ΣΥΡΙΖΑ: Νέο success story η προεκλογική εξαπάτηση των πολιτών

Νέα σφοδρή επίθεση για την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης και για το πρωτογενές πλεόνασμα εξαπολύει ο ΣΥΡΙΖΑ σε άτυπη ενημέρωσηυποστηρίζοντας ότι το success story 2 συνιστά προσπάθεια προεκλογικής εξαπάτησης των πολιτών.

Όπως αναφέρουν στην Κουμουνδούρου, η πρόσφατη ανακοίνωση της ΕΛΣΤΑΤ είναι ενδεικτική του τρόπου που «μαγειρεύονται» τα στοιχεία ώστε να στηριχτεί ο ισχυρισμός της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και άλλων ότι το τρέχον μνημονιακό πρόγραμμα προσαρμογής της ελληνικής οικονομίας στέφεται με επιτυχία και ότι οδηγούμαστε στην ανάκαμψη και την έξοδο από την κρίση.

Συγκεκριμένα, κύκλοι του ΣΥΡΙΖΑ σχολιάζουν ότι με την αναθεώρηση της ΕΛΣΤΑΤ μειώνεται το ΑΕΠ του 2012, άρα αυξάνεται η ύφεση το 2012 από 6,4% σε 7%, πράγμα που σημαίνει ότι «μεταφέρεται» ύφεση από το 2013 στο 2012, οπότε παύουν να είναι έωλοι οι κυβερνητικοί ισχυρισμοί για ύφεση το 2013 «μικρότερη από την αναμενόμενη με βάση τις εκτιμήσεις του μνημονίου» και για επιστροφή στην ανάπτυξη το 2014. Παρόλο που η φτώχεια, η ανεργία, η υπερχρέωση, η υπερφορολόγηση για τα μικρομεσαία εισοδήματα και η συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους (κοινωνική ασφάλιση, υγεία και παιδεία) συνιστούν οδυνηρά βιώματα της συντριπτικής πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας που διαψεύδουν εμπράκτως το success story της κυβέρνησης Σαμαρά- Βενιζέλου, αξίζει να αποτιμηθεί η μνημονιακή πολιτική με βάση τους δικούς της διακηρυγμένους στόχους.

Η δημοσιονομική προσαρμογή (μηδενισμός ελλειμμάτων και δημιουργία πρωτογενών πλεονασμάτων) Είναι το πρωτογενές πλεόνασμα για το οποίο πανηγυρίζει η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου και σκιαμαχεί με την τρόικα για το μοίρασμά του. Ωστόσο, ο τρόπος που σχεδιάστηκε και πραγματοποιήθηκε η δημοσιονομική προσαρμογή κάθε άλλο παρά επιτυχημένη και ελπιδοφόρα μπορεί να θεωρείται».

Ο ΣΥΡΙΖΑ σημειώνει ότι η βαθειά ύφεση, που τη δημιούργησαν η δραστική περικοπή δημόσιων δαπανών (μισθοί, συντάξεις, κοινωνικές παροχές) και η υψηλή φορολογία των μικρομεσαίων εισοδημάτων, κατέστησε το δημόσιο χρέος μη βιώσιμο, παρά τα δύο «κουρέματά» του (το μεγάλο κούρεμα με το PSI+ την άνοιξη του 2012 και το πολύ ελαφρύτερο κούρεμα τον χειμώνα του 2012 ). Αποτέλεσμα: μπήκαμε στο μνημόνιο διότι δεν μπορούσαμε να εξυπηρετήσουμε ένα χρέος 130% του ΑΕΠ για να φθάσουμε, μετά από 4 χρόνια σκληρής λιτότητας και δύο κουρέματα, το χρέος να προσεγγίζει το 180% του ΑΕΠ! Αυτό πανηγυρίζει η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου; Είναι δυνατόν να πιστέψει κανείς ότι η σχεδιαζόμενη «έξοδος στις αγορές», αν γίνει, θα είναι πραγματική; Προφανώς όχι διότι οι αγορές θα δεχτούν να δανείσουν με υψηλό επιτόκιο τα όποια ελάχιστα χρήματα μόνο αν συνεχίσει η επιτήρηση και η διασφαλισμένη χρηματοδότηση είτε με την τρόικα είτε με άλλον τρόπο.

Στην Κουμουνδούρου επισημαίνουν ότι σε αντίθεση με την ελληνική κυβέρνηση, όλοι οι σοβαροί οικονομικοί αναλυτές, πολλοί διεθνείς οργανισμοί και το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής προειδοποιούν ότι το δημόσιο χρέος είναι μη βιώσιμο και ότι θα εξακολουθήσει να είναι ο βασικότερος ανασταλτικός παράγοντας για την επιστροφή της Ελλάδας στην ανάπτυξη. Δυστυχώς η κυβέρνηση αντί στις διαπραγματεύσεις να διεκδικεί την βιωσιμότητα του δημόσιου χρέους διολισθαίνει στην επιδίωξη της πρόσκαιρης «εξυπηρετησιμότητάς» του.

Επιπλέον, τονίζεται ότι «δεν είναι καθόλου δεδομένο ότι τα πρωτογενή πλεονάσματα είναι διατηρήσιμα. Αντίθετα, είναι εξαιρετικά απίθανο να επιτευχθούν στο ύψος που προβλέπεται στο μνημόνιο (θυμίζουμε: 1,6% του ΑΕΠ ή 2,7 δις το 2014, 3% του ΑΕΠ ή 5,7 δις το 2015 και 4,5% του ΑΕΠ ή 8,9 δις το 2016, ύψος στο οποίο θα πρέπει να παραμείνει επί χρόνια) ιδιαίτερα χωρίς νέα επώδυνα μέτρα, όπως κοροϊδεύει προεκλογικά η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου. Επιπλέον, όχι μόνο πρέπει μετά το 2016 να έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα 4,5% του ΑΕΠ, αλλά την ίδια στιγμή πρέπει να έχουμε ανάπτυξη πάνω από 3% κάθε χρόνο για να γίνει το χρέος βιώσιμο.

Ο τρόπος που πραγματώνεται η δημοσιονομική προσαρμογή υπονομεύει βαθύτατα τους δύο άλλους στόχους της οικονομικής πολιτικής: τη χρηματοπιστωτική εξυγίανση και τις αναπτυξιακές προοπτικές της ελληνικής οικονομίας. Η χρηματοπιστωτική εξυγίανση είναι προφανές ότι δεν πέτυχε παρά την περσινή ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών με 40 και πλέον δις ευρώ, καθώς η ΤτΕ ανακοίνωσε νέες κεφαλαιακές ανάγκες για τις τράπεζες ύψους 6,5 δις ευρώ. Αυτές προκύπτουν σύμφωνα με το βασικό σενάριο που ακολουθεί για τα έτη 2014-16, δηλαδή τις πάντοτε υπεραισιόδοξες μακροοικονομικές εκτιμήσεις των Μνημονίων. Επιπλέον, τα νούμερα της ΤτΕ αμφισβητούνται από το ΔΝΤ και όχι μόνο.

Το χρηματοπιστωτικό σύστημα αποσταθεροποιήθηκε εξαιτίας του κουρέματος των ομολόγων του δημοσίου και, κυριότερα, συνεχίζει να αποσταθεροποιείται εξαιτίας της σκληρής λιτότητας και της ύφεσης που εκτοξεύει τα κόκκινα δάνεια … στο κόκκινο. Τα στοιχεία είναι απογοητευτικά: η πιστωτική επέκταση κινείται διαρκώς αρνητικά, η ψαλίδα επιτοκίου καταθέσεων και επιτοκίου δανεισμού αυξάνεται, οι καταθέσεις από τον Σεπτέμβρη και μετά μειώνονται εξαιτίας της υπέρογκης φορολόγησης.

Η ανταγωνιστικότητα και η βελτίωση των αναπτυξιακών προοπτικών της ελληνικής οικονομίας επιδιώχθηκαν σχεδόν μονόπλευρα και δογματικά (εκτός από το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας) μέσω της μείωσης των μισθών και της πλήρους απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων. Αυτό, σε συνδυασμό με τον τρόπο που πραγματώνεται η δημοσιονομική προσαρμογή (ύφεση, υψηλή ανεργία, συνεχής μείωση των δημόσιων επενδύσεων) είχε ως αποτέλεσμα όχι την βελτίωση αλλά την ραγδαία επιδείνωση των αναπτυξιακών προοπτικών πράγμα που το πιστοποιεί, μεταξύ άλλων, η εξαιρετικά μικρή αύξηση των εξαγωγών την μνημονιακή τετραετία και η στασιμότητα του διεθνούς μεριδίου των ελληνικών εξαγωγών».

Τέλος, από την Κουμουνδούρου διαμηνύουν ότι «η μνημονιακή οικονομική πολιτική έχει αποτύχει και στα τρία μέτωπα όπου παρενέβη, πλην της απόσυρσης του κράτους από τα δημόσια-κοινωνικά αγαθά και την ιστορικών διαστάσεων αναδιανομή πόρων και εξουσιών σε βάρος των εργαζόμενων. Έτσι έχει δημιουργηθεί μια άνευ προηγουμένου υπερχρέωση και φτωχοποίηση του ελληνικού λαού μέχρι και ανθρωπιστική κρίση, όψεις τις οποίας είναι τα συσσίτια, οι άστεγοι και οι αυτοκτονίες. Κατά τα άλλα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτός που καλλιεργεί τον λαϊκισμό και όχι η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου που θέλει να μας πείσει ότι αυτός ο οικονομικός και κοινωνικός Αρμαγεδώνας συνιστά επιτυχία».

• λιτότητα
• Μνημόνιο
• ΣΥΡΙΖΑ