαγάπητες. Είμαι βέβαια της άποψης ότι ο άνθρωπος που έχει μεγάλα ελαττώματα συνήθως έχει και μεγάλα προτερήματα. Μου αρέσει να περνώ αρκετές ώρες με τον εαυτό μου. Θα έλεγα ότι μου αρέσει περισσότερο από το να βρίσκομαι με παρέες. Ξέρω τι έχω, ξέρω τι είμαι και δεν νομίζω να διεκδικώ κάτι τώρα πια. Όταν έπρεπε όμως, διεκδίκησα όσα ήθελα και μάλιστα με τη γροθιά στο μαχαίρι.

– Πόσο χρονών νιώθετε;

Μέσα μου νιώθω αιώνια. Μέσα μου έχω όλες τις ηλικίες. Είμαι και παιδί και υπερήλικας και μεσήλικας και αρχέγονη και καινούργια. Η βιολογική μου ηλικία είναι 48 ετών. Έχω συμβιβαστεί εντελώς με τον χρόνο, ξέρω ότι δεν μπορώ να τον νικήσω. Απλά πόσο «τοπ» μπορείς να είσαι στα 48 σου; Εκεί θέλω να πάω. Δεν θα προσποιηθώ την 25άρα, νευριάζω όταν βλέπω μεγάλους ανθρώπους να νεανίζουν άγαρμπα.

– Κάνατε μια εγχείρηση καρδιάς. Το μεγάλο μάθημα ζωής που πήρατε;

Ξαφνικά ένιωσα πολύ πρόσκαιρη. Ότι μπορεί σε ένα φύσημα του αέρα να φύγω από αυτόν τον κόσμο. Άρχισα λοιπόν, να εκτιμώ μικρά πράγματα, να μην πολυασχολούμαι με αυτά που με ενοχλούν, να μην πληγώνομαι και να μην απογοητεύομαι πολύ. Να δέχομαι τους άλλους όπως είναι, χωρίς να θέλω να τους διορθώσω. Γιατί μάλλον δεν θέλουν να διορθωθούν οι άνθρωποι. Όταν ήμουν νεότερη με «έτρωγε» αυτό: να διορθώσω τα κακώς κείμενα. Τώρα πια, με ενδιαφέρει να τα «χωρέσω» τα κακώς κείμενα. 

– Πού αναζητήσατε τη δύναμη για να αναμετρηθείτε με τον θάνατο;

Με βοήθησε μια σκέψη: ότι ο θάνατος δεν είναι το τέλος. Οι περισσότεροι άνθρωποι φοβόμαστε αυτό το σκοτάδι και το χώμα που μπαίνουμε μέσα. Όταν άρχισα να σκέφτομαι ότι αυτό που θα φύγει από μέσα μου, θα μεταφερθεί με τον θάνατό μου κάπου αλλού, ηρέμησα. Δεν σου κρύβω βέβαια, ότι γύρισα και είπα στον εαυτό μου: «είσαι πολύ νέα ακόμη για να φύγεις. Σύνελθε. Δεν μπορείς να πεθάνεις τώρα». Δεν τον φοβήθηκα τον θάνατο. Είπα «εγώ θα το παλέψω με όλη μου τη δύναμη, το χρωστάω στη ζωή». Άρχισα να ζω σαν να μην έχω τίποτα. Άλλαξα τις συνήθειές μου. Άρχισα να προσέχω τη διατροφή μου, να γυμνάζομαι. Έκοψα τα ξενύχτια δίχως λόγο. Μου αρέσει η μέρα, ίσως γιατί δεν την χάρηκα αρκετά…

– Τι εννοούσατε όταν δηλώσατε πως «το πιο ακραίο που έχω κάνει για τον έρωτα είναι να τον απαρνηθώ»;

Toν απαρνήθηκα για να μην τον «χαλάσω». Πίστευα ότι με τον συγκεκριμένο άνθρωπο αν συνεχίζαμε, θα καταστρέφαμε αυτό που νιώθαμε. Θα γινόταν κάτι άσχημο. Οπότε προτίμησα να μην έχω ούτε τη χαρά του έρωτα. Γενικά, πιστεύω στους ιδανικούς έρωτες και τα παραμύθια. Στον καθαρό έρωτα που σε καίει και σε ξαναγεννάει. Είναι αυτός ο πραγματικός έρωτας που σου κάνει καλό και σου δίνει θετική δύναμη στη ζωή σου. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν σέβονται τον έρωτα. Αυτό με νευριάζει. Μπαίνει ο έρωτας, που είναι ένα μυθικό πράγμα, σε μια κατάσταση κοινωνικών συμβάσεων. 

– Είχατε τέτοιους «καθαρούς» έρωτες στη ζωή σας;

Ποτέ στη ζωή σου δεν έχεις αρκετούς τέτοιους. Και μπορεί να μην έχεις και κανέναν. Μπορεί απλά να τον ονειρεύεσαι. Αλλά εγώ ναι, βίωσα έναν τέτοιον έρωτα. Ήμουν πολύ νέα τότε. Ο έρωτας είναι ένα λουλούδι που θέλει μυστικότητα για να ανθίσει, θέλει να το μοιράζεσαι μόνο με λίγους…

– Ξεκινάτε αυτήν την Παρασκευή τις εμφανίσεις σας στον «Σταυρό του Νότου».

Ναι, αυτή την Παρασκευή 28 Νοεμβρίου και για οχτώ συνεχόμενες Παρασκευές μαζί με τον Πέτρο Μάλαμα και τον «Γόη του Θησείου», μια νέα μπάντα που αποτελείται από τους Παναγιώτης Μανουηλίδη, Θάνος Καζαντζή, Κώστα Νικολόπουλο, Νίκος Παπαϊωάννου. Πραγματικά ταλαντούχα παιδιά που είμαι πολύ χαρούμενη που τους γνώρισα και συναντιόμαστε μουσικά. Σας περιμένουμε να ‘ρθειτε να γίνουμε όλοι μαζί μια μεγάλη παρέα.

*** Η Μελίνα Κανά κυκλοφορεί αρχές Δεκέμβρη από την δισκογραφική εταιρεία «Polytropon» τον νέο της δίσκο με τίτλο “Μελίνα Κανά και ο Γόης του Θησείου” με παλιές επιτυχίες της («Να Βάλω τα Μεταξωτά», «Φεϊρούζ»), εμπνευσμένες διασκευές αλλά και πέντε νέα τραγούδια που της έδωσαν οι Σωκράτης Μάλαμας, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Θάνος Καζαντζής και Παναγιώτης Μανουηλίδης.

• Μελίνα Κανά
• μουσική
• Σταυρός του Νότου
• τραγούδι