Θυμάμαι τη Μελίνα να γελάει…

Ήμουν απ’ την εφημερίδα η δευτερότριτη που κάλυπτε υπουργείο Πολιτισμού. Ήμουν και σε ένα μικρούλι κανάλι και συνδύαζα την κάλυψη της θεϊκής, γεμάτης σταριλίκι υπουργού Μελίνας Μερκούρη!

Την θυμάμαι σε εγκαίνια, νομίζω στο Εργατικό Κέντρο Αθηνών. Ψηλή! Λυγερή! Φυσικά μελένια ξανθιά στην ίδια απόχρωση με εκείνα τα μάτια της, τα σαν λύκαινας, άμα θύμωνε! Φορούσε μακριά φούστα, αέρινη και από το ίδιο ύφασμα φουλάρι γύρω απ’ τον λαιμό της! Κάτι της λένε και γελάει σα Μελίνα δυνατά, βραχνά, ρίχνοντας το κεφάλι πίσω της! Κάθε κίνηση, σαν από ρόλο! Κάθε κουβέντα και παρόρμηση να χειροκροτήσω. Μικρό εγώ, ανύποπτο, απονήρευτο, στο χείλος της απολυτής χαζομάρας, πως οι στιγμές είναι αιώνιες και διαρκούν για πάντα!

Διαβάστε περισσότερα στο provocateur.gr