Η Ισπανία στα χνάρια της Ελλάδας

Το «καμπανάκι» της Citigroup προς την Ισπανία που κάνει λόγο για πιθανή ανάγκη πρόσθετης χρηματοδότησης από την τρόικα μέχρι το τέλος του 2012 θυμίζει σε πολλά σημεία Ελλάδα της άνοιξης του 2010 λίγο πριν από το Καστελλόριζο. Τόσο η πίεση των αγορών όσο και οι καθυστερήσεις της κυβέρνησης Ραχόι φέρνουν μνήμες της κυβέρνησης Παπανδρέου.  «Η Ισπανία είναι πιθανό να ενταχθεί σε κάποιο πρόγραμμα της τρόικας μέχρι το τέλος του έτους, ως προϋπόθεση για την ΕΚΤ να συνεχίζει να παράσχει στήριξη στα κρατικά ομόλογα και στις τράπεζες της χώρας. Το ρίσκο για μια αναδιάρθρωση του ισπανικού χρέους είναι υψηλότερο τώρα από ό,τι  ήταν από την αρχή της κρίσης», αναφέρει στην έκθεσή του ο Βίλεμ Μπούιτερ, οικονομολόγος της Citigroup. 

Σύμφωνα με τον οικονομολόγο «η νέα κυβέρνηση ήταν δραστήρια στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις αλλά έχασε την ευκαιρία να εφαρμόσει δημοσιονομική λιτότητα στις πρώτες 100 ημέρες της θητείας της» γεγονός που μας θυμίζει τις περίφημες «100 ημέρες» του πρώην πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου, ο οποίος είχε υποσχεθεί στη ΔΕΘ του 2009 ταχείες μεταρρυθμίσεις που φυσικά ποτέ δεν έγιναν, με αποτέλεσμα να αρχίσει το ασφυκτικό «μαρκάρισμα» των αγορών που μας οδήγησε στα νύχια της τρόικας και του πρώτου μνημονίου. 

Ανάμεσα στους λόγους για τους οποίους ο Μπούιτερ ανησυχεί είναι το γεγονός ότι βασικότερη αιτία της ισπανικής αστοχίας στο έλλειμμα είναι η μη τήρηση συμφωνημένων περικοπών -κάνοντας λόγο για «ελληνική γεύση»- παρά η οικονομική δραστηριότητα της χώρας. 

Στο σήμα κινδύνου του τραπεζικού κολοσσού έρχονται να προστεθούν και οι διαψεύσεις από Μαδρίτη και Κομισιόν των δημοσιευμάτων που κάνουν λόγο για πιέσεις των Βρυξελλών για προσφυγή της κυβέρνησης Ραχόι σε μηχανισμό στήριξης παρόμοιο με αυτούς της Ελλάδας και της Πορτογαλίας. 

Το σίγουρο είναι ότι ο συντηρητικός ισπανός πρωθυπουργός, Μαριάνο Ραχόι δεν παραδειγματίστηκε από τα λανθασμένα πρώτα αργά βήματα της κυβέρνησης Παπανδρέου. Τα αποτελέσματα για την Ελλάδα τα ζούμε καθημερινά. Σύντομα θα τα ζήσουν και οι Ισπανοί, αφού εκτός από την υψηλή ανεργία, θα έχουν να αντιμετωπίσουν και δραστικές περικοπές 8,9 δισ. ευρώ. Το αν θα είχαν ουσιαστικό και μακροπρόθεσμο αποτέλεσμα οι ταχείες μεταρρυθμίσεις και από τις δύο κυβερνήσεις, αυτό είναι μία άλλη μεγάλη κουβέντα. 

Σημαντικότερο ζήτημα είναι ότι η κρίση χρέους στην ευρωζώνη βαθαίνει με μεγαλύτερες χώρες (Ολλανδία, Ισπανία) να φλερτάρουν με το κενό χρηματοδότησης. Η πολιτική λιτότητας υπό της ευλογίες του Βερολίνου εξαπλώνεται σταδιακά σε μια νομισματική ένωση αρκετών ταχυτήτων και ανύπαρκτης αλληλεγγύης.  

Βαγγέλης Βιτζηλαίος