current views are: 1

17 Μαρτίου 2015
Δημοσίευση11:14

Αντίο Βαγγέλη Βέκιε κι ας την έκανες τόσο νωρίς…

Με πρωτοέβγαλε στο ραδιόφωνο! Μου διάλεγε μουσικές, μου λέγε «τώρα μιλάς» και «τώρα σκας». Πηγαίναμε βόλτες με την Άντρη του, οι τρεις μας.

Δημοσίευση 11:14’
αρθρο-newpost

Με πρωτοέβγαλε στο ραδιόφωνο! Μου διάλεγε μουσικές, μου λέγε «τώρα μιλάς» και «τώρα σκας». Πηγαίναμε βόλτες με την Άντρη του, οι τρεις μας.

Με πρωτοέβγαλε στο ραδιόφωνο! Μου διάλεγε μουσικές, μου λέγε «τώρα μιλάς» και «τώρα σκας». Πηγαίναμε βόλτες με την Άντρη του, οι τρεις μας. Καθόμουν με τις ώρες, στο σπίτι του στο Χολαργό – σύνορα με Παπάγου και μετά στο Γέρακα. Ρώταγα για τις Μουσικές Ταξιαρχίες, για την άγρια εφηβεία και τη πρώτη νιότη του!

Ο χρόνος λέει, πάντα υπάρχει μπλεγμένος σα χορδές, ένα κουβάρι, στο χθες, το αυριο και το τώρα. Εδώ ο χρόνος κόπηκε σαν από μαχαίρι! Ένας εαυτός μου ζει ακόμη ένα τζαμάρισμα του, κάτω απ τις γραμμές, στην άκρη της πόλης! Ζω ακόμα να μας μαλώνει με την Άντρη γιατί πίνουμε ένα ποτάκι κάθε μέρα! Μια ζωή νέα, μαζί! Και ο γιος του μεγάλος! Και μετά το παιδί το μωρό! Ιστορίες πολλές.

Η χούντα και η λογοκρισία μετά και το Χημείο και οι δίσκοι τους να απαγορεύονται. Και μετά μαζί σε κάτι ανησυχίες για εναλλακτικές ιατρικές και βόλτες στα livαδικα της πόλης και «βρώμικα» τα ξημερώματα. Και μετά χαθήκαμε…

Πάει η ζωή και εκείνη η βεβαιότητα πως τον άλλον τον έχεις δεδομένο, παραμένει σαν αληθινή, ενώ ο χρόνος έχει ξεφύγει σε τεθλασμένη. Τυχαία μια μέρα, μετά από χρόνια, θα τον συναντήσω στο δρόμο. Αγκαλιές. Φιλιά. Βλέμματα. Μου δείχνει που είναι το μετρό… Μια είσοδος…. Πάντα μου έδειχνες ρε συ Βαγγέλη. Πως γίνεται το ραδιόφωνο, πως οδηγούν, πώς να αποφεύγω τις εξαρτήσεις, πώς να μη κινδυνεύω. Γύρισα πίσω  να του γελάσω και τον είδα να με κοιτάει να φεύγω. Και είχαμε πει, θα τηλεφωνηθούμε…

… Σήμερα, λέει, στις επτά το πρωί, ο Βαγγέλης Βέκιος άφησε την τελευταία του πνοή στον «Ερυθρό Σταυρό». Αγωνίστηκε λέει, δίνοντας άνιση μάχη, να παραβγεί στον θάνατο, που δεν υπολογίζει πόσο καλοί άνθρωποι, ποσό σημαντικοί, πόσο αγαπημένοι μπορεί να είμαστε. Και έχασε!

Για όλους όσοι δε τον ξέρετε, ο Βαγγέλης Βέκιος, ο Βαγγέλης με τα μακριά όλο μπούκλες μαλλιά και τα μούσια, πάντα στα τζιν και με μια καλή κουβέντα για όλους και με χιούμορ σα δρεπάνι, ήταν ιδρυτικό μέλος των Μουσικών Ταξιαρχιών. Ντραμίστας φυσικά! Συμμετείχε σε μία σειρά μουσικών σχημάτων, με πιο πρόσφατο αυτό των Ελελεύ! Ήταν από τα πρώτα ιδρυτικά στελέχη του 105,5 Στο Κόκκινο και ο πρώτος διευθυντής προγράμματος από την ίδρυση του σταθμού, το 2006. Εκ των δημιουργών του web radio Πορτακαλί και δημιουργός του web radio Μωβ και εμπνευστής και στέλεχος του μουσικού ενθέτου της Αυγής «Κόκκινη Καρφίτσα». Ο Βαγγέλης ήταν ο φίλος μου… Και έφυγε μόνος του να πάει κάπου μακριά… Και δε θα χουμε πια ούτε τυχαίες συναντήσεις στο κέντρο, ούτε ραντεβού, ούτε ξημερώματα στην Αθήνα, ούτε «θα τηλεφωνηθούμε»… αλλά, όμως, μπορεί κιόλας, κάποτε να τα πούμε ρε μπαγάσα…

Α! Και ξέρω πως θα πρέπε να πω κι άλλα, να θυμηθώ τόσα για να τιμήσω, αλλά, να που δεν έχω τις λέξεις να σε χωρέσουν, ρε συ! Ούτε ξέρω πώς να πω πως ήσουνα φτιαγμένος από μουσική, δοτικότητα, καλοσύνη, μαγκιά, αλητεία, ανθρωπιά, συμπόνια, δύναμη να παλεύεις και να ξεπερνάς τα θηρία σου, αλήθεια, αγάπη… Και να μου λείπεις, ήδη και για πού το βαλες, εδώ, που τα λέμε; Και που θα βρουν κουράγιο οι δικοί σου; Και σταματάω τώρα… συγνώμη είχα και σου έπρεπαν κι άλλα… αλλά δε με φτάνουν οι λέξεις, σου λέω…  


σχετικα αρθρα