Στα «χρυσά» κάτεργα του Σίτι οι ασκούμενοι πεθαίνουν (κυριολεκτικά) στη δουλειά

Γράφει ο Παναγιώτης Βελισσάρης Λυμπερίδης

Ο Erhardt Moritz  ήταν μόλις 21 χρονών, με λαμπρό μέλλον μπροστά του. Ασκούμενος στο Σίτι του Λονδίνου, στο αγγλικό τμήμα του τραπεζικού κολοσσού Bank of America στο Λονδίνο και με προϋπηρεσία σε άλλα μεγαθήρια του τραπεζικού τομέα -όπως η Morgan Stanley και η Deutsche Bank, ήταν ένας «σούπερσταρ» όπως τον περιέγραφαν οι νεαροί συνάδελφοί του, αφού παρέμενε συγκεντρωμένος, μεθοδικός και εργατικός, ακόμη και έπειτα από πολλές ώρες σκληρής εργασίας.

Αυτά τα εφόδια εξάλλου πρέπει να κατέχει όποιος έφηβος σαν Erhardt φιλοδοξεί να κάνει καριέρα στα χρηματοοικονομικά· μία διαδρομή που μπορεί να απαιτεί σκληρές θυσίες και απαιτητικά ωράρια, ωστόσο οι υψηλές απολαβές όταν κάποιος ανέβει την ιεραρχία είναι ιδιαίτερα υψηλές, μία ανταμοιβή που για πολλούς αξίζει τον κόπο.

Απέμενε μόλις μία εβδομάδα από την ολοκλήρωση της πρακτικής του, όταν την περασμένη Τρίτη ο Moritz μετά από ένα εξαντλητικό ωράριο στο γραφείο, επέστρεψε στον διαμέρεισμα όπου διέμενε και κατέρρευσε. Οι συγκάτοικοι του τον βρήκαν να κείτεται νεκρός  στο ντους.

Αν και επισήμως η αιτία του θανάτου του δεν έχει επιβεβαιωθεί, οι συνάδελφοι από την πρώτη στιγμή κατήγγειλαν στα βρετανικά μέσα ενημέρωσης ήταν ότι ο Moritz εργαζόταν πάρα πολλές ώρες, συγκεκριμένα επί τρεις συνεχόμενες ημέρες βρισκόταν στη θέση του μέχρι τις έξι το πρωί, σε μία προσπάθεια να εντυπωσιάσει τους ανωτέρους του. Συγκάτοικος του μάλιστα ανέφερε ότι είχε περάσει ολονυκτία στη δουλεία οκτώ φορές μέσα σε δύο εβδομάδες(!).

Τα σκοτεινά «μυστικά» του Σίτι

Πέρα από την τραγωδία του θανάτου του 21χρονου ασκούμενου – ο οποίος ως φοιτητής διοίκησης επιχειρήσεων σε πανεπιστήμιο της Γερμανίας βρισκόταν στη Βρετανία μέσω ενός προγράμματος ανταλλαγής φοιτητών – μία πολύ έντονη συζήτηση άνοιξε στη χώρα για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες δουλεύουν οι νεαροί εργαζόμενοι. Και κυρίως άρχισαν να βγαίνουν στη φόρα μερικά από τα πιο «σκοτεινά» μυστικά της σύγχρονης μέκας του νεοφιλελευθερισμού.

Οι αστραφτεροί ουρανοξύστες στο Σίτι του Λονδίνου, μία πόλη μέσα στην πόλη, τραπεζικό κέντρο του νησιού αλλά και τη Ευρώπης, δεν φιλοξενούν μόνο τραπεζικά στελέχη με παχυλές αμοιβές οι οποίοι πολλές φορές καθορίζουν τις οικονομικές «τύχες» ολόκληρων χωρών. Μερικούς ορόφους κάτω από τα αστραφτερά γραφεία των στελεχών βρίσκονται χιλιάδες νεαροί ασκούμενοι με φιλοδοξίες σαν τον Moritz, έτοιμοι να δουλέψουν όσο τους ζητηθεί ώστε να ανέλθουν στην ιεραρχία του χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Το «χρυσό μονοπάτι»

«Όλοι μας δουλεύουμε πολλές ώρες, αλλά τα ωράρια εξαρτώνται ανάλογα με το τμήμα της τράπεζας. Υπάρχουν πολλοί που περιφέρονται με κόκκινα μάτια και πίνουν συνέχεια καφές για να αντέξουν την κούραση. Δεν παραπονούμαστε όμως, αφού οι θέσεις για τις οποίες ανταγωνιζόμαστε πληρώνουν πάρα πολύ καλά».  Κάπως έτσι περιγράφει στον Independent ένας ασκούμενος στο Σίτι τις εμπειρίες του από το εργασιακό του περιβάλλον.

Στη μάχη τους για να καταλάβουν μία από τις πολυπόθητες -αλλά περιορισμένες θέσεις εργασίας- που τους προσφέρουν τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα του Σίτι, αλλά και άλλων τραπεζικών κέντρων του πλανήτη, ο ανταγωνισμός μεταξύ των ασκούμενων τους ωθεί να φτάνουν – και να ξεπερνούν πολλές φορές – τα όρια τους.

«Πιέζουν τον εαυτό τους, γιατί θέλουν μία θέση εργασίας σε μία τράπεζα,  μία ευκαιρία για μεγάλη καριέρα με υψηλές αποδοχές. Αυτό είναι το χρυσό μονοπάτι», υπογραμμίζει πρώην εργαζόμενος μεγάλης αμερικανικής τράπεζας στο Reuters. Και πως όχι άλλωστε, αφού ο μισθός για έναν νεοπροσλαμβανόμενο σε μεγάλη τράπεζα ξεκινάει από 80.000 δολάρια, αποδοχές αν μη τι άλλο θελκτικές.

Όσο για την προσωπική ζωή; Απλούστατα δεν υπάρχει, αφού τα Σαββατοκύριακα στη δουλειά δεν είναι εξαίρεση, αλλά κανόνας, με τους εργαζόμενους να μην έχουν καν το χρόνο να βγουν εκτός γραφείου για να πάρουν το γεύμα τους.

Ενδεικτικός είναι και ο «μαγικός γύρος» όπως ονομάζεται περιπαιχτικά, ο χειρότερος εφιάλτης για τους ασκούμενους στο Σίτι: «Είναι όταν παίρνεις ταξί στις 7 το πρωί για να σε πάει σπίτι και το ταξί σε περιμένει από κάτω, ενώ κάνεις ντους και αλλάζεις ρούχα και μετά σε μεταφέρει και πάλι στο γραφείο», εξηγούσε σε μαρτυρία του το 2011 εργαζόμενος που έζησε αντίστοιχη εμπειρία.

Οι μαρτυρίες αυτές λαμβάνουν χώρα στη Βρετανία και τις ΗΠΑ, δύο χώρες στις οποίες τα εργασιακά δικαιώματα, δεν είναι παρά ένα ανέκδοτο, ειδικά για τους νέους εργαζόμενους.  Και σε μία εποχή που η κρίση άφησε τα σημάδια της και στις δύο χώρες, με την ανεργία να αυξάνεται – ειδικά στους νέους- όλο και περισσότεροι θα αναγκάζονται να ξεπερνούν – όχι μία αλλά πολλές φορές- τα όριά τους ώστε να μπορέσουν να μπορέσουν να βρουν μία θέση εργασίας.