Τσίπρας, Βενιζέλος και Κουβέλης «τεμαχίζουν» το κόμμα του Ανδρέα Παπανδρέου

Γράφει ο Νίκος Παναγιωτόπουλος

Το διπολικό σύστημα εξουσίας που κυριάρχησε για 35 χρόνια, μας τελείωσε, η υπογραφή του μνημονίου ήταν η ληξιαρχική πράξη θανάτου του αλλά και ο «λογαριασμός» χρεοκοπίας του.

Η υπαγωγή της χώρας στη διεθνή επιτήρηση και η εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας με την παράλληλη εφαρμογή μέτρων που διέλυσαν τον κοινωνικό και οικονομικό αρμό της, τη μεσαία τάξη, τον συνδετικό κοινωνικό ιστό της, δημιούργησαν ένα επικίνδυνο χάσμα. Η βίαιη ανατροπή της ελληνικής κοινωνικής δομής οδηγεί στη διαμόρφωση ενός νέου πολιτικού χάρτη με χαρακτηριστικά που ακόμα είναι ρευστά.

Το 2014 είναι εκλογικός χρόνος, ακόμα, και αν δεν γίνουν εθνικές, καθώς οι ευρωεκλογές και οι αυτοδιοικητικές δημιουργούν κινητικότητα στο πολιτικό σκηνικό, με σενάρια για τη δημιουργία νέων σχημάτων ή την επανασύσταση παλαιών πολιτικών χώρων. 

Το δυστύχημα είναι ότι στα περισσότερα σενάρια πρωταγωνιστούν παλιά και φθαρμένα στελέχη που κουβαλάνε μεγάλες ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση της χώρας. 

Οι πολίτες που δεν βλέπουν «φως στο τούνελ», βλέπουν ότι οι περισσότερες προσπάθειες γίνονται μόνο για την πολιτική διάσωση κάποιων στελεχών αλλά κυρίως για το διεφθαρμένο σύστημα εξουσίας που γιγαντώθηκε τα χρόνια της μεταπολίτευσης.

Από την άλλη το πολιτικό σκηνικό ρευστοποιείται και επιχειρεί την επανασύσταση του με τη δημιουργία μικρών σχημάτων που δια της «συγκολλήσεως» θα μπορέσουν να το διασώσουν από την πλήρη αποσύνθεση.   

Η ΝΔ με τον Αντώνη Σαμαρά στην πρωθυπουργία, προσποιείται ότι δεν την αφορά αυτή διαδικασία, κάτι που δεν είναι μακριά από την αλήθεια, άλλωστε η εξουσία λειτουργεί συσπειρωτικά, φυσικά μέχρι να χαθεί, όπως έγινε με το ΠΑΣΟΚ.      

Η Κεντροαριστερά είναι η «μαύρη τρύπα» του πολιτικού χώρου,   βρίσκεται σε απόλυτη ρευστότητα και παρακμή.

Λεηλατήθηκε από το ΠΑΣΟΚ που κυβέρνησε τη χώρα επί πολλά έτη και φέρνει τεράστιες ευθύνες για την οικονομική και κοινωνική χρεοκοπία που ζούμε σήμερα.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, η δημιουργία της ΔΗΜΑΡ το 2010, με σκοπό να υπηρετήσει ως συνιστώσα το καταρρέον πολιτικό σύστημα εξουσίας προκάλεσε μεγάλη ζημιά στον προοδευτικό χώρο οδηγώντας τον, στο όριο της ύπαρξης αλλά και την πολιτική αναξιοπιστία.

Σήμερα στελέχη που έχουν υπηρετήσει αυτό το σύστημα κάνουν απεγνωσμένες προσπάθειες για να ανασυντεθεί με κάποιο τρόπο, ώστε να βρουν στέγη. 

Το ΠΑΣΟΚ… και χαρίζεται και κληρονομείται και τεμαχίζεται

Σε μια ιστορική ομιλία ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε τονίσει:

“Το ΠΑΣΟΚ δεν χαρίζεται, δεν κληρονομείται ούτε τεμαχίζεται σε τιμάρια”

Τελικά η ιστορία τον διέψευσε, το ΠΑΣΟΚ χαρίστηκε από τους Γερμανούς στον κύριο Σημίτη, κληρονομήθηκε από τον γιο του Γιώργο και τεμαχίζεται επί Βενιζέλου…

Μετά την εκλογική συντριβή του 2012, το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου τεμαχίστηκε σε αυτό του Λοβέρδου, του Παπουτσή, του Ραγκούση, ιδρύθηκε η Κοινωνική Συμφωνία, υπάρχει πάντα η Αριστερή Πρωτοβουλία και φυσικά η Δημοκρατική Αριστερά. Ενώ το εκσυγχρονιστικό όπως πάντα φώλιασε στην εξουσία. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το ΠΑΣΟΚ το θέλανε όλοι, αλλά κανείς δεν το έβρισκε στην κάλπη στις προηγούμενες εκλογές.  

Η εκδήλωση-συνέδριο που διοργανώνει ο Βαγγέλης Βενιζέλος για την 3η του Σεπτέμβρη περισσότερο θυμίζει «μνημόσυνο» παρά ένα εφαλτήριο για νέους αγώνες και οράματα και πως μπορεί να το κάνει με πρόσωπα που θα έπρεπε να απολογούνται για τα χάλια της Ελλάδας, από  τον Κ. Σημίτη και Γ. Παπανδρέου καθώς και σειρά στελεχών της παλαιάς φρουράς (Απόστολος Κακλαμάνης, Παρασκευάς Αυγερινός, Βάσω Παπανδρέου, Δημήτρης Ρέππας, Μιλτιάδης Παπαϊωάνου, Σταύρος Μπένος κ.ά.), στελεχών που συνδέθηκαν με την περίοδο του εκσυγχρονισμού (Τάσος Γιαννίτσης, Νίκος Χριστοδουλάκης, Βασίλης Ράπανος κ.ά.) και στελεχών της νεότερης παπανδρεϊκής περιόδου (όπως ο Ηλίας Μόσιαλος κ.ά.). 

Το ΠΑΣΟΚ ιδρύθηκε τον 1974, αλλά πλάστηκε επί χουντικής επταετίας, μέσα από τον πρόδρομο του, το ΠΑΚ. Στην πορεία ξεθώριασαν οι αγώνες και προδόθηκαν αξίες και ιδέες και τώρα στο τέλος της διαδρομής δεν υπάρχουν εφεδρείες για μια νέα εκκίνηση. 

Το ΠΑΣΟΚ του Βαγγέλη Βενιζέλου-στην πιθανή περίπτωση επιδείνωσης της οικονομικής κατάστασης- ενδεχομένως στις επόμενες εκλογές δεν θα καταφέρει να εισέλθει στη βουλή, καθώς τα ποσοστά του κατρακυλούν.

Το ΠΑΣΟΚ «λίπασμα» για Τσίπρα και Κουβέλη

Ο Βασιλιάς πέθανε, ζήτω ο Βασιλιάς, κάπως έτσι αντιμετωπίζουν το ΠΑΣΟΚ τόσο από τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και από τη ΔΗΜΑΡ που το βλέπουν ως καλό «λίπασμα» για να καλλιεργήσουν τις φιλοδοξίες τους, τόσο ο κ. Τσίπρας όσο και ο κ. Κουβέλης.     

Είναι πολλοί αυτοί που υποστηρίζουν την αναγκαιότητα συσπείρωσης όλων των προοδευτικών δυνάμεων που διαφωνούν με την ασκούμενη πολιτική της δικομματικής κυβέρνησης, αλλά και τον λαϊκισμό της μονομερούς καταγγελίας του μνημονίου από την αξιωματική αντιπολίτευση. Αυτό δηλώνει και ο πρόεδρος του κόμματος της Δημοκρατικής Αριστεράς Φώτης Κουβέλης. Ο οποίος, φυσικά, βρίσκεται ένα βήμα από την  πολιτική εξαφάνιση μετά την αποχώρησή του από την κυβέρνηση.

Ο κ. Κουβέλης ως πολιτικός αρχηγός ψήφισε και στήριξε όλες τις προβλέψεις του μνημονίου, δηλαδή το όχημα όλων των νεοφιλελεύθερων πολιτικών ανατροπής εργασιακών σχέσεων που θεσπίστηκαν στην Ελλάδα τα τελευταία 50 χρόνια, ακυρώνοντας αξίες και αγώνες της αριστεράς.     

Σήμερα ασκεί κριτική στη δικομματική κυβέρνηση, νομίζοντας ότι θα αποκρύψει τις ευθύνες του κόμματός του, σε ότι αφορά στην υλοποίηση των αντιλαϊκών πολιτικών που έχουν φτωχοποιήσει τον ελληνικό λαό.

Σχεδιάζει λοιπόν τη συσπείρωση των προοδευτικών δυνάμεων με εξαίρεση το κόμμα του Βενιζέλου, «κερδοσκοπώντας» από την διαφαινόμενη περαιτέρω συρρίκνωση του ΠΑΣΟΚ.

Πολιτικά στελέχη του, που αποτέλεσαν τον κυβερνητικό μηχανισμό του ΠΑΣΟΚ και κατέλαβαν υπουργικές θέσεις, ψάχνουν θέση στο καινούριο σκηνικό με τις ευλογίες της διαπλοκής που δεν ξεχνά τους καλούς συνεργάτες…

Άρχισε λοιπόν ένας «δημόσιος διάλογος» για την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς με βασικό κίνητρο τη συγκράτηση των δυνάμεων του ΠΑΣΟΚ ώστε να μην καταρρεύσει το αστικό σύστημα εξουσίας την ώρα που βαθαίνει η οικονομική και κοινωνική κρίση.

Η δυναμική της αριστεράς και ο Τσίπρας

Αν κάνουμε μια προβολή…παρελθόντος, και αναλύσουμε την πολιτική σύγκρουση και τη θεωρία των άκρων αλλά και τις εμφυλιοπολεμικές ανακοινώσεις, επιστρέφουμε σε πολιτικές αντιλήψεις της δεκαετίας του 1950 με αντίπαλο του λεγόμενου “αστικού πολιτικού κόσμου” να παρουσιάζουν τον ΣΥΡΙΖΑ.

Μετά τα αποτελέσματα των εκλογών της 6ης Μαΐου και της 17ης Ιουνίου 2012, κρατήθηκε με νύχια και με δόντια το ΠΑΣΟΚ.

Το ΠΑΣΟΚ αποδυναμώνεται και τροφοδοτεί τον ΣΥΡΙΖΑ, η κάμψη του, γίνεται δυναμική για τον Τσίπρα  

Το ΠΑΣΟΚ αντιμετωπίζεται πλέον ως «τοξικό κόμμα» επομένως το τελευταίο ανάχωμα πριν την εξουσία για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι η Δημοκρατική Αριστερά και η επιχείρηση ανασυγκρότησης της κεντροαριστεράς γίνεται,κυρίως, για να λειτουργήσει ως μνημονιακό ανάχωμα ροής ψηφοφόρων προς τον ΣΥΡΙΖΑ.

ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ διαθέτουν μηδενική επιρροή, η τελευταία ελπίδα είναι ένα φιλοευρωπαϊκό μέτωπο της κεντροαριστεράς στα πρότυπα της συνταγής Σαμαρά εναντίον του κ. Τσίπρα. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ΠΑΣΟΚ και ο Τσίπρας δεν είναι ο Παπανδρέου λένε όσοι θέλουν να ξορκίσουν την επανάληψη του 1981.

Όπως μετά τις εκλογές του 1974, το ΠΑΣΟΚ εμβόλισε την τότε Ένωση Κέντρου του Γεώργιου Μαύρου, και ουσιαστικά πήρε τη θέση της, με αποτέλεσμα η τελευταία να εξαφανιστεί από τα πολιτικά δρώμενα της χώρας.

Το μόνο σίγουρο είναι όπως και τότε, έτσι ακριβώς και σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ εμβολίζει το ΠΑΣΟΚ.

Το κόμμα του Ανδρέα Παπανδρέου έχει συρρικνωθεί και απειλείται η ίδια η ύπαρξη του, στο έναν πολιτικό πόλο αλλά και στην αντιπαράθεση με τη δεξιά βρίσκεται το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα.

Οι παραδοσιακοί ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ και οι συνδικαλιστές, έχουν ήδη μετακινηθεί προς τον ΣΥΡΙΖΑ.

Το κρίσιμο ερώτημα είναι αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει από ριζοσπαστικό κόμμα, κόμμα διαχείρισης εξουσίας πριν ή μετά τις εκλογές;

Άνθρωποι που έζησαν από κοντά τον Αντρέα, λένε με νόημα ότι ο Παπανδρέου «το γύρισε μετά τις εκλογές του ‘81»…     

Το στοίχημα του Αλέξη Τσίπρα είναι η ξεκάθαρη ιδεολογική και πολιτική του ταυτότητα.
Θα επιτρέψει στο «Αριστερό Ρεύμα» να θυμίζει το παλιό πρόσωπο του ΣΥΝ;

Θα ανοίξει φιλοευρωπαϊκό βηματισμό, θα συμβιβαστεί με το οικονομικό κατεστημένο και τη Γερμανική φιλοσοφία αντιμετώπισης της κρίσης; Και αν ναι, πότε θα γίνει αυτό; Πριν ή μετά τις εκλογές;

Το μεγάλο πρόβλημα που παραμένει άλυτο είναι ότι από τις εκλογές του 2009 μέχρι σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πολλαπλασιάσει τα ποσοστά του χωρίς να συμβαίνει το ίδιο με το κομματικό του μηχανισμό και τους πυλώνες επικοινωνίας του.

Το 2012 «λεηλάτησε» το ΠΑΣΟΚ και ένα μέρος του ΚΚΕ. Στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση υπό συνθήκες τεράστιας πόλωσης, ο ΣΥΡΙΖΑ θα στοχεύσει πλέον σε ολόκληρη τη δεξαμενή  ψηφοφόρων του ΠαΣοΚ και της ΔΗΜΑΡ και σε ένα κομμάτι της Νέας Δημοκρατίας. Αν αποκτήσει αυτή τη δυναμική, τότε θα κερδίσει και την πλειοψηφία των αναποφάσιστων. 

Το πρόβλημα, λοιπόν, είναι ότι ο αρχικός κομματικός μηχανισμός έχει εκλογική επιρροή της τάξης του 4% με 5% και θα πρέπει  προσαρμοστεί σ’ αυτά που επιτάσσει το 95% των ψηφοφόρων αν θέλει να ανοίξει βήμα εξουσίας, κάτι που δεν φάνηκε να γίνεται στις δημοσκοπήσεις που έγιναν πριν το καλοκαίρι.

Από την άλλη έχει να αντιμετωπίσει και τη φθορά που του προκαλούν γυρολόγοι πολιτευτές, συνδικαλιστές, αμφιλεγόμενα στελέχη της τοπικής αυτοδιοίκησης και των ΔΕΚΟ, που μέχρι χθες ήταν οι βολεμένοι του συστήματος ΝΔ-ΠΑΣΟΚ που κατηγορεί η Κουμουνδούρου ότι ευθύνεται για τη χρεοκοπία της χώρας. 

Το τρίτο πρόβλημα είναι η «ενότητα της αριστεράς». 

Ο Αλέξης Τσίπρας πρότεινε ως δρόμο εξόδου από την κρίση την ενότητα της Αριστεράς. Όλα τα κόμματα αρνήθηκαν την πρότασή του, αν δεν πάρει «κεφάλι» στις επόμενες εκλογές θα αμφισβητηθεί το αρχηγικό του προφίλ και η δυνατότητα να ενώσει τις δυνάμεις της αριστεράς.      

Το ΠΑΣΟΚ λίπασμα στο χωράφι που…οργώνουν το νέο πολιτικό τοπίο 

Η προσέλευση μεγάλου τμήματος της βάσης του ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ δημιουργεί μια ισχυρή τάση εντός του κόμματος  σε τέτοιο βαθμό ώστε μέσω αυτών να διεκδικήσει την εξουσία. Πως θα αντιμετωπίσει η ηγεσία του κόμματος το ενδεχόμενο ιδεολογικής μετάλλαξης του από τη βάση και όχι από την κορυφή;    

Ο Κουβέλης συνομιλεί για μια πιθανή συνεργασία με την Αννα Διαμαντοπούλου, τον Νίκο Χριστοδουλάκη, τον Σταύρο Μπένο, τον Χάρη Καστανίδη, τον Τάσο Γιαννίτση και τον Βασίλη Ράπανο, προκειμένου να συγκροτηθεί ο λεγόμενος «τρίτος πόλος» ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Η δήθεν ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς από τον Κουβέλη και τα υπόλοιπα «ρετάλια» της Πασοκικής παρακμής δεν μπορούν παρά να θυμίζουν ΚΟΔΗΣΟ και όχι νέο ριζοσπαστικό φορέα της Κεντροαριστεράς.
Αυτό είναι που εκμεταλλεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ  που από αριστερά ενσωματώνει τις δυνάμεις βάσης του ΠΑΣΟΚ.

Στο ΠΑΣΟΚ τις τελευταίες ημέρες αναπτύχθηκε προβληματισμός και για την συγκρότηση της σοσιαλιστικής τάσης του ΣΥΡΙΖΑ καθώς η Χαριλάου Τρικούπη είδε πίσω από αυτήν μία νέα προσπάθεια της Κουμουνδούρου να διεμβολίσει την αριστερή πτέρυγα του κόμματος ξεκινώντας από τους χώρους δουλειάς όπου με σχετική ευκολία στελέχη της ΠΑΣΚΕ θα μπορούσαν να μεταπηδήσουν στην  “φιλική” σοσιαλιστική συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ…

Το ΠΑΣΟΚ εξελίσσεται σε αυτό που κανείς δεν θέλει να είναι-όπως έλεγε ο Γκράμσι- «κοπριά της ιστορίας» δηλαδή στο λίπασμα που θα βοηθήσει στην ανάπτυξη του νέου πολιτικού τοπίου…    

• Αλέξης Τσίπρας
• ΔΗΜΑΡ
• Ευάγγελος Βενιζέλος
• ΠΑΣΟK
• ΣΥΡΙΖΑ
• Φώτης Κουβέλης