Πέθανε ο νομπελίστας και μέγας υποστηρικτής της Ελλάδας Γκύντερ Γκρας

Στα 87 του χρόνια έφυγε από τη ζωή ο Γκύντερ Γκρας  ένας από τους σημαντικότερους μεταπολεμικούς Γερμανούς συγγραφείς και διανοούμενος, ο οποίος βραβεύτηκε το 1999 με το Νόμπελ Λογοτεχνίας.  Έγραψε μυθιστορήματα, θεατρικά έργα και ποίηση. Το έργο του αναγνώστηκε και σημάδεψε όλο τον πλανήτη. Είχε έντονο πολιτικό λόγο και ήταν η ηθική συνείδηση της Γερμανίας που δεν την άφηνε να ξεχάσει…

Μεγαλωμένος στην Γερμάνια των μεγάλων ιστορικών αλλαγών της, αφού είχε γεννηθεί στις 16 Οκτωβρίου του 1927 στην Ελεύθερη πόλη του Ντάντσιχ από Γερμανό προτεστάντη πατέρα και καθολική μητέρα, ανατράφηκε ως καθολικός με έντονα στοιχειά θρησκοληψίας στην ανατροφή του. Αυτή η θρησκοληψία τον έκανε στα δεκαπέντε του, να προσπαθήσει να καταταγεί στα γερμανικά υποβρύχια. Δεν τα κατάφερε και έτσι εντάχθηκε πρώτα στο Reichsarbeitdienst και το 1944 στα Waffen-SS , που αποτελούσε τον ένοπλο, σκληρό κλάδο των SS.

Ήττα της ναζιστικής Γερμανίας

Πολεμά ως Waffen-SS στις επιχειρήσεις της 10ης Μεραρχίας Θωρακισμένων SS “Frundsberg” από τον Φεβρουάριο του 1945 μέχρι τέλους. Απρίλη τραυματίζεται και συλλαμβάνεται απ τους Αμερικανούς στρατιώτες. Αιχμάλωτος πολέμου και στρατόπεδο! Έχει όλο τον καιρό πια να σκεφτεί. Τον θάνατο, τον όλεθρο, την οδύνη, την δαιμονιακή φύση του ναζισμού. Τον εαυτό του…

Με την απελευθέρωση του, εργάζεται σε ορυχείο και γίνεται λιθοξόος. Χρόνια μετά θα σπουδάσει γλυπτική και γραφιστική. Από τα μέσα της δεκαετίας του ’50 ξεκινά  το λογοτεχνικό του έργο, που θα τον κάνει παγκοσμίως γνωστό. Ενοχές, σκέψεις, ανάλυση της κάθε ήττας, ανθρωπινή συνθλιβή. Έγινε η φωνή της «ηθικής συνείδησης» της Γερμανίας, μην αφήνοντας τους συμπατριώτες του,  μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο να κάνουν πως τίποτα δεν συνέβηκε και να κλείσουν τους λογαριασμούς τους με το παρελθόν, ξεχνώντας τη ναζιστική θηριωδία. Ενοχλητικός σχεδόν, ύψωνε την φωνή του μην αφήνοντας τίποτα να ξεχαστεί, θυμίζοντας τα εγκλήματα και φωνάζοντας πως ακόμα και εκείνοι που απλώς σιώπησαν έχουν ευθύνη και ενοχή. Δεν έγινε μέλος του Σοσιαλοδημοκρατικού Κόμματος, αλλά υπεστήριζε τη σοσιαλδημοκρατίας, υποστηρίζοντας ότι μόνο με μεταρρυθμίσεις και όχι με επαναστατική ανατροπή είναι δυνατή η οικονομική και κοινωνική αλλαγή.

Μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου ο Γκρας τάχθηκε ενάντια στην ένωση των δύο Γερμανιών και πρότεινε, για τουλάχιστον μια επταετία, μια Συνομοσπονδία των δύο Γερμανικών κρατών, η οποία μελλοντικά θα μπορούσε να αποκτήσει την μορφή μιας ένωσης Γερμανικών κρατών. Υπερασπίστηκε τα δικαιώματα των τσιγγάνων, υποστηρίζοντας την ανάγκη χορήγησης σε αυτούς ευρωπαϊκού διαβατηρίου, που θα τους επιτρέπει τη διαμονή σε οποιοδήποτε ευρωπαϊκό κράτος. Δημιούργησε στην Ρουμανία ένα ίδρυμα για τους Ρομά, με την ονομασία «Εταιρία για τους απειλούμενους λαούς», το οποίο κάθε χρόνο βραβεύει όσους προσπαθούν να βελτιώσουν τη ζωή των τσιγγάνων. Για τον Γκύντερ Γκρας οι Τσιγγάνοι είναι αυτό που καμωνόμαστε ό,τι είμαστε εμείς: εκ γενετής γνήσιοι Ευρωπαίοι.
Το 2012 έγραψε ένα ποίημα, που έγινε τραγούδι για την Ελλάδα, εγκαλώντας και πάλι την Γερμανία να μη συμπεριφερθεί ως δήμιος της Ευρώπης και να εγκληματήσει για άλλη μια φορά…

«Η ντροπή της Ευρώπης»

Στο χάος κοντά, γιατί δεν συμμορφώθηκε στις αγορές· κι Εσύ μακριά από τη Χώρα, που Σου χάρισε το λίκνο.
Όσα, Εσύ με την ψυχή ζήτησες και νόμισες πως βρήκες, τώρα θα καταλυθούν, και θα εκτιμηθούν σαν σκουριασμένα παλιοσίδερα.
Σαν οφειλέτης διαπομπευμένος και γυμνός, υποφέρει μια Χώρα· κι Εσύ, αντί για το ευχαριστώ που της οφείλεις, προσφέρεις λόγια κενά.

Καταδικασμένη σε φτώχεια η Χώρα αυτή, που ο πλούτος της κοσμεί Μουσεία: η λεία που Εσύ φυλάττεις.
Αυτοί που με τη δύναμη των όπλων είχαν επιτεθεί στη Χώρα την ευλογημένη με νησιά, στον στρατιωτικό τους σάκο κουβαλούσαν τον Χέλντερλιν.

Ελάχιστα αποδεκτή Χώρα, όμως οι πραξικοπηματίες της, κάποτε, από Εσένα, ως σύμμαχοι έγιναν αποδεκτοί.

Χώρα χωρίς δικαιώματα, που η ισχυρογνώμονη εξουσία ολοένα και περισσότερο της σφίγγει το ζωνάρι.

Σ’ Εσένα αντιστέκεται φορώντας μαύρα η Αντιγόνη, και σ’ όλη τη Χώρα πένθος ντύνεται ο λαός, που Εσένα φιλοξένησε.
Όμως, έξω από τη Χώρα, του Κροίσου οι ακόλουθοι και οι όμοιοί του όλα όσα έχουν τη λάμψη του χρυσού στοιβάζουν στο δικό Σου θησαυροφυλάκιο.

Πιες επιτέλους, πιες! κραυγάζουν οι εγκάθετοι των Επιτρόπων· όμως ο Σωκράτης, με οργή Σου επιστρέφει το κύπελλο γεμάτο ως επάνω.
Θα καταραστούν εν χορώ, ό,τι είναι δικό Σου οι θεοί, που τον Όλυμπο τους η δική Σου θέληση ζητάει ν’ απαλλοτριώσει.
Στερημένη από πνεύμα, Εσύ θα φθαρείς χωρίς τη Χώρα, που το πνεύμα της, Εσένα, Ευρώπη, δημιούργησε

Πηγή:wikipedia