Το ζήτημα των συμμαχιών «κομβικό σημείο» της πορείας του ΣΥΡΙΖΑ

Γράφει ο Φαίδωνας Παλαιολόγος 

Αν θέλουμε να περιγράψουμε με όρους «μουντιαλικούς» τη διήμερη συνεδρίαση της κεντρικής επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι ο νικητής ήταν ο Αλέξης Τσίπρας. Όμως επειδή η Αριστερά  απεχθάνεται τέτοιου είδους συγκρίσεις, ας επιχειρήσουμε την πολιτική προσέγγιση του διημέρου. 

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ αναγορεύοντας το ζήτημα των συμμαχιών ως «κομβικό σημείο» της πορείας του κόμματος για τη δημιουργία του «συνασπσιμού εξουσίας» ουσιαστικά υπερκέρασε όσους πιστεύουν στο εσωτερικό του κόμματος ότι αρκεί «η κινηματική πρακτική» για να οδηγηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. 

Συνεργάτες του κ.Τσίπρα, επεσήμαναν αργά το βράδυ της Κυριακής ότι « ο πρόεδρος έθεσε το ζήτημα σε νέα βάση, υπερβαίνοντας τα  στενά όρια των συγκυριακών συμμαχιών, που εξαντλούνται σε κυβερνητικές συνεργασίες». Σε απλά ελληνικά αυτό σημαίνει ότι ο επικεφαλής του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης επιδιώκει αφενός μεν την αυτοδυναμία στις εκλογές δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ να υπερβεί το 32%-34%, αφού υπό προϋποθέσεις μπορεί αυτό το ποσοστό να του δώσει αυτοδυναμία, αλλά ταυτόχρονα ανέδειξε το ζήτημα των συμμαχιών, σε καταλυτικό μέσο γαι την άσκηση της εξουσίας. 

Η αποστροφή του για «νέες Βάρκιζες» αν και ερμηνεύτηκε στενά, ως προειδοποίηση προς την «Αριστερή Πλατφόρμα», ουσιαστικά απέβλεπε στο να περιγράψει πως μια ιστορική ήττα, μπορεί τηρουμένων πάντα των ιστορικών αναλογιών να λειτουργήσει ως μάθημα για δημιουργία συνθηκών μεγάλης εκλογικής νίκης.

Ουσιαστικά ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει δια του θέματος των συμμαχιών, να προκαλέσει βαθύ ρήγμα στο πολιτικό status, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις ενός διεμβολισμού του, ο οποίος θα το διατρέχει οριζόντια. 

Στελέχη του κόμματος διέβλεπαν στην προσπάθεια αυτή μια «κίνηση πρωτοφανή στην πολιτική σκηνή, αφού οι συμμαχίες δεν περιορίζονται, αντιθέτως μάλιστα επεκτείνονται πέραν των ορίων μιας κλασσικής αντίληψης». 

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, αν και απευθύνθηκε πέραν του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, για πρώτη φορά ονομαστικά και στη ΔΗΜΑΡ, δεν άφησε εκτός πρόσκλησης ούτε το σοσιαλιστικό χώρο («με ένα ΠΑΣΟΚ διαφορετικό και χωρίς τον Βενιζέλο μπορούμε να συζητήσουμε» έλεγαν στελέχη της κεντρικής επιτροπής), ενώ για τους προσεκτικούς παρατηρητές δεν πέρασε απαρατήρητη η έμμεση αναφορά σε πρόσωπα και προσωπικότητες που εκτείνονται μέχρι και του χώρου της «σοβαρής κεντροδεξιάς».

Από την άλλη πλευρά, η «Αριστερή Πλατφόρμα» φαίνεται να εγκλωβίζεται στην μάλλον «κοντόθωρη» αντίληψη των συμμαχιών. Αν και ο Παναγιώτης Λαφαζάνης αναγνώριζε σε «πηγαδάκια» την αναγκαιότητα «ο ΣΥΡΙΖΑ να υπερβεί το 30% και να καταγράψει μια νέα και διαρκή δυναμική» εν τούτοις δεν έδινε καθαρή απάντηση στο πως αυτό μπορεί να επιτευχθεί. Με δεδομένο ότι οι εν δυνάμει σύμμαχοί του έχουν ηττηθεί στις πρόσφατες ευρωεκλογές, και τα κινήματα δεν επαρκούν για τη διαμόρφωση μιας νέας κυβερνητικής πλειοψηφίας, όφειλε να δώσει μια απάντηση.

Κάτι που έκανε με κομψό τρόπο λέγοντας στην ομιλία του «ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να είναι ανοικτός και να επιδιώκει συνεργασίες με ενδεχόμενες δυνάμεις και πρόσωπα που προέρχονται από το σοσιαλιστικό χώρο και ευρύτερα οι οποίες δεν έχουν εμπλακεί με ευθύνες στην εφαρμογή νεοφιλελεύθερων μνημονιακών επιλογών». Ακόμα και για στενούς του συνεργάτες ήταν ένα «κλικ» μπροστά από την μέχρι πρόσφατα κάθετη άρνησή του.

«Πριν το ζήτημα των συμμαχιών καταστεί σταυρικό ζήτημα (σ.σ ανατρέξτε στην ιστορία της ΕΔΑ), ο πρόεδρος έθεσε τους σύγχρονους όρους» απαντούσαν στελέχη της πλειοψηφίας και έδειχναν δικαιωμένοι από το αποτέλεσμα του διημέρου.

• Αλέξης Τσίπρας
• ΑΝΤΑΡΣΥΑ
• Αριστερή Πλατφόρμα
• ΔΗΜΑΡ
• ΚΚΕ
• ΠΑΣΟK
• ΣΥΡΙΖΑ