Πώς ο ακραιφνής «μνημονιακός» υπουργός διαμαρτυρήθηκε για το ΔΝΤ

Από τον Ιανουάριο του 2012, ο Ανδρέας Λοβέρδος έχει κάνει περισσότερα του ενός λάθη στρατηγικής. Αντί να διεκδικήσει το ΠΑΣΟΚ, όπως όλοι θεωρούσαν ότι μπορούσε στις εκλογές για τη διαδοχή του εκδιωχθέντος Παπανδρέου, ανακοίνωσε την προσχώρηση του στο Βενιζέλο.
Το δεύτερο λάθος του ήταν, ότι αυτήν την επιλογή ούτε την υπηρέτησε, ούτε την κεφαλαιοποίησε με αποτέλεσμα πολύ σύντομα να μετατραπεί σε ξένο σώμα στην Κοινοβουλευτική Ομάδα. Το τρίτο του λάθος ήταν ότι υποτίμησε τη δυναμική της υπόθεσης της λίστας Λαγκάρντ: Έφυγε στις 3. Δεκεμβρίου, όταν ο Βενιζέλος είχε βρεθεί ήδη στο μάτι του κυκλώνα και σύσσωμη η Κ.Ο του κόμματος και το στελεχιακό του δυναμικό θα ευχόταν να είχε μια εναλλακτική πρόταση ηγεσίας.

Το σημαντικότερο λάθος του Λοβέρδου πιθανόν όμως να ήταν, ότι υπερτίμησε τη δημοτικότητα του και την προσωπική του απήχηση στην κοινωνία, αυτό ήταν το κίνητρο που τον οδήγησε στην αποχώρηση από το ΠΑΣΟΚ – το οποίο έβλεπε σαν «βαρίδι» – και την προσπάθεια δημιουργίας μεταρρυθμιστικού κόμματος στο χώρο του Κέντρου.

Γρήγορα ο Λοβέρδος κατάλαβε, όπως πιθανόν ενδόμυχα και οι Φλωρίδης και Ραγκούσης πριν από αυτόν ότι η εκλογική πελατεία ενός μεταρρυθμιστικού κόμματος στο Κέντρο και την Κεντροαριστερά είναι περιορισμένη και το μέλλον τέτοιων εγχειρημάτων εξαιρετικά αμφίβολο.

Η συνέντευξη στο Μανώλη Κοττάκη ήταν μια ανεπαρκώς μελετημένη και κακά εκτελεσμένη προσπάθεια να αλλάξει και να διευρύνει την ατζέντα του και να διορθώσει την εικόνα του. Αίφνης ο ακραιφνής «μνημονιακός», ο υπουργός για τον οποίο ουδέποτε διαμαρτυρήθηκε η τρόικα και ο πρωταθλητής των περικοπών των υπουργικών Συμβουλίων Παπανδρέου – Παπαδήμου εμφανίστηκε να υιοθετεί την ατζέντα Ρουμελιώτη, δηλαδή τη σημαία των «αντιμνημονιακών» το τελευταίο διάστημα, κάτι που ήταν ένα σαφές «άνοιγμα» προς την πλευρά τους.

Παρεμπιπτόντως, αυτό ήταν ένα ακόμα λάθος, εκτίμησης αυτή τη φορά, αφού το «αντιμνημόνιο» ξεθωριάζει ως ατζέντα με τη σειρά του και αυτό που φαίνεται να ενδιαφέρει πια τον κόσμο είναι ποιός μπορεί να κάνει τη δουλειά – αυτός είναι ο λόγος που εδώ και ένα μήνα κερδίζει πόντους ο Σαμαράς. Επιπλέον, όσοι έχουν απομείνει στο ΠΑΣΟΚ, που αποτελεί στην πραγματικότητα το μόνο χώρο όπου έχει μέλλον ο Λοβέρδος είναι ένα παράξενο μείγμα που τους ενώνει ένα μόνο πράγμα. Δεν είναι «αντιμνημονιακοί».

Ο Λοβέρδος βρίσκεται σε σοβαρή κρίση στρατηγικής. Αυτό φρόντισε να το επιβεβαιώσει ο ίδιος διαρρέοντας ότι αιφνιδιάστηκε από την αντίδραση του Παπανδρέου και ότι δεν ήθελε μέτωπο μαζί του. Σύμφωνα με πληροφορίες θα ακολουθήσουν πιο ουσιαστικές κινήσεις αναδίπλωσης, που επιβεβαιώνουν ότι το εγχείρημα ήταν κακά σχεδιασμένο, ο ίδιος ο πρώην υπουργός ξέρει ότι δεν μπορεί να ανοίξει μέτωπο και με τον Παπανδρέου και με το Βενιζέλο.

Το ότι ο Λοβέρδος θα αναδιπλωθεί μέσα στις επόμενες μέρες, φάνηκε από την απάντηση του στην σκληρή ανακοίνωση του ΓΑΠ, που του καταλόγιζε «ρήξη με την αλήθεια», «υποκρισία», και κατέληγε στο απαξιωτικό, «Κρίμα, Αντρέα». Αντί ευθείας απαντήσεως στον άλλοτε πρωθυπουργό του, ο πρώην υπουργός επιτέθηκε στους συνεργάτες που του έχουν απομείνει αποκαλώντας τους μάλιστα «κηπουρούς»: «ορισμένες ανακοινώσεις ή ενέργειες του πρώην προέδρου του ΠΑΣΟΚ και Πρωθυπουργού βασίζονταν σε εισηγήσεις κηφήνων και κηπουρών… Κύριοι συντάκτες -όποιοι και αν είστε- της κατάπτυστης ανακοίνωσης του γραφείου του Γ. Παπανδρέου, πρέπει να καταλάβετε πως η Ελλάδα των κηπουρών έλαβε τέλος».

Πέρα από την εμφανή ανακολουθία ενός δυνάμει αρχηγού κόμματος που εμφανίζεται να αντιπαρατίθεται με τους υπαλλήλους ενός απαξιωμένου πρώην πρωθυπουργού, ο Λοβέρδος έκανε ακόμα ένα λάθος. Με τη λέξη «κηπουροί» που χρησιμοποίησε απαξίωσε έναν συνομιλητή του και δυνάμει σύμμαχο του στον κεντρώο μεταρρυθμιστικό χώρο, το Γιάννη Ραγκούση, που όταν ακούει το χαρακτηρισμό βγάζει φλύκταινες.

Ο Ραγκούσης πήρε σαφείς αποστάσεις από το Λοβέρδο και απαξίωσε αυτά που είπε, τονίζοντας ότι δεν υπήρχε κανένας θεσμός στην ΕΕ που θα μπορούσε να βοηθήσει την Ελλάδα τότε. Ο Λοβέρδος έδωσε την ευκαιρία στον Παπανδρέου να κάνει ένα δώρο στο Βενιζέλο με το εναντίον του χτύπημα. Και μάλλον θα πρέπει να προκάλεσε σύγχυση και στους θεωρούμενους «δικούς» του βουλευτές Αηδόνη και Μπόλαρη, που στο βάθος πάντα ήταν ακραιφνείς Παπανδρεϊκοί και γι’ αυτό στράφηκαν κατά του Βενιζέλου.

Θέμης Δαγκλής 

• ΔΝΤ