Το κράτος στην περίπτωση της Κεφαλονιάς έδειξε ότι υπάρχει και ενίοτε λειτουργεί

Γράφει ο Νίκος Παναγιωτόπουλος  

Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου στη δημοσιογραφία από το 1993 (δεν είναι και λίγα τα χρόνια) ξεκινώντας από το ελεύθερο ρεπορτάζ έζησα και κάλυψα μεγάλες φυσικές καταστροφές. Η μόνιμη επωδός ήταν μία: πού είναι το κράτος; Πολιτικές σκοπιμότητες, ανυπαρξία κρατικού μηχανισμού, έλλειψη συντονισμού και πολλά λόγια…

Το κράτος ήταν και παραμένει  ο μεγάλος ασθενής, είναι ο εχθρός και διώκτης του πολίτη.  Η κρατική μηχανή θέλει πέταμα και κατασκευή από τη αρχή…

Ίσως αυτό θα έπρεπε να είναι το στοίχημα της κυβέρνησης και όχι μόνο η ικανοποίηση των αιτημάτων των δανειστών…   

Διαχρονικά το κράτος λειτουργούσε για το κόμμα και αντιστρόφως και όχι για τον πολίτη, διαλυτικά φαινόμενα αλλά το χειρότερο η εμπέδωση στην κοινή συνείδηση της αναξιοπιστίας και της απαξίωσης στους θεσμούς.  

Χωρίς πολλά λόγια και περιστροφές στην Κεφαλονιά το κράτος τα κατάφερε… χωρίς πολλά λόγια βρέθηκε κοντά στον ανυπεράσπιστο από τη μανία του εγκέλαδου πολίτη. Μπορεί να μην του αποκατέστησε τις υλικές ζημιές αλλά βρέθηκε δίπλα του… κάτι που δεν συνηθίζει να κάνει! Και δεν το έκανε στη περίπτωση της οικονομικής κρίσης και των μνημονίων… 

Το μοντέλο Κεφαλονιά θα έπρεπε, πρέπει να εφαρμοστεί και για τις οδυνηρές επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης… 

Ας αφήσουν όλοι τα μεγάλα λόγια, η ζωή είναι μικρή και τα προβλήματα τεράστια! 

Η πολιτεία δεν μπορεί να είναι «κυνηγός» κεφαλών… αλλά να σταθεί αρωγός στους πληγέντες από την οικονομική καταστροφή…