Ανδρέα βγαίνεις…

Ίσως, το «κορίτσια ο Μπάρκουλης», να αδικεί τον μεγάλο ηθοποιό.

Όπως το… Σερ Μπιθι, τον Μπιθικώτση.

Και οι δυο ήταν κάτι πολύ παραπάνω απ’ αυτό.

Ο Μπάρκουλης δεν ήταν απλά το ωραίο παιδί. Ο σταρ του σινεμά, ο «χαρισματικός ζεν πρεμιέ», που λένε και ξαναλένε στα αφιερώματα της tv.

Ήταν πάνω απ’ όλα ηθοποιός του θεάτρου, με τεράστιες υποκριτικές δυνατότητες.

Στα πρώτα χρόνια της 10ετίας του ’90, ο θεατρικός συγγραφέας Βύρων Μακρίδης μου ‘χε πει «να πας να δεις τον Μπάρκουλη (έπαιζε τότε σ’ ένα θέατρο στο Πολύγωνο). Δίνει κάθε βράδυ ρεσιτάλ ηθοποιίας».

Ανάμεσα στους θεατές πολλοί συνάδελφοί του, που πήγαιναν να απολαύσουν την ερμηνεία του.

Βρισκόταν στο πικ της καριέρας του. Κι εκεί, κάτι έγινε στην ψυχή του. Άρχισε να απορρίπτει προτάσεις. Να απομακρύνεται. Να κλείνεται στον εαυτό του.

Οι άνθρωποι του θεάτρου απορούσαν.

Ο Θύμιος Καρακατσάνης, που τον εκτιμούσε σαν ηθοποιό, μου είπε ένα μεσημέρι στην ΕΡΤ «δίνει ραντεβού, ρε παιδί μου και δεν πάει».

Δεν πρόλαβα αυτά τα ρεσιτάλ. Όμως, 5 – 6  χρόνια πριν, κάπου στο ’85, είχα δει τις «Ακρότητες», στο θέατρο Δανδουλάκη, σε σκηνοθεσία Ζυλ Ντασέν. Με καθήλωσε η ερμηνεία του. Πήγα στο καμαρίνι να τον συγχαρώ.

Ήταν γεμάτο λουλούδια και κάρτες συναδέλφων του. «Μπράβο Ανδρέα», δέσποζε, ανάμεσα τους, η κάρτα του Βύρωνα Πάλλη.

Βγαίνοντας θυμήθηκα ένα άρθρο, που ‘χε γράψει, ένας επίσης Πειραιώτης, o αρχισυντάκτης τότε της Βραδυνής, Σαράντος Σαραντάκος (πατέρας του Γιώργου και του Γιάννη).

Ο τίτλος, αυτός ακριβώς που έπρεπε. Για έναν ηθοποιό που για 9 χρόνια (‘74 – ‘83) είχε λείψει από το θεατρικό σανίδι.

«Ανδρέα βγαίνεις»…