current views are: 7

27 Νοεμβρίου 2015
Δημοσίευση15:52

Νοσταλγικά…

Τι να κάνει η καρέτα-καρέτα άραγε; Σώθηκε το είδος; Πόσο καιρό δεν έχεις μάθει νέα της; Μπορώ να κοιμάμαι ήσυχη, από αυτή την πλευρά τουλάχιστον; Τι; Γελάς; Κι όμως θυμάμαι, ώρες και ώρες αγωνίας αν θα σωθεί. Πως θα προλάβουμε την εξαφάνιση του είδους. Και να είναι εκτός κινδύνου σήμερα, δεν μας ενημέρωσε κανείς. Άδικο. Δεν θα το πιστέψεις, αλλά όλο αυτό μου ήρθε στο μυαλό προχτές  ακούγοντας την ομιλία Τσακαλώτου και τα αυτομπράβο του στην Βουλή.

Δημοσίευση 15:52’

Τι να κάνει η καρέτα-καρέτα άραγε; Σώθηκε το είδος; Πόσο καιρό δεν έχεις μάθει νέα της; Μπορώ να κοιμάμαι ήσυχη, από αυτή την πλευρά τουλάχιστον; Τι; Γελάς; Κι όμως θυμάμαι, ώρες και ώρες αγωνίας αν θα σωθεί. Πως θα προλάβουμε την εξαφάνιση του είδους. Και να είναι εκτός κινδύνου σήμερα, δεν μας ενημέρωσε κανείς. Άδικο. Δεν θα το πιστέψεις, αλλά όλο αυτό μου ήρθε στο μυαλό προχτές  ακούγοντας την ομιλία Τσακαλώτου και τα αυτομπράβο του στην Βουλή.

Τι να κάνει η καρέτα-καρέτα άραγε; Σώθηκε το είδος; Πόσο καιρό δεν έχεις μάθει νέα της; Μπορώ να κοιμάμαι ήσυχη, από αυτή την πλευρά τουλάχιστον; Τι; Γελάς; Κι όμως θυμάμαι, ώρες και ώρες αγωνίας αν θα σωθεί. Πως θα προλάβουμε την εξαφάνιση του είδους. Και να είναι εκτός κινδύνου σήμερα, δεν μας ενημέρωσε κανείς. Άδικο. Δεν θα το πιστέψεις, αλλά όλο αυτό μου ήρθε στο μυαλό προχτές  ακούγοντας την ομιλία Τσακαλώτου και τα αυτομπράβο του στην Βουλή.

Περίεργες οι διαδρομές του μυαλού. Μάλιστα ο υπουργός από έδρας απευθυνόταν στην Μισέλ. Πιθανόν, επειδή είναι η μόνη που τον παρακολουθεί με προσοχή και κατά λέξη. Δεν είχα και πλήρη εικόνα. Ήταν γκρο πλαν λόγω σοβαρότητας της κατάστασης, μόνο ο υπουργός.

Ακριβώς εκεί να σου και ο δικός μου ο συνειρμός. Άρχισε με φλας μπάκ  στην παιδική μου ηλικία.  Κουκλοθέατρο.  Έτσι που τον παρατηρούσα, η εικόνα από παραστάσεις, που τους είχα αδυναμία σαν παιδί. Για το διδακτικό τους περιεχόμενο. Ειδικά σε αυτήν. Του κλούβιου και της σουβλίτσας. Τις στιγμές  που ο κλούβιος με στοργή τάχα μαλώνοντας την,  της έδινε συμβουλές. Εξηγώντας της τα τεκταινόμενα. Και τις διαδρομές. Την ώρα δε της κορύφωσης από βήματος, που με έντονο ύφος, της απευθύνεται, με τρυφερότητα αλλά αυστηρά.

Φανερά απορημένος που δεν τον κατανοεί. «Τι με κοιτάτε έτσι Μισέλ»; Προφανώς λίγο χαμένη αυτή. Εκείνος συνεχίζει…  «Στη Λίμα το ΔΝΤ, έδωσε συγχαρητήρια στην κυβέρνηση, για την ικανότητα της, να διαχειριστεί τόσο καλά, τα capital controls»! Ένας καινούργιος κόσμος περιηγητικός άνοιξε μπροστά μου. Τι να κάνουν στη Λίμα άραγε; Τι ξέρω για το Περού; Να έχει τουρισμό το Μάτσου Πίτσου; Και σαν λογική συνέπεια μου ήρθε η καρέτα-καρέτα.  Τι; Όχι;

Ποιος σταματάει το μυαλό; Με ηθικό δίδαγμα.  Ότι δεν είναι σωστό, να γίνεται το κέντρο της ύπαρξης σου, ένα καυτό θέμα και μετά από καιρό  να μην ξέρεις το αποτέλεσμα. Όχι, το αναλύω διότι είχα μείνει σε δύο τρεις εκθέσεις, του ίδιου του ΔΝΤ,  που έλεγαν ότι, το πρόγραμμα που εφαρμόστηκε στην Ελλάδα, είναι λάθος. Αυτά παλιά. Σήμερα ο υπουργός με καθησύχασε ότι η ζωή αυτόματα διορθώνει τα λάθη . Και μάλιστα επιβραβεύει τον σταθερό και επιμένοντα.

Τελειώνοντας με νοσταλγία, αυτόν τον περίπατο, σε αναμνήσεις χρονικές και τοπικές. Βγήκε το χρήσιμο τουλάχιστον συμπέρασμα. Ότι ο Ιονέσκο στην εποχή μας . Ούτε σαν σουβλατζής δεν θα είχε κάνει καριέρα εν κατακλείδι…

«Οι παρανοϊκοί είναι κι αυτοί άνθρωποι.
Απλά έχουν τα προβλήματα τους.
Είναι εύκολο να τους κριτικάρεις, αλλά αν σε μισούσαν κι εσένα όλοι,
θα ήσουν κι εσύ παρανοϊκός».

D.J. Hicks