current views are: 5

3 Μαρτίου 2015
Δημοσίευση06:47

Ιωάννης Παπαζήσης: «Να ζήσω έντονα και ύστερα να πετάξω στο κενό»!

Θέατρο Σημείο. Ο Αντονέν Αρτώ συναντά επί σκηνής τον Βαν Γκογκ. Στη μέση της σκηνής ο Ιωάννης Παπαζήσης.​ Με μια κιμωλία στο χέρι. Μόνος.

Δημοσίευση 06:47’
αρθρο-newpost

Θέατρο Σημείο. Ο Αντονέν Αρτώ συναντά επί σκηνής τον Βαν Γκογκ. Στη μέση της σκηνής ο Ιωάννης Παπαζήσης.​ Με μια κιμωλία στο χέρι. Μόνος.

Συνέντευξη στη Φανή Πλατσατούρα

Θέατρο Σημείο. Ο Αντονέν Αρτώ συναντά επί σκηνής τον Βαν Γκογκ. Τρελοί; Καταραμένοι; Αυτόχειρες μιας κοινωνίας που εξυμνεί τη μετριότητα και δολοφονεί το ταλέντο; Ο μεγάλος ζωγράφος αυτοκτόνησε ή αυτοκτονήθηκε; Ερώτηση. Τα 51 ηλεκτροσόκ και ο ψυχιατρικός εγκλεισμός από την άλλη, κατάφεραν να ναρκώσουν την αλήθεια του ποιητή; Ερώτηση ξανά. Στη μέση της σκηνής ο Ιωάννης Παπαζήσης. Με μια κιμωλία στο χέρι. Μόνος. Η ερμηνεία του αξίζει θαυμαστικά. Όπως και ο λόγος που αποφάσισε να αναμετρηθεί με δύο τόσο πολύπλοκες παγκόσμιες προσωπικότητες. «Κάνω αυτήν την παράσταση γιατί έχω ανάγκη να φωνάξω ότι είμαι εδώ, ότι μπορώ να αντιμετωπίσω μεγάλο έργο, ότι μπορώ να καταπιαστώ με σπουδαίες προσωπικότητες. Φωνάζω. Και αν θέλετε με ακούτε. Αν δεν θέλετε, δεν με ακούτε. Αλλά εγώ θα συνεχίσω να φωνάζω…»…

– Αποτελεί προσωπικό ρίσκο για ΄σενα αυτή η παράσταση;

Όταν ήρθε η πρόταση από τη σκηνοθέτη της παράστασης Ιόλη Ανδρεάδη, φοβήθηκα γνωρίζοντας την ιστορία των Αρτώ και Βαν Γκογκ. Ήμουν έτοιμος να πω «όχι» αλλά δεν θα μπορούσα να κοιμηθώ αν δεν έπαιρνα αυτό το μεγάλο ρίσκο. Ο ρόλος είναι τελείως απογυμνωμένος, ένας άνθρωπος με μια κιμωλία. Καμία σάλτσα. Γιατί αυτό ήταν η Αρτώ και το θέατρο της σκληρότητας: oύτε σάλτσες, ούτε ωραία φώτα και μουσικές. 

– Κρίνοντας από την ιστορία των ηρώων σου, καταστροφή και ταλέντο πάνε μαζί;

Ώρες ώρες νιώθεις να λογοδοτείς στην κοινωνία για το αν είσαι ανώτερος ή έχεις κάτι καλύτερο να επιδείξεις από τη μάζα και τον λαό. Αυτό το πράγμα από μόνο του οδηγεί τους ανθρώπους που είναι πιο φωτεινοί, σε μια απομόνωση. Αυτή είναι κατά βάση η καταστροφή που δέχεται ένας άνθρωπος. Γι΄ αυτό και οι περισσότεροι φωτισμένοι όπως ο Βαν Γκογκ δεν είχαν καλό τέλος. Αυτή η κοινωνία δεν θα είναι ποτέ έτοιμη να αντιμετωπίσει κάτι διαφορετικό ή πιο μεγάλο από αυτήν. Βλέπει μονάχα τον εαυτό της. 

– Νιώθεις πλέον την ανάγκη να ριχτείς σε πιο βαθιά νερά της Τέχνης;

Δεν μου αρκούν πλέον τα «ναι» και τα «όχι». Θέλω να ψάξω πίσω από τα πράγματα, να μάθω, να μην τραβήξω τον εύκολο δρόμο. Κάποτε προσπαθούσα να αποδείξω. Πίστευα ότι στη ζωή ενός καλλιτέχνη υπάρχει κορυφή, την οποία και κυνηγούσα. Να φτάσω πρώτος, δεύτερος, τρίτος, κάπου να φτάσω… Πλέον αυτό που έχει μεγαλύτερη αξία για ΄μενα σε αυτή τη δουλειά που κάνω είναι να βαδίσω τη ζωή του καλλιτέχνη. Με ενδιαφέρει η διαδρομή. Αυτή η “Ιθάκη” που λένε…

– Τι όριζες ως κορυφή τότε;

Αυτό που ορίζει η Ελλάδα. Να παίξω πρωταγωνιστικούς ρόλους στην Επίδαυρο ή να βρίσκομαι στα μεγαλύτερα θέατρα. Το 2012 μου πρότειναν πρωταγωνιστικό ρόλο με περιοδεία σε όλη την Ελλάδα. Τελικά επέλεξα κάνω χορό στο Εθνικό Θέατρο. Ήθελα να κάνω κάτι τίμιο. Να ξεκινήσω από το μηδέν και να μείνω πιστός στο θέατρο που καλλιτεχνικά θα με πάει παρακάτω. Ναι, δεν ήθελα να «πουλήσω» το θέατρο που αγαπάω και το «πουλήσω» να το βάλεις σε εισαγωγικά. Κανείς δεν μπήκε στον κόπο να σκεφτεί «ρε π@@στη μου γιατί πήγε αυτό το παιδί στον χορό; Είναι δυνατόν να μην είχε καμία άλλη πρόταση;» Ο κόσμος σε χαρακτηρίζει πολύ εύκολα. «Α! Είδα τον Παπαζήση και δεν μου άρεσε. Είπε και μια βλακεία στην τηλεόραση, ντύνεται και πολύ μοντέρνα, το παίζει και κουλτούρα, ε μα@@κας θα ΄ναι». Όχι, την αλήθεια μου φωνάζω… Απλά τα πράγματα, παιδιά.

– Ένιωσες ποτέ παιδί της τηλεόρασης;

Όχι δεν δηλώνω παιδί της τηλεόρασης, δεν την απόλαυσα ποτέ. Βρήκα εύκολα πράγματα σε αυτήν γι΄ αυτό και δεν την αγάπησα. Είμαι από τους τυχερούς, κάθε χρόνο είχα πρόταση. Αν τις είχα δεχτεί, τώρα θα μπορούσα να είμαι από τους πιο ήρεμους ανθρώπους οικονομικά. Παρά τα «όχι»όμως, μου κόλλησαν την ταμπέλα «ο Παπαζήσης της τηλεόρασης». Θέλουν να απομακρυνθώ τελείως από την τηλεόραση για να με πάρουν σοβαρά στο θέατρο; ΟΚ μέσα!

– Πώς νομίζεις ότι έχεις περάσει στη συνείδηση του κόσμου;

Ο κόσμος με έχει ορίσει ως πιο αντισυμβατικό, πολύ προκλητικό κάποιες φορές και κωλόπαιδο ορισμένες άλλες. Γενικώς, με όρισαν προς το μαύρο. Μάλλον επειδή δεν πηγαίνω σε όλες τις πρεμιέρες και δεν δίνω συχνά συνεντεύξεις. Όταν δεν κάνεις τα χατίρια κάποιων είσαι «μαύρος». Αν αυτό είναι το «μαύρο» τους, τότε ναι είμαι «μαύρος». Προσωπικά, δεν μου αρέσει να στήνω κάποια εικόνα. Οτιδήποτε έξω από τη σκηνή το σιχαίνομαι.

– Ποια καλλιτεχνική στάση/συμπεριφορά του χώρου μπορεί να σε εκνευρίσει;

Το γεγονός ότι όλοι οι ηθοποιοί είναι διαιρεμένοι σε ομάδες. Με ενοχλεί να βλέπω σκηνοθέτες να δουλεύουν συνεχώς με τα ίδια πρόσωπα. Απορώ πως δεν βαριέται ο κόσμος. Υπάρχουν δηλαδή κάποια ζευγάρια στο θέατρο που, αν τα ξαναδώ για ακόμη μια σεζόν μαζί, πραγματικά θα ξεράσω. Υπάρχουν ηθοποιοί που είναι τα παραπαίδια των σκηνοθετών. Εγώ δεν δέχομαι να γίνω παραπαίδι κανενός σκηνοθέτη. Δεν ανήκω πουθενά, είμαι ελεύθερος και διατεθειμένος να την πληρώσω ακόμη και πολύ ακριβά, την ελευθερία μου αυτή. 

– Ένιωσες να φλερτάρεις ποτέ με την τρέλα;

Τι είναι η «τρέλα» και ποιος είναι ο «τρελός»; Απάντησέ μου σε αυτό και θα σου απαντήσω και εγώ μετά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι πολυδιάστατα συναισθήματα όπως η τρέλα ή η μισαλλοδοξία με ενδιαφέρει πολύ να τα εξερευνήσω. Ακόμη και αν δεν έχω φλερτάρει με την τρέλα, προσπαθώ να φλερτάρω μέσα από ρόλους… Αυτό που ξέρω είναι ότι μια φορά στη ζωή μου ένιωσα μίσος για έναν άλλον άνθρωπο και πραγματικά τρόμαξα όταν κατάλαβα τι σημαίνει αυτό το συναίσθημα.

– Τι σε φοβίζει περισσότερο;

Παρότι είμαι πολύ ριψοκίνδυνος άνθρωπος έχω φοβηθεί πολλές φορές τον εαυτό μου. Ρισκάρω πολύ, κάνω ακραία πράγματα, φλερτάρω με τον θάνατο. Η μεγαλύτερή μου φοβία δεν είναι ο θάνατος. Αυτός είναι το μόνο σίγουρο στη ζωή. Είναι να μην κάνω όσα έχω στο μυαλό μου, να μην ζήσω. Θέλω μια ζωή στα άκρα, μακριά από συμβάσεις και ας βιώσω τον θάνατο. Εύχομαι να μην φύγω μικρός, αλλά πιστεύω πως τη μέρα που θα πεθάνω, θα είμαι πολύ χαρούμενος. Γιατί παλεύω συνεχώς και ελπίζω να τα καταφέρω, να μην ζήσω μια ζωή συμβατική.

– Πώς ορίζεις το αντισυμβατικό;

Πιστεύω ότι αντισυμβατικός γίνεσαι από βαθιά λογική. Πρέπει να είσαι βαθύτατα συμβατικός για να επιχειρήσεις να γίνεις αντισυμβατικός. Από πολύ μικρός ήμουν αντισυμβατικός. Είχα και έχω ένα πρόβλημα γενικώς με τη μάζα. Δεν ήθελα ποτέ να ανήκω πουθενά. Σιχαίνομαι τις ομάδες. Αφού νομίζω ότι αν ήμουν αθλητής, θα έπαιζα πινγκ πονγκ για να είμαι μόνος μου. (γέλια) Σιχαίνομαι οτιδήποτε ομαδικό, δεν το θέλω για πολύ. Με πεθαίνω, με εγκλωβίζει…

– Τι ακραία πράγματα έχεις να θυμάσαι;

Αυτοί είναι οι όροι που φοβάμαι. Η ακρότητά μου δεν είναι αυτό που κάνει το παιδί που λέει «θα πάρω τη μηχανή μου και θα τρέξω με 240 χλμ.» ή θα πάω να σπάσω μια βιτρίνα γιατί οι άλλοι κάνουν αυτό ή όλοι θα λένε μαύρο και εγώ θα λέω άσπρο. Η ακρότητά μου είναι πολύ συνειδητή, είναι ότι θέλω να ζήσω μια μεγάλη ζωή με τα δικά μου «θέλω». Να είμαι περήφανος για τη ζωή μου, να ξαναγυρίσω και να πεθάνω στον τόπο που γεννήθηκα. Θέλω να ζήσω το δικό μου «Big Fish», χωρίς κανέναν π@@στη πάνω από το κεφάλι μου να μου πει τι θα κάνω.

– Πόσο πιεσμένος είσαι οικονομικά σήμερα;

Είμαι μαλωμένος με τα λεφτά. Είχα την τύχη να ζήσω σε μία πολύ φτωχή οικογένεια. Ο μπαμπάς μου ήταν σοβατζής, μεγάλωσα μέσα στις οικοδομές. Το 2004 έκανα τα γυρίσματα της «Λούφας και Παραλλαγής», η ταινία είχε επιτυχία, όλος ο κόσμος με ήξερε, έκανα φωτογραφίσεις και εγώ είχα 100 ευρώ όλα και όλα στην τσέπη μου. Όταν μετά έβγαλα χρήματα από την τηλεόραση, ουσιαστικά ξεπλήρωσα τις υποχρεώσεις μου σε γονείς και σε ανθρώπους που με στήριξαν. Και τώρα με τα λίγα χρήματα που βγάζω από το θέατρο, πάλι το ίδιο κάνω. Το χρήμα δεν σου φέρνει ευτυχία, το έχω τσεκάρει. Έχω δέκα στιγμές στη ζωή μου που τις θεωρώ τις πιο ευτυχισμένες. Ούτε μία δεν έχει τα λεφτά μέσα. Άρα…;

– Τι έχει αλλάξει στον Ιωάννη των 20 ετών με τον Ιωάννη του σήμερα;

Τώρα είμαι 37 χρονών. Θεωρώ ότι έχω αλλάξει αρκετά, έχω πάει παρακάτω, έχει ωριμάσει αρκετά το μυαλό μου. Ο Ιωάννης των 37 έχει διαφοροποιηθεί ο πυρήνας του όμως, παραμένει ο ίδιος. Θυμάμαι στα 25 μου χρόνια, την εποχή της «Λούφας» περνούσα υπέροχα. Δεν ξέρω ο κόσμος τι εικόνα έβλεπε, αν με χαρακτήριζε προκλητικό ή υβριστικό. Εγώ πάντως, αν ξαναγυρνούσα στα 25 μου, θα έκανα τρελά πράγματα. Θα περνούσα μέσα από καμιά βιτρίνα, θα έσπαγα δυο τρεις κάμερες. Σκέψου, δεν έχω σπάσει ούτε μια κάμερα σε όλη μου τη ζωή…. Τώρα είμαι στη φάση που θέλω πάρα πολύ να κάνω οικογένεια με τη Βανέσα που είμαστε μαζί. Έχω ήδη αρχίσει και βγάζω κάποιες άσπρες τρίχες αλλά δεν τις κόβω. Έχει ενδιαφέρον, τις βλέπω και λέω «τα κατάφερα, έφτασα 37». Είναι ωραίο να ζήσεις τη ζωή σου έντονα, να γυρίσεις να κοιτάξεις πίσω, να χαμογελάσεις και ύστερα να πετάξεις στο κενό. Ναι, αυτό, είναι το μεγαλύτερο συναίσθημα που μπορώ να ζήσω. Το θέμα είναι να μην φτάσεις στο τέλος, κοιτάξεις πίσω και έχεις την ανάγκη να τρέξεις για να διορθώσεις πράγματα. Εγώ θέλω απλά να γυρίσω και να χαμογελάσω. Να πω «ναι τα έκανα όλα. Άντε γεια, τώρα. Καληνύχτα σας».

– Περιέγραψέ μου μια τυπική σου μέρα.

Δεν κοιμάμαι καθόλου. Μερικές φορές νομίζω ότι είμαι νυχτερίδα. (γέλια) Μπορεί να πέσω για ύπνο στις τρεις και να ξυπνήσω 07.30. Σιχαίνομαι τον ύπνο. Ακόμη και όταν κοιμάμαι, ουσιαστικά δεν κοιμάμαι. Και θυμάμαι πως από πολύ μικρός το είχα αυτό. Συνήθως πίνω ωραίο καφέ το ξημέρωμα μαζί με τον γάτο μου τον Ρόκυ. Μετά θα κάνω εξωτερικές δουλειές για το σπίτι ή θα πάω για τρέξιμο. Την αγαπάω τη γυμναστική. Το μεσημέρι θα μαγειρέψω, μου αρέσει πολύ το καλό φαγητό. Μετά έρχεται ο χρόνος που λατρεύω. Είναι ο χρόνος που θα ασχοληθώ με τη δουλειά μου. Θα διαβάσω, θα ψάξω έργα, θα μάθω τους ρόλους και το βραδάκι θα πάω σίγουρα κάπου: ή σινεμά ή θέατρο ή για ποτό με φίλους. Επίσης, είμαι άρρωστος με την οδήγηση. Λατρεύω να κάνω πολύ μεγάλα ταξίδια με το αυτοκίνητο. Τα road trips τα έχω ανακαλύψει εδώ και μια πενταετία και είναι τα ταξίδια που κάνω κάθε καλοκαίρι. Έχω γυρίσει όλη την Ευρώπη με το αυτοκίνητο. Φέτος πήγα στην Τουρκία. Όλο αυτό έχει μια περιπέτεια που με γοητεύει.

– Ποιος είναι ο πιο γοητευτικός άνθρωπος που έχεις γνωρίσει;

O πατέρας μου. Δεν είχα ποτέ κανένα άλλο είδωλο τόσο μεγάλο. Έχει αυτό το «κάτι» αυτός ο άνθρωπος. Ο πατέρας μου είναι η ζωή μου όλη, έχω τρελό κόλλημα μαζί του. Όταν ακούσεις πως «ο Παπαζήσης έχασε τον πατέρα του», να ξέρεις πως έχασα ένα κομμάτι από την καρδιά μου. Αυτή θα είναι η χειρότερη ημέρα της ζωής μου. Ο μπαρμπα – Μήτσος είναι ό,τι μεγαλύτερο έχω στη ζωή μου. Το είδωλό μου, η αγάπη μου, ο καλύτερός μου φίλος.

*** Ο Ιωάννης Παπαζήσης ερμηνεύει τον μονόλογο «Αρτώ/Βαν Γκογκ avec un pistolet» στο θέατρο Σημείο κάθε Σάββατο (21.00) και Κυριακή (19.00) μέχρι την Κυριακή των Βαϊων.


σχετικα αρθρα