Το… ξελάφρωμα της D.B. από τα «τοξικά» ομόλογα

Απογοήτευσαν τα οικονομικά αποτελέσματα της Deutsche Bank υποχωρώντας στα 1,9 δισ. ευρώ (προ φόρων) όταν οι αναλυτές προέβλεπαν (σε δημοσκόπηση του Reuters) 2,4 δις. ευρώ.

Ο απερχόμενος ισχυρός άνδρας του μεγαλύτερου χρηματοπιστωτικού ομίλου της Γερμανίας και «σημαίας» του παραδοσιακού κατεστημένου της Φρανκφούρτης Ιωσήφ Άκερμαν προβλέπει «δύσκολους καιρούς» για τις χώρες του «ευρωπαϊκού νότου» και τις τράπεζες της περιφέρειας.
Όμως για την Αθήνα ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα στοιχεία, που αφορούν στην τρέχουσα έκθεση της Deutsche Bank σε ελληνικά ομόλογα-χρέος της χώρας μας. Για λόγους ευνόητους αλλά και για τον καθοριστικό ρόλο που διαδραμάτισε ο Άκερμαν την ζοφερή περίοδο διαχείρισης του ελληνικού χρέους από την κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου του οποίου ο κεντρικός τραπεζίτης αποτέλεσε προσωπική επιλογή.

Ας κάνουμε όμως μία σύντομη αναδρομή στα έργα και τις ημέρες που σημάδεψαν αυτή την υπόθεση, τα προηγούμενα δύο χρόνια.

Αρχές Φεβρουαρίου (του 2010) η Deutsche Bank εκδίδει μία άκρως αρνητική έκθεση-εισήγηση για την στήριξη της Ελλάδας, ενώ το Μάρτιο (16/3) ο ίδιος ως επικεφαλής του ομίλου εξέφρασε την αμφιβολία του για το αν η Ελλάδα θα μπορέσει να ξεπληρώσει το χρέος της, προκαλώντας τότε την οργή των γερμανών αφού μόλις είχε αποφασισθεί ο μηχανισμός στήριξης της Τρόικας.

Ήταν η περίοδος που τα spreads των ελληνικών ομολόγων είχαν αρχίσει να παίρνουν την ανιούσα, πως είχε προηγηθεί η περιβόητη πλέον δήλωση του γνωστού και ως “ακατανόμαστου υπάρχου” Γ. Παπακωνσταντίνου περί Τιτανικού και η έκθεση διεθνώς των… διεφθαρμένων Ελλήνων από τον ίδιο τον τότε πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου.

O Άκερμαν είχε έκτοτε αλλεπάλληλες συναντήσεις με τον (τότε) Έλληνα πρωθυπουργό και τον (τότε) τσάρο της Οικονομίας, άλλωστε δήλωνε λάτρης της χώρας μας και του υπέροχου ελληνικού ήλιου.
Ωστόσο, όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια, η Deutsche Bank, μόλις  ένα  μήνα πριν την απόφαση για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους είχε καταφέρει  να «ξεφορτώσει» το μεγαλύτερο μέρος των θέσεων της σε ομόλογα της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Σύμφωνα με πληροφορίες που διέρρεαν εκείνη την περίοδο η  μεγαλύτερη γερμανική τράπεζα μείωσε κατά 70% την έκθεση σε ομόλογα Ελλάδας, Πορτογαλίας, Ιρλανδίας, Ισπανίας και Ιταλίας που κατείχε στις αρχές του 2010.

Όμως ο Ιωσήφ,  εκτός  από επικεφαλής της DB ήταν ένας  από τους ανθρώπους που συμβούλευαν την «αρμόδια επιτροπή για την εφαρμογή του προγράμματος ανταλλαγής ελληνικών ομολόγων» . Δηλαδή γνώριζε από πρώτο χέρι τι παιζόταν με τα ελληνικά ομόλογα όταν εκ  του ασφαλούς, «καλούσε τους πιστωτικούς οργανισμούς να βοηθήσουν την Ελλάδα», έχοντας ο ίδιος ήδη διασφαλίσει πως δεν θα υποστεί σοβαρές ζημιές από τυχόν εξάπλωση της κρίσης χρέους στην Ιταλία και την Ισπανία, ανέφεραν  δημοσιεύματα του πρακτορείου Bloomberg.

Ενδεικτικό είναι ότι η έκθεση της τράπεζας σε ιταλικά ομόλογα περιορίστηκε το πρώτο εξάμηνο του 2010  από τα 8 δισ. ευρώ στα 996 εκατ. ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι όταν ο Ι. Άκερμαν ζητούσε από τους «συναδέλφους» του τραπεζίτες να δείξουν αλληλεγγύη στην Ευρώπη στηρίζοντας τα ελληνικά και τα υπόλοιπα ομόλογα της ευρωζώνης, είχε διασφαλίσει πως η Deutsche Bank (όσο και ο ίδιος καθώς οι αμοιβές του συνδέονται με την κερδοφορία του ομίλου) θα είχε τις μικρότερες δυνατές απώλειες.
Φρόντισε μάλιστα να «καλυφθεί» έναντι του κινδύνου από την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους και ταυτόχρονα να απαλλαχτεί από χρεόγραφα μεγαλύτερων οικονομιών προεξοφλώντας (αν όχι επιταχύνοντας) την επέκταση της κρίσης στην καρδιά της ευρωζώνης.

Άλλωστε όταν ο 65χρονος σήμερα τραπεζίτης είχε κληθεί να σχολιάσει τις κατηγορίες που του αποδίδονται κατά καιρούς για τον ΔΙΤΤΟ  ρόλο του ΩΣ  τραπεζίτη ΚΑΙ συμβούλου της γερμανικής κυβέρνησης είχε δώσει την περίφημη αποστομωτική απάντηση. «Όλοι με κατηγορούν για τις ιδιαίτερες σχέσεις που δημιουργεί ο ρόλος του συμβούλου (σ.σ. τότε του Γ. Παπανδρέου). Αυτό που λέω πάντοτε είναι ότι παραμένω κατ’ αρχάς ένας εργαζόμενος της Deutsche Bank και δεν μπορώ να δώσω συμβουλές που θα βλάψουν την τράπεζα».  Η άλλη …μισή αλήθεια ήταν, πως αυτός, που βλάπτονταν ήταν τελικά η ελληνική πλευρά και η χώρα που οδηγήθηκε στις αγκάλες του ΔΝΤ, των δανειστών της και ο λαός στον …γύψο των Μνημονίων.

Joffrey Postman