current views are: 1

28 Οκτωβρίου 2013
Δημοσίευση12:26

Η ευρωπαϊκή οικονομική ενοποίηση πέφτει πάνω στο «τείχος» του Βερολίνου

Ολοένα και απομακρύνεται το όραμα μιας ενοποιημένης οικονομικά ευρωζώνης, αφού φαίνεται πως η γερμανική ηγεμονία στη νομισματική ένωση επαναφέρει στην… πραγματικότητα τους υπερμάχους της ομοσπονδιοποίησης, δείχνοντας πως τα όποια βήματα έγιναν τους τελευταίους μήνες προς αυτή την κατεύθυνση ήταν μόνο εξαιτίας του «συναγερμού» που προκάλεσε η κρίση χρεών.

Δημοσίευση 12:26’
αρθρο-newpost

Ολοένα και απομακρύνεται το όραμα μιας ενοποιημένης οικονομικά ευρωζώνης, αφού φαίνεται πως η γερμανική ηγεμονία στη νομισματική ένωση επαναφέρει στην… πραγματικότητα τους υπερμάχους της ομοσπονδιοποίησης, δείχνοντας πως τα όποια βήματα έγιναν τους τελευταίους μήνες προς αυτή την κατεύθυνση ήταν μόνο εξαιτίας του «συναγερμού» που προκάλεσε η κρίση χρεών.

Γράφει ο Βαγγέλης Βιτζηλαίος

Ολοένα και απομακρύνεται το όραμα μιας ενοποιημένης οικονομικά ευρωζώνης, αφού φαίνεται πως η γερμανική ηγεμονία στη νομισματική ένωση επαναφέρει στην… πραγματικότητα τους υπερμάχους της ομοσπονδιοποίησης, δείχνοντας πως τα όποια βήματα έγιναν τους τελευταίους μήνες προς αυτή την κατεύθυνση ήταν μόνο εξαιτίας του «συναγερμού» που προκάλεσε η κρίση χρεών.

Οι δηλώσεις ευρωπαίων αξιωματούχων, την Παρασκευή στο πρακτορείο Reuters, οι οποίοι έκαναν λόγο για «κόπωση ενοποίησης» έδειξαν ότι τα όνειρα των φεντεραλιστών για ουσιαστική ενοποίηση θα παραμείνουν σενάρια, τουλάχιστον όσο η Γερμανία έχει τον πρώτο λόγο στην νομισματική ένωση. Συγκεκριμένα, τόνισαν ότι «η τραπεζική ένωση θα είναι πιθανόν η τελευταία μεγάλη πρωτοβουλία στην ευρωζώνη» αφού «η μεταφορά περισσότερης εξουσίας στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τις Βρυξέλλες γενικά για να υπαγορεύουν τις εθνικές πολιτικές» δεν αποτελεί πλέον ισχυρή επιθυμία των κυβερνήσεων.

«Οι πιο φιλόδοξες ιδέες -δημοσιονομική ένωση, ενιαίο υπουργείο Οικονομικών ή ακόμη και κοινή έκδοση χρέους- που αιωρούνταν όταν η κρίση έφθασε στο ζενίθ της, φαίνονται τώρα υπερβολικά αισιόδοξες ή ακόμη και μη αναγκαίες» αναφέρουν χαρακτηριστικά οι ευρωπαίοι αξιωματούχοι. Παράλληλα, όπως προκύπτει από τις ίδιες πηγές, τα όποια βήματα προς την ενοποίηση έγιναν μόνο για τον κατευνασμό των αγορών, στη μεγάλη κρίση του πρώτου εξαμήνου του 2012.

Η εξέλιξη αυτή, φυσικά, είναι αποτέλεσμα της βούλησης του Βερολίνου, που αποκομίζει οφέλη εν μέσω κρίσης, από μία νομισματική ένωση δύο ταχυτήτων. Μέρκελ και Σόιμπλε έχουν κάνει τις φωνές που ζητούσαν την έκδοση ευρωομολόγου, να σωπάσουν, για τον απλό λόγο ότι σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, τα χρέη των χωρών-μελών θα γίνονταν κοινά, με αποτέλεσμα να υπάρχει μία κοινή ευθύνη και μία σχέση ισότητας ανάμεσά τους.

Υπενθυμίζεται ότι στα μέσα Σεπτέμβρη, στο Eurogroup που έγινε στο Βίλνιους της Λιθουανίας, σημειώθηκε αδιέξοδο στο ζήτημα της τραπεζικής ένωσης, αφού ο γερμανός ΥΠΟΙΚ, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε διαφώνησε με τη δημιουργία ενός πανευρωπαϊκού μηχανισμού εκκαθάρισης τραπεζών, επιμένοντας στη θέση ότι δεν υφίσταται η νομική βάση για κάτι περισσότερο από την δημιουργία ενός δικτύου βασισμένου σε εθνικές εποπτικές αρχές.

Η κρίση, εξάλλου, έδειξε ότι ένα κοινό νόμισμα για 17 χώρες με διαφορετικές πολιτικές αποτελεί μία ασταθή συνταγή, έγραψε η Wall Street Journal, επισημαίνοντας ότι παρά το γεγονός ότι οι αγορές ηρέμησαν το χρέος, η ανεργία και η αστάθεια στις τράπεζες πλήττουν την ευρωζώνη, ιδιαίτερα στις νότιες χώρες.

Ένας εκ των υπερασπιστών της ανάγκης ομοσπονδιοποίησης είναι και το μέλος του Δ.Σ. της ΕΚΤ, Γεργκ Άσμουσεν, ο οποίος θεωρεί ότι εάν δεν προχωρήσει η ενοποίηση, η νομισματική ένωση «θα παραμείνει ευάλωτη σε σοκ».

Η γερμανική συντηρητική κυριαρχία της Μέρκελ στην Ε.Ε. (όπως και τα συμφέροντα που εξυπηρετεί) δεν πρόκειται για κανέναν λόγο να κάνει πίσω και να δώσει το πράσινο φως για εφαρμογή πολιτικών και δημιουργία θεσμών που θα φέρουν την ευρωζώνη σε ομοσπονδιακό πλαίσιο, τύπου ΗΠΑ. Ο σκληρός πυρήνας του ευρώ και ιδιαίτερα η Γερμανία, έχοντας κερδίσει (πχ. μέσω ομολόγων) από την κρίση δεν προτίθενται να συναινέσουν στο να αναλάβουν βάρη άλλων, κομμάτι των οποίων εμμέσως δημιούργησαν με τις υφεσιακές πολιτικές που επέβαλαν. 

Aυτή είναι, εν ολίγοις, και η «παγίδα» στην οποία μπήκαν οι περιφερειακές χώρες της ευρωζώνης υιοθετώντας το κοινό νόμισμα. Απέκτησαν ευρώ, έχοντας όμως ανίσχυρες οικονομίες και διαφορετικές συνθήκες (φορολογικά συστήματα, μισθούς, παραγωγικό μοντέλο). Με το πέρασμα του χρόνου αυτές οι ανισότητες διογκώθηκαν, οδηγώντας στην «ομηρεία» του φτωχού Νότου από τον πλουσιότερο Βορρά. Αυτή η κατάσταση μπορεί να αλλάξει μόνο με βήματα προς μία πραγματικά ενοποιημένη, οικονομικά, Ευρώπη.